Een nieuw blok, een nieuw geluid of de geboorte van de Eerste Student

Ja, ja… we weten het inmiddels wel: de student van vandaag is passief. Ongemotiveerd. Consumeert. Neemt genoegen met zesjes. Wil het vooral ‘leuk’ hebben. Denkt niet zelf na. Ik heb het mezelf en anderen vaak genoeg horen zeggen. Maar ik kap ermee. Stoppen met dat geklaag!

Goed, voor alle duidelijkheid: hier volgt niet een doortimmerd betoog met als doel  dit niet zo gunstig uitpakkende beeld van de student bij te stellen. Ik voel niet de minste behoefte om op te komen voor de student. Laten we eerlijk zijn, veel van wat hier boven staat is gewoon waar. En als het niet waar is, moeten die studenten vooral zelf maar gaan protesteren. Ik heb ook helemaal geen zin in een politiek correct praatje over het feit dat niet alle studenten zich als consumenten opstellen. Ja, natuurlijk is dat zo.  Nee, ik stop met klagen uit weloverwogen zelfbelang. Het verpest namelijk mijn humeur.  En net nu ik in zo’n lekkere vibe zit. Het is namelijk lente!

Kijk, ik ben nogal gevoelig voor de lente. Mijn blik op het leven kantelt drastisch in de overgang van winter naar voorjaar. Het feit dat het inmiddels alweer een aantal dagen regent, verandert daar niets aan. Ik heb de zon gezien. Ik zie hoe de kastanjeboom in mijn tuin uitloopt. Ik heb al met blote benen getennist en zonnebrand gebruikt. Mij houden ze niet voor de gek. Het is lente en dat gaat mijnerzijds gepaard met een onmiskenbaar gevoel van optimisme, zorgeloosheid en een totaal naïef geloof in de mogelijkheid der dingen. Een nieuwe lente, een nieuw geluid! Joehoe! En ik heb natuurlijk niet voor niets ternauwernood de winter overleefd om mij dat gevoel af te laten pakken. Dus voordat over een krappe zes maanden de depressie en melancholie weer genadeloos toeslaan, neem ik het er met jullie toestemming even van.

Daarom kan ik het dus momenteel gewoon niet aanhoren. Dat geklaag. Zo heb ik bijvoorbeeld geen zin om me op deze site door mijn, overigens zeer gewaardeerde, collega Mirko Schaefer uit te laten leggen dat onze studenten kritischer moeten worden.  Actiever.  Anarchistischer. Nu even niet, alsjeblieft? Evenmin trek ik Jelle van Baardewijk’s bijdrage aan de Opinie&Debat bijlage van de Volkskrant van 28 april waarin de student wijsbegeerte, naar analogie van Nietzsche’s Laatste Mens, het beeld van de Laatste Student schetst.

Deze Laatste Student, zo schrijft Jelle enigszins smalend, heeft een beperkt wereldbeeld, is intellectueel lui, heeft moeite zich te motiveren en leest last but not least liever de Donald Duck dan een goede dagkrant. Het is volgens Jelle aan deze Laatste Student te danken dat het niveau van de opleidingen daalt, dat de basisbeurs wordt afgeschaft en dat docenten zoals ik minder gemotiveerd zijn om het onderwijs te vernieuwen. Het zal allemaal best, en als de temperatuur weer onder nul daalt en de avond weer reeds rond vijf uur invalt, zal ik het artikel aandachtig nog eens lezen en waarschijnlijk instemmend knikken. Maar ik heb de lente en de kolder in de kop en ik kan even niets met het doemscenario van de Laatste Student en het einde der universiteiten.  Lenteziek als ik ben, vertel ik  met jullie goedvinden liever iets over mijn eerste college van het nieuwe blok dat onlangs begon.

Is het jullie wel eens opgevallen dat eerste colleges van nieuwe blokken verdacht veel op de lente lijken? Ze trillen van frisheid, van energie, van hoopvolle verwachting, voorzichtige vragen en goede moed. Ik zat met zeventien studenten in een lokaal. Ik vertelde hen wat ik de komende weken met hen wilde gaan doen en waarom. Ik vertelde ze over de vragen die ik had en die ik samen met hen wilde gaan onderzoeken. Zij vertelden waarom ze voor mijn cursus hadden gekozen. Wat ze hoopten te ontdekken. We waren net begonnen. De cursus strekte zich nog in alle maagdelijke potentie voor ons uit. We konden nog alle kanten uit. Niemand was nog een doodlopende weg ingeslagen. Niemand hoefde nog af te haken. Ik wist zeker dat ik het een na het andere inspirerende college zou gaan geven. Mijn studenten zagen heel scherp het briljante essay voor zich dat ze zouden afleveren. Het is dat ik geen hippie ben, anders zou ik gezegd hebben: ik hield van mijn studenten en zij hielden van mij.

Eén blik in die collegezaal en Jelle zou zich gerealiseerd hebben dat hij er lelijk naast zit. Niks Laatste Student! Daar tijdens dat eerste college werd de Eerste Student geboren! Open. Bereid. Nieuwsgierig. Gretig. Op die dag begon de lente. En de wetenschap dat het vanzelf weer winter wordt, heeft op hen en op mij nog even geen vat. Mogen wij daar alsjeblieft  van genieten?  

 

Advertentie