Je krijgt zelden wat je vraagt

Ha Xander,

Je uitnodiging om een stukje voor de DUB-rubriek Terug in de Tijd te schrijven maakte me wat verlegen. De grap “maar ik ben toch geen 375 jaar oud”  hielp me ook niet uit de brand. Het idee is leuk om mensen een plaatje met een praatje te laten maken, een momentopname uit een onbekend, bekend verleden. Leuk als meer mensen er wat gaan schrijven. 

Je vraag had iets van: dat schud je toch zo uit je mouw, een eitje haha. Maar de stress sloeg onmiddellijk diep en onverbiddelijk toe. Ik duik nooit vrijwillig in het verleden! En Pasen is nog mijlenver!

Ja, ik studeerde ooit  aan deze universiteit,  en ja,  ik werk hier ook al jaren en maak ook al eeuwenlang foto’s.  Maar dat maakt mij nog niet de geschikte persoon om op die plek wat te schrijven. Ik ben niet nostalgisch en de combinatie van die drie elementen is bijna fataal.

Bij het zoeken door oude foto’s verzandde ik in de krochten van een eindeloos verleden, waarbij de ene herinnering de volgende oproept. Het angstaanjagende Droste Doos-effect.

Wanhopig nam ik me voor om gericht een beeld te zoeken en me geen moment te laten afleiden bij het doorspitten van het “archief”. Het was een foto van het kunstwerk Natuur van kunstenaar Ton Matton, een jaar of tien geleden in opdracht van de Universiteit Utrecht gemaakt als zij-ingang voor de botanische tuinen. Ik had de foto gemaakt voor het jaarverslag, maar hij is er uiteindelijk niet in gekomen. Ook nu publiceer ik hem niet.

De foto was een verstild uitzicht over het water van de Botanische Tuinen. Een rest beschaving met uitdagende startblokken zuigt je het beeld in. Het wordt een kader voor de natuur erachter die als een postzegel in het aanstormende geweld onverstoorbaar lijkt te blijven liggen. Sereen, zonder verwijt.

Ik weet niet wie er in wiens val gelopen is bij het maken van, of bij het opdracht geven voor, dit kunstwerk. Dat is ook onbelangrijk. Het is nu al een Monument.

Fysiek is het kunstwerk op slopershoogte. De stalen trap die uitnodigt om het water te beleven is weggehaald. De houten poort is vervangen door een stalen hek. De beplanting in de vorm van twee in elkaar draaiende cirkelbogen van riet (een kleedhokje),  is in de kiem gesmoord. Toch blijft het zijn kracht behouden.

De foto die ik meestuur is gemaakt door iemand anders. Hij getuigt op een vreemde manier van een andere tijd . Het kunstwerk, Piet en Baaierd staan er onzichtbaar op. Een herinnering aan hoe je met kunst kan omgaan. Niet de duik was schaamteloos.

Als de kunstenaar Arets (van de Bieb) had geheten was er geen spijker gesloopt. Maar hij is Architect. Hij is beroemd. En schaamteloos ambitieus. Hoe respectloos kunnen we zijn als Universiteit utrecht.

Al schrijvend opent zich weer de Droste doos van Pandora  die ik zo zorgvuldig probeerde dicht te houden.

Bedankt Xander!

Baaierd