Niet iedereen gaat studeren

De Schiettent van de Utrechtse schilder Pyke Koch

Aan: charly@aanbiddersvandevrijheid.nl
Betreft: niet iedereen gaat studeren
Bijlage: De Schiettent (Pyke Koch)

Ha Charlie,
Wat een mooi weer is het toch op het ogenblik ’s morgens vroeg, hè? Als ik met ons hondje een wandeling maak, hangt er vaak een prachtige rode zon vlak boven de horizon. Hij probeert zich door de dunne ijle ochtendnevel te branden die hij rozerood aanlicht.  

De tijd dat ik nog met Hond door het donker liep is alweer aan het verdwijnen. Dat valt extra op omdat ik in de winter een knipperend fietslampje aan zijn halsband vastmaak. Hond is slecht zichtbaar als hij rondscharrelt langs de weg over “hondenuitlaatweide Linda”. Ja, zo heet het hondenbelasting-wandelparadijs echt! Er moet een ware romanticus bij de gemeente werken die deze plekken van een naam voorziet.

Ik loop al een jaar of elf elke morgen met Hond op ongeveer dezelfde tijd door dezelfde wijk. Het kan dan ook niet anders dat je af en toe dezelfde honden met hun baasje tegenkomt. In het begin zijn dat vaak kinderen, wat onhandig, maar onbevangen. Later, meestal hun ouders. Vaak in een andere gemoedstoestand. Hond vindt alles leuk en kan ook met bijna alles overweg.  

Zo komen we bijvoorbeeld al jaren “de kanonskogel” tegen. Een kleine Jack Russel, die gezellig, goed opgevoed en gehoorzaam, losloopt ergens in de buurt van een vriendelijk baasje. Haar baasje vertelde mij ooit dat ze Phoebe heet. Maar dat geloven wij natuurlijk niet. Hond kan haar ook niet bijhouden.

Maar goed, vorig jaar kwam ik vlak voor de zomervakantie een jongen tegen die ik heb zien opgroeien tijdens onze ochtendwandelingen. Hij zat eerst op het lagere schooltje in de buurt en vervolgens op het gymnasium in de stad. Een vriendelijk open gezicht. Samen oplopend praatten we over koetjes en kalfjes, onze honden en hoe ze ouder en wat sikkeneuriger werden. Hij werd steeds meer volwassen en ik grijzer.
 
“Wat ga je doen nu je geslaagd bent? Studeren?”, vroeg ik hem. Nee, ik ga naar Israël, vertelde hij opgewekt. “Oh Leuk, ga je op vakantie? Of een jaartje werken in een kibboets?” Nee, ik ga emigreren…. “Maar als Israëliër moet je toch verplicht in het leger?”, vroeg ik, wat uit het veld geslagen. Ja, dat klopt. Dat is ook het eerste dat ik ga doen! “Oh…. en wat vinden je ouders daar van?”, wist ik nog te vragen. Nou ja, niet zo heel erg leuk, maar ik was het al lang van plan hoor.

Ik weet niet meer wat ik gezegd heb toen onze wegen zich op dat moment scheidden. Iets van “doe voorzichtig, of pas op jezelf….” Zoiets. Hond en ik vervolgden onze weg en de jongen verdween uit mijn vizier met zijn te groot uitgevallen Beagle.

Vorige week zag ik m weer. Merkwaardig genoeg herkende ik eerst de Beagle en zag pas even later dat hij het was die er naast liep. “Ha, ben je weer terug?”, vroeg ik hoopvol. Nee, met verlof.
Er was ook iets in zijn ogen veranderd. 

Tags: baaierd | israel

Advertentie