Betekent college geven het einde van mijn wetenschappelijke carrière?

Promovendus Wouter Marra heeft zijn proefschrift af. Nu gaat hij bij het departement lesgeven. Een mooie ervaring, al moet je bij het  geven van een hoorcollege je comfort-zones verlaten. En dan hoor je ook nog spookverhalen dat onderwijs geven slecht zou zijn voor je carrière als onderzoeker.  
Trouwe lezers hebben het aan zien komen: mijn proefschrift is af! Althans, het ligt op het bureau van de leescommissie, wie weet wat me allemaal nog te wachten staat. Maar gevoelsmatig is het af.
Ik ben inmiddels begonnen aan mijn nieuwe baan. Nog steeds bij hetzelfde departement. Maar in plaats van het doen van onderzoek, geef ik nu les. Wat ik het meest heb gemist tijdens mijn promotieonderzoek is om écht betrokken te zijn bij het onderwijs, en dat ik nu lekker inhalen.
Ik had de afgelopen tijd al wat aan onderwijs gesnuffeld, maar vooral kleine groepen of individuele studenten begeleid. Voor het eerst de verantwoordelijkheid over hele hoorcolleges, vind ik nog wel spannend. De afgelopen vier jaar zat ik veilig achter mijn computer onderzoek te doen. Colleges voorbereiden is ook nog een veilige bezigheid, maar voor de hoorcolleges zelf heb ik toch zeker mijn comfort-zone moeten verlaten en voor de klas staan.
Maar ik heb wel even getwijfeld voor ik hieraan begon. Als ik tegen iemand van buiten zeg dat ik les geef op de universiteit, vinden ze dat een hele logische combinatie. Binnen de universiteit is de logica er ook wel, maar het is toch vaak een verrassing: ‘O, ja, dat kan natuurlijk ook!’ Sterker nog, ik heb spookverhalen aangehoord dat onderwijs het eind is van je wetenschappelijke carrière; iets over h-indices, impact factors en zo. Niet bepaald motiverende woorden.
De dagelijkse gang van zake is gelukkig anders; mijn inzet wordt wel degelijk gewaardeerd. En dat kan ook eigenlijk niet anders, gezien de werkdruk op alle docenten. Maar helaas loopt de formele waardering een beetje achter met de werkelijkheid.
Ik sluit me dan ook volledig aan bij het idee om onderwijs net zo zwaar te waarderen als onderzoek. Natuurlijk voor mijn eigen toekomst, als ik ook nog van dit ‘doodlopende pad’ af wil. Ik maak me daar niet heel erg zorgen over, maar het zou wel helpen om te kiezen voor meer onderwijsverantwoordelijkheden.
Zeg nou eerlijk, een groep studenten die nieuwe dingen leren en helpen het maximale uit zichzelf te halen, dat heeft toch een veel hogere impact dan het gemiddelde paper dat uitkomt?

Blog
on 17/02/2015

Promovendus Wouter Marra heeft zijn proefschrift af. Nu gaat hij bij het departement lesgeven. Een mooie ervaring, al moet je bij het  geven van een hoorcollege je comfort-zones verlaten. En dan hoor je ook nog spookverhalen dat onderwijs geven slecht zou zijn voor je carrière als onderzoeker.  

Trouwe lezers hebben het aan zien komen: mijn proefschrift is af! Althans, het ligt op het bureau van de leescommissie, wie weet wat me allemaal nog te wachten staat. Maar gevoelsmatig is het af.

Ik ben inmiddels begonnen aan mijn nieuwe baan. Nog steeds bij hetzelfde departement. Maar in plaats van het doen van onderzoek, geef ik nu les. Wat ik het meest heb gemist tijdens mijn promotieonderzoek is om écht betrokken te zijn bij het onderwijs, en dat ik nu lekker inhalen.

Ik had de afgelopen tijd al wat aan onderwijs gesnuffeld, maar vooral kleine groepen of individuele studenten begeleid. Voor het eerst de verantwoordelijkheid over hele hoorcolleges, vind ik nog wel spannend. De afgelopen vier jaar zat ik veilig achter mijn computer onderzoek te doen. Colleges voorbereiden is ook nog een veilige bezigheid, maar voor de hoorcolleges zelf heb ik toch zeker mijn comfort-zone moeten verlaten en voor de klas staan.

Maar ik heb wel even getwijfeld voor ik hieraan begon. Als ik tegen iemand van buiten zeg dat ik les geef op de universiteit, vinden ze dat een hele logische combinatie. Binnen de universiteit is de logica er ook wel, maar het is toch vaak een verrassing: ‘O, ja, dat kan natuurlijk ook!’ Sterker nog, ik heb spookverhalen aangehoord dat onderwijs het eind is van je wetenschappelijke carrière; iets over h-indices, impact factors en zo. Niet bepaald motiverende woorden.

De dagelijkse gang van zake is gelukkig anders; mijn inzet wordt wel degelijk gewaardeerd. En dat kan ook eigenlijk niet anders, gezien de werkdruk op alle docenten. Maar helaas loopt de formele waardering een beetje achter met de werkelijkheid.

Ik sluit me dan ook volledig aan bij het idee om onderwijs net zo zwaar te waarderen als onderzoek. Natuurlijk voor mijn eigen toekomst, als ik ook nog van dit ‘doodlopende pad’ af wil. Ik maak me daar niet heel erg zorgen over, maar het zou wel helpen om te kiezen voor meer onderwijsverantwoordelijkheden.

Zeg nou eerlijk, een groep studenten die nieuwe dingen leren en helpen het maximale uit zichzelf te halen, dat heeft toch een veel hogere impact dan het gemiddelde paper dat uitkomt?

Tags: proefschrift | hoorcollege

Advertentie