Op 'safari' langs verschillende kamers 107 op de UU

Janskerkhof 15A. Willem Pompe Instituut voorStrafrechtswetenschappen.

Lokaal 107 is een kleine collegezaal aan het einde van de gang,naast het damestoilet. Een klasje van twintig man kan je ernauwelijks in kwijt. Het voelt als een afgelegen vleugel in hetgebouw. Een kamer met witte muren, een wit plafond en aan beidekanten twee grote langwerpige ramen, waardoor de zon naar binnenschijnt. Het lokaal is leeg als wij het betreden. Er staan typischeschooltafels en leerlingenstoelen, met een metalen frame, en eenhouten zitvlak en rugsteun. Ze staan, op een stoel na, netjesaangeschoven op het grijze muffe vloerkleed. Een leerling heeftzich niet gehouden aan het motto dat op de deur geplakt zit.'Gelieve de stoelen en tafels na college in de oorspronkelijkeopstelling terug te zetten. De Huismeester.'

De twee grote ramen staan haaks op een muur die bijna blind is.Dat wil zeggen, het is een lege muur met een klein raampje erin. Erkomt weinig licht door. Het raampje wordt verduisterd door hetachterwerk van een mysterieus persoon. Zijn naam is Paul Canter.Hij is met een ladder op het dak geklommen. "Als ik geweten had datdit raampje open kon, was ik binnendoor gekomen", lacht deloodgieter. Hij is met lappen buigzaam zink de goot aan hetvernieuwen. Het is lekker werken in een vriendelijk lentezonnetje."Ja het is droog, als het regent kunnen we niet werken, dan kan jeniet solderen." Canter werkt niet voor zichzelf, en ook niet indienst van de universiteit. "Ik werk voor een eigen baas", vertelthij grinnikend. Hij kent de oude stadspanden goed. Jaren werkte hijin dienst van de universiteit, als dynamische 'problem solver'. Alser iets verstopt zat, of als het ergens lekte, dan was Paulonderweg. De universiteit heeft overigens niet zon goede naam bijde loodgieters. "Ze betalen minder en zeiken meer dan hetbedrijfsleven", zegt Canter, "dus dan schrijven we maar gewoon eendag meer".

Trans 10

Kamer 107 in Trans 10 is gesloten. De portier opent de deur voorons en er verschijnt een vreemd kamertje. Breder dan dat hij langis. De lengte is de breedte en andersom. Een prima kamertje om inte ijsberen. Er staan twee bureautafels naast elkaar. Helemaalrechts staat een Paradigit PC met een Daewoo-scherm. Op delinkertafel staan een nietmachine, een perforator en eenplakbandapparaat, netjes naast elkaar. De wanden zijn gevuld metliteratuur, opvallend veel paperbacks, die met behulp van eenplamuurmes gladgestreken lijken te zijn. Op het schoolbord staateen naam: 'Leyerdorff'. En er hangt een klein aanplakbiljet aan demuur, met een foto van Woody Allen en de titel 'Multiculturalismand beyond. Identity and Affiliaton in recent American Fiction',door Derek Rubin. Aan het prikbord hangen een aantal fotos. Eenbasketbalteam, en een krullenbol op een brug. Ook is er eenvisitekaartje vastgeprikt, van ene Jaime P. Marshall. Het kaartjeis met de pen beschreven. 'Dr. Rubin. Hope to meet you next time.Best, Jaime.' Wie is Jaime?

Pnyx, Achter Sint Pieter 25

Als je de betonnen trap van het Pnyx-gebouw beklimt, kom je ineen donkere gang terecht. In kamer 107 bevindt zich hetzenuwcentrum van de USF, de studentenvakbond. Weer zien we hier degrijze muffe vloerbedekking, en aan het plafond lichtbakken metroosters. Het lijkt of er met lijm stoeptegels op het plafondgeplakt zijn. De vakbondsfeer wordt echter gemaakt door de megafoonop de folderkast, en de vele ordners die de wandkasten vullen."Kijk daar staan ook alle studiegidsen", zegt Mariette Steeg, vanhet USF-bestuur. Ze heeft 'achtervangdag' en moet de gang van zakenin de gaten houden. Alles gaat goed, dus drinkt ze een kopje theemet haar goede vriendin Jessica Eelman. "Ik ben hier niet alleenvoor de gezelligheid hoor, want ik wil ook actief worden in deUSF", zegt de laatste.

Een eindje verderop zitten Ahmed Kizgen en Amina Tarsi naast detelefoon, paraat om verontruste studenten van antwoord te voorzien.Er worden dagelijks drie 'shifts' gedraaid, zodat er overdag altijdiemand bij de telefoon zit. "We hebben alleen nog maar vragen gehadop het gebied van de huur", zegt Amina. Als je er bij hetinformatienummer van de studiefinanciering niet doorkomt, is hetslim om de USF te bellen. De jongens en meisjes van de vakbondkunnen antwoord geven op je vragen. "Veel mensen komen hier om eenT-biljet te halen", zegt Mariette.

Van Unnikgebouw

In het Van Unnikgebouw is lokaal 107 de ComputerleeszaalRuimtelijke Sociale Wetenschappen. Een tiental massieve tafels metdaarop een leger van computers, in rijen van drie. Er hangt eenbeetje een IKEA-sfeertje met Scandinavisch hout en vlottekapstokken. Achter een van de Philips PCs vinden we Bert Reijnendie Industrile Economie studeert. Naast hem ligt een leeg pakjestroopwafels. "Mijn ontbijt." Hij is druk aan het Internetten ominteressant materiaal over Maleisi te verzamelen. "Omdat het moet",zo vertelt hij. "Ik heb de opdracht een verslag over de economischetoestand van Maleisi maken. Over de marktproductie en deconcurrentiepositie."

Volgens Bert gaat het best goed met Maleisi. "Ze hebben zichaardig hersteld sinds de Azi-crisis." Toch is het niet heelverstandig om te investeren in Maleisische bedrijven. "Want diezijn niet zo groot. Het zijn voornamelijk westerse bedrijven dievestigingen hebben in Maleisi, om goedkoop te kunnen produceren."De belangrijkste producten die uit Maleisi komen zijn olie enhalfgeleiders. Zo te zien zit Bert lekker te werken, maar het kannog veel beter. "Ik ben mijn koptelefoon vergeten, anders had ikmp3-tjes kunnen downloaden en lekker muziek kunnen luisteren onderhet werken." Dat kan alleen in lokaal 107.

Bestuursgebouw

In het Bestuursgebouw is kamer 107 leeg. De kamer bevindt zichop het territorium van de Studium Generale. Opperhoofd Klukhuhn zittwee deuren verder te patiencen op zijn computer. "Jullie komenvoor Jan... Hadden jullie een afspraak? Nee? Nou... Jan is in destad, bij zijn lezing. Jullie willen een foto van zijn kamer?Aha... Nou dan boffen jullie dat hij zijn kamerdeur open heeftlaten staan. Neem maar een foto, dat vindt hij niet erg. Leef jeuit!"

De kamer van J. C. A. Weerdenburg is klein, met het bekendewollige vloerkleed. Voor de afwisseling blauw gekleurd. Er staandrie stoelen: een rode, een groene en een witte. Een wand ishelemaal beplakt met Studium Generale posters. Bij zijn computerhangen grote fotos van kinderen. Ook hangt er een gekreukt vel,waarop dikke kleurige hanenpoten getekend zijn, met veel flair . Weherkennen een zon, een rode wolk en een soort stekelvis.

Weerdenburg is er dus niet. Als staflid van het Studium Generaleprogramma is hij verantwoordelijk voor de lezingen rond de titel'Oorlog en Vrede in Afrika'. Aan de muur hangt een tekening vanPeter van Straaten. De organisator van een lezing staat met despreker achter de coulissen. Op het podium staat eenspreekgestoelte, en de zaal staat vol met lege stoelen. Er zittenmaar twee mensen. De spreker kijkt bezorgd, maar de organisatorkijkt op zijn horloge. "Het is ook nog niet helemaal acht uur",zegt hij optimistisch.

Diergeneeskunde.

Bij kamer 107 hangt een zwart bordje met opschrift 'DoorvoerParaffine'. Als we binnenlopen ruiken we echter geen paraffine maarformaline. Er staat een jerrycan met een doodshoofd erop, en dewoorden Toxic en Flammable. "Dat is hartstikke giftig", grinniktNatasha van Beusekom, een van de twee meisjes die bij een grotezuurkast stukjes weefsel in reepjes snijden. "Kijk dit is van eengolden retriever, een gesteriliseerd vrouwtje, en dit weefsel isvan een Siberische Husky. Veel teelballen en gezwellen", meldtNatasha. Haar compagnon Andrea van Woudenberg hakt zwijgend door.Natasha en Andrea vissen de weefselmonsters uit potjes met rodedeksel, snijden ze klein en leggen ze in witte plastic doosjes, dieeen nummer krijgen. "Vergissingen? Dat komt bijna nooit voor", zegtNatasha laconiek.

Achter de meisjes staat een vreemd wit apparaat van Leica. "Datis de histokinette." Rond het apparaat wordt de prikkelendeformalinegeur verdrongen door een bedwelmende pritstiftenwalm. Hetis lekker om er met je hoofd boven te hangen. Alle besef van ruimteen tijd verdwijnt, terwijl je je toch steeds beter gaat voelen."Ongezond? Nou ja, als je twee weken op vakantie bent geweest danis het wel even wennen. Krijg je barstende hoofdpijn, maar je raakter snel weer aan gewend."

Gerard Janssen