'Vanavond nog hebben alle eenheden een werkende WC'

De opening van het University College haalde zelfshet 8-uur Journaal. Een uniek experiment. De kamers zijn ruim en inde keuken staat glimmende apparatuur te wachten op de gebruikers."Ik verwacht hier veel van, gezien de prijs die je ervoor moetbetalen."

In de 'Dining Hall' van het University College zit het bomvolmet schuchtere en minder schuchtere studenten en hun aanhang. Dieloopt uiteen van vaders en moeders tot en met oma's, opa's, broers,zussen, vriendjes en vriendinnetjes. Iedereen zit gezellig broodjeste peuzelen in afwachting van de openingsrede die 'dean' prof.drHans Adriaansens zal gaan houden.

Een studente zit omgeven door haar vriendje en haar completegezin te lunchen. "Ik verwacht hier heel veel van, gezien de prijsdie je ervoor moet betalen", zegt ze, terwijl ze achter haar handlacht en schalks naar haar moeder gluurt. "Ik was uitgeloot bijMedicijnen, daarom ben ik dit gaan doen. Ik was eerst bang dat hetallemaal van die bollebozen zouden zijn hier, maar ik heb eens goedrondgekeken en het valt me hartstikke mee."

De moeder: "Ik ben tot nog toe heel tevreden en heb eveneenshele hoge verwachtingen. Ik vind het heel bijzonder en het lijkt meerg goed om met allerlei verschillende culturen in aanraking tekomen. Heel positief ook, dat de ouders er zo bij betrokkenworden."

Hans Adriaansens beklimt het kleine podiumpje en spreekt eenmassa dankwoorden uit. Hij wijdt erg uit over het unieke karaktervan het University College. Het applaus schalt meerdere malen doorde kantine, her en der staan mensen op voor wie het applaus bedoeldis, maar veel vaker blijkt de desbetreffende persoon niet aanwezig.Adriaansens verzekert de ouders dat zij toch echt de juiste keushebben gemaakt om hun telgen naar het University College te sturen.De studenten worden geprezen om hun grote intellectuele kwaliteitenen hun motivatie. De ouders glimlachen tevreden en staren trotsnaar hun nageslacht.

Ook vertelt Adriaansens over de geschiedenis van UniversityCollege, over de 'verovering' van het militaire terrein en deprettige samenwerking met de Utrechtse burgemeester. "Het isallemaal nog niet af, maar ik beloof jullie, vanavond nog hebbenalle eenheden een werkende WC, stromend water en gordijnen", zegtAdriaansens. Er wordt opgelucht gelachen.

Op het kazerneterrein is het werk in volle gang. Sommigegebouwen staan nog in de steigers en andere gebouwen moeten nogworden gerenoveerd. Struikelend over stenen en restafval begevenstudenten zich met allerlei spullen naar hun nieuwe stek. Bij deingang van een van de prachtig gerenoveerde studentenhuizen('dormatory') staat een studente hijgendmet een grote verhuisdoosin haar handen tegen de muur geplakt. Ze probeert vergeefs met eensoort pasje de deur open te krijgen. Haar moeder geeftaanwijzingen: "Je moet trekken lieverd."

Eenmaal boven gekomen blijkt de nieuwe kamer een oase van rusten vooral: ruimte. Een bed en een bureau staan er al. De studentezet haar CD's neer en slaakt een diepe zucht. "Ik vind het best eenbeetje griezelig, ik ben hier nog maar net", zegt ze bedremmeld."Ik weet nog helemaal niet of ik echt wel Science wil gaan doen. Ikheb eigenlijk maar wat gekozen. Gelukkig kan ik later nogoverstappen."

Haar moeder vult aan: "Je moet er even bij vertellen dat wij inEngeland hebben gewoond en dat je gewend bent om in het Engels leste krijgen." Het meisje kijkt uit het raam en frunnikt wat aan haartrui: "Het wordt vast wel leuk."

In de gang van de afdeling lopen ouders samen met hun kroost deboel te inspecteren. De keuken is erg luxueus. Magnetron,koffiezetapparaat en waterkoker, alles staat glimmend te wachten opde gebruikers. De banken zijn regelrecht uit de IKEA afkomstig engeven de keuken een modern aangezicht. In de toiletruimte staantwee andere bewoonsters. Een van hen vertelt dat ze uitgeloot isvoor Medicijnen en daarom maar naar het University College isgegaan. Ze weet absoluut niet wat ze ervan moet verwachten. Haarvader mengt zich in het gesprek: "Dat weten de docenten zelf ooknog niet!"

Beneden in de hal praten we verder. Daar kijken we naar eenserie spiksplinternieuwe computers in een grote werkzaal, klaarvoor gebruik. Vader vertelt dat University College toch wel zo'nzesduizend gulden per semester kost, maar dan zit het eten er welbij in en ook de huur van de kamer. "Anders was ik waarschijnlijkniet op kamers gegaan", vertelt de studente, "want we wonen inUtrecht. Ik vind het ook wel jammer dat we nauwelijks zelf zullengaan koken. Het lijkt me best wel leuk om boodschappen tedoen."

"Met twee pitten kom je niet ver", voegt de vader er droog aantoe. De moeder: "Het is hier heel erg mooi, ze heeft een hele grotekamer en ik heb er alle vertrouwen in. Ja hoor, ik laat mijndochter hier met een gerust hart achter."

Pheadra Werkhoven