Lijn 12, ook iets voor Oman?

Campuscolumnist Ruud Schotting kwam tijdens een buitenlandreis met studenten in Oman terecht bij een conferentie over openbaar vervoer. Eén van zijn studenten begon over bussen naar De Uithof.
Ik ging mee met de Buitenlandse Bedrijven Excursie van de Utrechtse Aardwetenschappen Vereniging naar Oman. Tien dagen met 25 masterstudenten in een oosters sprookje. We bezochten tal van bedrijven, de bergen (adembenemende geologie), sliepen in de woestijn, zagen op het strand zeeschildpadden eieren leggen en bezochten verschillende universiteiten in Oman.
Bijzonder was met name het bezoek aan Sohar University (SU). We werden ontvangen door Rector van  SU. Hij bood ons aan om in de middag een studentenconferentie bij te wonen over openbaar vervoer in Oman. Hoewel volledig buiten onze geo-interesse sfeer is dat wel een interessant onderwerp omdat openbaar vervoer in Oman niet bestaat. Bij ons dus wel.
Wij naar de conferentie ruimte waar het onmiddellijk opviel dat de mannelijke en vrouwelijke studenten niet bij elkaar zaten. Onze gemengde groep ging er letterlijk  tussen zitten. Er waren diverse voordrachten van deskundigen en  studenten over de opties die Oman heeft om aan openbaar vervoer te beginnen.
Het bleek niet eenvoudig mijn ogen open te houden… Lekker interessant. Tot het moment dat de voorzitter zich tot onze groep richtte. Plotseling was ik klaarwakker.
De voorzitter zei:  ‘Maybe one of our honourable guests from the Netherlands  can give us an impression of the pros and cons of public transport in the Netherlands’. 
Koortsachtig  probeerde ik te verzinnen wat ik zou kunnen zeggen over dit onderwerp… Natuurlijk verwachtte de voorzitter dat ik als hoogleraar iets zou gaan zeggen.
Tot mijn stomme verbazing stond een van onze studenten op en zei:  ‘Mr Chairman, I’ll be happy to answer your question’.
Kris H. liep naar het podium en begon een betoog over het openbaar vervoer in Nederland. Treinen en bussen, trams en taxi’s. Daarna ging hij haarfijn uitleggen hoe het zit met de  bussen (toen nog)11 en 12 naar De Uithof.
De ultieme horror tijdens de spits. De te volle bussen,  tijdens de zomer de airco uit (alleen lekker het raam van de chauffeur open), de dollemans snelheden in de stad en tijdens de winter de verwarming op 10, zodat de op elkaar gepakte en dik aangeklede studenten en medewerkers van de UU niets anders kunnen doen dan zweten (en natuurlijk bidden dat ze ooit levend op de Uithof mogen aankomen, maar dat terzijde). 
Leg dat maar eens uit in Oman. Kris deed dat ontspannen en zonder enige moeite. De zaal hing aan zijn lippen.  Terwijl het buiten 39 graden was waaide er binnen een frisse Utrechtse wind. Groot applaus viel hem ten deel. Wat was ik trots op Kris. Niet omdat hij mooie cijfers voor mijn vakken haalde, maar omdat hij zijn academische attitude kon vertalen naar een relevante maatschappelijke  ontwikkeling  in een ver en sprookjesachtig  Arabisch land. Uit het niets en met lef. Of men ooit in Oman aan bussen  gaat beginnen lijkt me na het verhaal van Kris uiterst onwaarschijnlijk.  En ik zit dus iedere dag in bus 12 of 28. Dat dan weer wel. Zucht…