Fijne tijd toch dat promoveren

Wouter Marra heeft het promotietraject afgerond en werkt nu als docent. In die functie gaat alles in sneltreinvaart. Achteraf gezien was dat promoveren een relaxte tijd waarin je heerlijk kon aanrommelen.

Begin dit jaar heb ik mijn proefschrift afgerond. In die vier jaar was ik voor mijn gevoel eindeloos aan het zwoegen, maar het vorderde traag. Ik kon dagen prutsen aan een plaatje, weken aan een model werken en maanden, zo niet jaren schrijven aan een artikel. De tijd vloog. En wat me nog het meest frustreerde, is dat veel van mijn werk roemloos ergens in een hoekje van mijn harde schijf staat.

Voor mijn gevoel heb ik vele malen het wiel opnieuw uitgevonden, het kon allemaal vast wel een stuk efficiënter. Daarnaast twijfelde ik regelmatig of het allemaal wel zo zinnig was om te doen, ik had moeite met de klein stapjes waarmee de wetenschap vooruit gaat. Ik verlangde naar structuur en efficiëntie.

Nu werk ik als docent en alles gaat in sneltreinvaart: colleges moeten op tijd gegeven worden en nieuwe studieonderdelen voor het volgende blok moeten op tijd af zijn. Strakke ritmes en veel deadlines, de structuur waar ik naar verlangde! Ik geniet van de duidelijkheid en de zinnigheid dit werk.

Om eerlijk te zijn heb ik nog nooit zo hard moeten werken. Niet dat ik vies ben van hard werken, in tegendeel, het bevalt me wel. Maar ik zie nu in wat voor fijne tijd dat promoveren eigenlijk was. Eigen baas, veel vrijheid, zeer flexibele deadlines en de dag beginnen met een lege inbox in plaats van proberen hem leeg te krijgen voor het einde van de dag. Hoewel het weinig structuur had, was het wel heel erg fijn om lekker aan te rommelen en mijn eigen gang te gaan. En al die kleine stapjes zijn uiteindelijk toch op hun plek gevallen. Creativiteit heeft blijkbaar tijd nodig.

Voor iedereen die worstelt met het vinden van structuur en regelmaat, moeite heeft met de ogenschijnlijke traagheid van onderzoek of het gevoel heeft dat het meer vallen is dan opstaan: geniet van alles wat wél lukt, nieuwe ideeën hebben ruimte, tijd en vele mislukte pogingen nodig om op te bloeien. Leve het aanrommelen!