Gesprekje

Aan: Feike@studentenpsychologen.uu.nl
Van:Baaierd
Onderwerp: Gesprekje
Bijlage: Foei

Ha Feike,
Je hebt van die dagen dat je eigenlijk beter in je bed had kunnen blijven liggen. De meeste mensen weten dat al meteen nadat ze zijn opgestaan. Ik meestal niet. Het verdere verloop van de dag meet ik altijd af aan hoe de wandeling,  ‘s morgens in alle vroegte, met ons hondje verloopt.

Natuurlijk weet ik dat een stad geen plek is om een hond te bezitten, maar veel dingen in het leven overkomen je. Hond werd door mijn vriendin te koop gevonden op het internet als verschoppeling: “wegens allergie plus bench”.  Ik heb er maar van gemaakt: “mijn ochtendwandeling”, want tegen vrouwelijke overtuigingskracht ben ik niet opgewassen. Hoewel je natuurlijk beter naar het bos kan gaan om het diertje de beentjes te laten strekken is dat niet altijd mogelijk, en zeker ’s morgens niet. Dat moet dus in de buurt.

Wandelen met een hondje in Utrecht is niet een zaak om licht over te doen. Het vereist een goed getrainde, vriendelijk ogende, niet tegen mensen opspringende  hond, een plastic zakje voor eventuele ongelukjes, een riem en een waanzinnig incasseringsvermogen. Ik woon in een “beschaafde”  buurt met veel groen, hondenspeelweitjes en  hondentoiletten. Jaha, de hondenbelasting wordt er goed besteed! Slechts een brokkenbar ontbreekt. De stoepen zijn er schoon, dus geen vuiltje aan de lucht zou je zeggen. Maar niets is minder waar.

Ik liep zondagmorgen langs het spoor en Hond zette er flink de sokken in. Hij had zijn behoefte al gedaan en ik kon ontspannen wandelen.   “Môge”,  zei ik bij het zien van een een oudere man die zijn voordeur uitkwam. In het voorbijgaan probeerde ik het nog een keer. “Môge.”  Toen ik de man voorbij was hoorde ik een iets te luid gemompel:  “Jaaaaa, u doet maar”. Wat zegt u? “Jaaaa, u doet maar” . Bedoelt u dat ik mijn hond los laat lopen? Draaide ik me om. Heeft u daar last van meneer?  “Uw hond mag niet los lopen.”  Deze laffe, onverwachte aanval kende ik nog niet. Ooh bent u er zo een? Een ouwe “Tuindorper” zeker. Dat woord mag van mij in het woordenboek. Klagen als er niks aan de hand is, maar als er echt iets loos is wordt er door de gordijnen geloerd. Dan is er ineens niemand thuis… Hij màg niet loslopen, herhaalde ik schamper

Wat heb ik een hekel aan het gros van deze keurige, ontevreden gezapige lafaards. Jeremiëren over het lawaai van spelende kinderen, te vroeg geplaatste kliko’s, gevallen herfstbladeren, overhangende beplanting, scheefgeparkeerde auto’s;  geen flauwe notie van het Shangri- la waarin ze zich in bevinden!  Een weekje in de Bronx wonen zou ze goed doen, wat een  stelletje godvergeten..… Aj .

Feike. Kan ik even op gesprek bij je volgende week ? Je weet dat ik geen student meer ben, maar misschien kan je een uitzondering maken?  Het liefst vroeg in de ochtend,

Tot snel hoop ik,

Baaierd.

Tags: baaierd

Advertentie