Mijn klasgenoot Don P.

Eredivisie van de Wetenschap. Zo voelde het vroeger wanneer een echte professor op televisie kwam. Dankzij mensen als Don P., een oud klasgenootje van de campuscolumnist, leren we dat we het kaf van het koren moeten scheiden.

Ik was elf en had een vriendje, Don P. Hartstikke aardige jongen. We woonden in de tuinstad Schiebroek, een buitenwijk van Rotterdam. We maakten de buurt onveilig. Nou ja, onveilig is een groot woord. De buurt onveilig maken betekent tegenwoordig dat je andere kinderen het leven zuur maakt, of nog erger, bejaarden in elkaar slaat. Dat deden we niet. We hadden gewoon een hoop pret, zonder dat iemand daar de dupe van werd. We keken naar de Thunderbirds (soms met onze neus tegen de etalageruit van Aat Lichtvoet, de plaatselijke elektrahandel die als een van de eerste een kleurentelevisie in de etalage had. Dat moet inderdaad heel lang geleden zijn!).  Onze vriendschap eindigde helaas abrupt omdat we allebei naar een andere middelbare school gingen. Zo gaan die dingen. Hij kon goed leren, ik niet.

In de tijd dat ik met hem bevriend was, kwamen er vaak ‘deskundigen’ op de TV. Als er bijvoorbeeld iemand van TNO op TV te zien was dan raakte ons gezin ontregeld. “Jongens, iemand van TNO, kom allemaal zitten!”, riep mijn moeder dan. En dan stormden we naar de bank om ademloos de TNO-deskundige aan te horen. Ingenieur Verschoor ging dan uitleggen dat de Zure Regen echt alle bossen gaat vernietigen  en dat het er heel, heel slecht voor staat. Maar ingenieur Verschoor was een ECHTE ingenieur, een echte deskundige van TNO. En die weet hoe het zit! Bedrukt gingen we dan aan de koffie. Tja, de bossen, de zure regen… Komt nooit meer goed. Aldus, ingenieur Verschoor.

Later riep mijn moeder: “Jongens, een echte professor op de TV!!! Allemaal kijken!”  Kijk dat was wel heel wat anders dan een ingenieur van TNO. Nee, dit was de Eredivisie van de Wetenschap. Onkreukbare man met grijze baard, idem haar en rechtstreeks uit de ivoren toren. Iemand die weet hoe het zit en zeker niet met zich laat sollen. We smulden er van, die eruditie, die kennis, die wijsheid. Zalig!

We slaan even ruim 40 jaar over. Het is een zaterdagochtend, ik haal de Kwaliteitskrant uit de bus, maak een dubbele espresso en kijk naar de voorpagina. De hele voorpagina gaat over mijn verloren vriendje Don P. Met foto en al!  Zonder zwart balkje, zoals gebruikelijk is als het om zware criminelen gaat. De kans dat een zware crimineel op de voorpagina van de Kwaliteitskrant komt is nihil, en zonder zwart balkje identiek nul. Don (zonder zwart balkje) was hoogleraar en gerenommeerd internist aan het Erasmus Medisch Centrum te Rotterdam.

Hoogstaand deskundige op het gebied van overlijden van patiënten tijdens hartoperaties. Zijn onderzoek heeft tot een internationale richtlijn geleid met betrekking tot het toedienen van bèta blokkers in geval van operaties. Don heeft dat dus, laat ik het uiterst voorzichtig zeggen, niet helemaal volgens de regels gedaan. Een beetje van hem en een beetje van Knorr en/of Maggi.

Tenenkrommend.  Maar hij was niet de enige… Een hele parade van wetenschappers trok aan ons voorbij, geleerden die van alles verzonnen hadden ter meerdere glorie van… zichzelf. Sociaal Psycholoog Professor Diederik S. verzon spannende uitkomsten over agressie en roodvlees en nog heel veel meer,  hoogleraar Politieke Antropologie Professor Mart B. verzon een niet bestaand dorp in de oorlog in Bosnië en publiceerde daar verfijnde artikelen over.  

Diederik kreeg een werkstraf van 120 uur en levenslang, Mart is diep gepensioneerd en onaanraakbaar, en Don is gewoon weer internist in een ziekenhuis in de buurt van Rotterdam…  Zo gaat dat dus.

Moeten we Diederik, Don en Mart en alle anderen niet ontzettend  dankbaar zijn voor hun bijdrage aan de wetenschap?  Ze hebben ons iets nieuws geleerd, en daar gaat het toch om in de wetenschap. Ze leerden ons dat er ook kaf tussen het koren zit. Kaf dat aan het rotten en schimmelen is en heel onwelriekend ruikt. Dankzij hen herkennen we het nu, we hebben er een neus voor gekregen.

Als dat geen prachtige bijdrage aan de wetenschap is dan weet ik het niet meer! NWO zou ze eigenlijk gul moeten belonen met een persoonlijk stipendium. Niks werkstraf, pensioneringsvergetelheid  of een sneue nieuwe baan! Ze hebben echt iets wezenlijks aan de wetenschap bijgedragen, iets dat helemaal niemand ooit voor mogelijk heeft gehouden.

Wel denk ik nog vaak aan die ingenieur Verschoor van TNO uit mijn jeugd. Die was zo zuiver op de graat, die fopte de boel niet! Welnee, zo’n betrouwbare, deskundige, aardige man. Of toch wel…..? Ooit nog wel eens van ZURE REGEN gehoord?

Advertentie