Een van ons

Campuscolumnist Ruud Schotting treurt om de UU-studenten en -alumni die omkwamen bij de ramp, of liever misdaad, in de Oekraïne.

Tien dagen geleden, op zondagavond, gingen we eten met vrienden in het wat ons betreft allerbeste Chinese restaurant van Rotterdam: Asian Glories. Verscholen achter de Coolsingel, maar een echt begrip in Rotterdam. Letterlijk en figuurlijk een genot om daar naar toe te gaan: het gastvrouwschap van Jenny aan te tafels en de fantastische brigade in de keuken onder leiding van haar man Popo Fan.

Afgelopen vrijdag kreeg ik een WhatsApp van mijn vrouw: “Ruud, de eigenaren van Asian Glories zaten in dat vliegtuig! Het komt ineens akelig dichtbij!”. Ik zat in de trein van Utrecht naar Rotterdam en voelde me verward. Ik dacht aan pannenkoekjes met Pekingeend en Hoi Sin-saus en aan de dood, dingen die normaalgesproken helemaal niets met elkaar te maken hebben. Maar nu ineens wel.

Ach, we hebben het allemaal mogen, of kan ik beter zeggen MOETEN, aanschouwen: die respectloze idioten/hufters die hun ‘15 seconds of fame’ claimden voor de ogen van de wereld. Door een knuffel van een omgekomen kind lachend omhoog te houden, terwijl ze met hun andere hand liefdevol de trekker van een machinegeweer beroeren. Die Lombroso-types die overal opduiken zodra er ergens op de wereld geweld gebruikt mag worden. Dan komen ze tevoorschijn uit hun donkere krochten en zinloze bestaan. Ze trekken een apenpak aan (te koop bij een willekeurige militaire dump), hangen een wapen om (geleverd door mensen die daar ook wat aan moeten kunnen verdienen) en zijn plotseling wat ze nooit eerder waren in hun miezerige bestaan: heel belangrijk! En als je dat eenmaal bent, dan kan je je gaan misdragen.

Steeds vaker ging ik de website van de UU bezoeken, keek op nu.nl, in de Volkskrant, in de NRC, de Metro, op DUB, keek naar CNN, wat ik maar kon vinden. Bang dat ik was dat een van ons betrokken zou zijn. Al heel snel werd duidelijk dat we een studente verloren hadden … . Ze was op weg naar een coschap oogheelkunde in Maleisië.

Afgelopen zondagochtend vroeg vertrok ik naar Heidelberg in verband met een kick-off meeting van een nieuw wetenschappelijk tijdschrift waar ik iets mee van doen heb. Normaal zet ik op mijn mobiel de roaming uit. Maar nu niet, constant zocht ik naar informatie. Wie zijn er nog meer betrokken bij deze ramp? Is dit wel een ramp? Nee, een ramp is iets waar niemand iets aan kan doen: een tsunami, vulkaanuitbarsting, aardbeving, orkaan, overstroming, etcetera. Maar dit, dit is een ordinaire misdaad.

Op maandag had ik een vergadering van 9:00 tot 18:00 in Heidelberg. ’s Avonds na het eten heb ik CNN aangezet op mijn hotelkamer. Ik viel ‘live’ midden in het gloedvolle betoog van de USA-gedelegeerde Samantha Power. Mooie achternaam die prachtig past bij wat ze te zeggen had. En niet veel later kwam onze Minister Frans Timmermans aan het woord. Langzaam zakte ik van het puntje op mijn stoel naar de lagere regionen: op mijn knieën voor de tv. Ademloos, met een dikke keel en vochtige ogen luisterde ik in mijn trieste hotelkamer naar de meest indrukwekkende verklaring ooit door een politicus uitgesproken. Ik was diep ontroerd door een Minister. Gekker kan het toch nauwelijks worden. Iemand die echt meent wat hij zegt! Kom daar nog maar eens om!

Niet veel later bleek dat we toch veel meer UU-slachtoffers te betreuren hebben. En daar was ik al bang voor. Een BSc studente Psychologie en vier alumni, waaronder een studente van de Roosevelt Academy. Mooie, jonge mensen vol dromen, op weg naar hun toekomst. Een heel leven voor zich…

Advertentie