Door John Akerman Özgüç
Soms kunnen gebeurtenissen op bijzondere manieren tot stand komen. In het eerste jaar had ik contact met iemand van de universiteitsraad, mijn bazin. Na wat dingen gehoord te hebben dacht ik: ‘mm, misschien iets voor mijn 4e jaar!’. 2 jaar later had ik een ingeving die de slaapkwaliteit van de Utrechtse universitaire gemeenschap in een simpele stap kan verbeteren. Dit ideetje heb ik gestuurd naar iemand die ik van het huidige jaar in de raad kende. Hij vond dit een goed idee en na een conversatie werd ik uitgenodigd voor een kennismakingsgesprek met de raad. Inmiddels was mijn ideetje verworden tot een pilot, hoorde ik. Ik werd enthousiast en had mijn plannen om in het buitenland te studeren aan de kant gezet. Ik heb gesolliciteerd, en mijn enthousiasme bleek wederzijds! Hierop volgden verschillende vergaderingen, brainstormsessies, trainingen, debatten borrels. Het was soms zwaar maar wel mooi! Ik heb veel over de ‘backend’ van de universiteit geleerd en interessante discussies tussen CvB en medenzeggenschappers meegemaakt.
We hebben naar een zware campagneweek toegewerkt waarin de wekker voor 7 uur stond ingesteld en het bed vaak pas 18 uur later in beeld kwam. Soms kwam ik niet aan ontbijten toe, om om 8 uur aanwezig te kunnen zijn op de uithof, ons standje opbouwen, en vervolgens te ontbijten met roze koeken. Daarna was het de kunst om zoveel mogelijk mensen aan te spreken en te overtuigen om te stemmen. En hierbij geen gehoor te geven aan smoesjes die men ter verwering van verkopers heeft geleerd. Als men haast had liep ik desnoods mee tot aan de bus om mijn verhaal te doen èn de stem te krijgen. Ik informeer naar dingen die dwarszitten zodat ik volgend jaar er wellicht iets mee kan, en gelijk het gevoel kan geven dat het niet om louter woorden, maar ook daden gaat. Soms hoorde ik bizarre dingen waarvan ik bijna niet kan geloven dat het zo gebeurt!
’s Avonds was het tijd voor een korte eetpauze om vervolgens de verenigingen onveilig te maken en daar mensen bewust te maken van (het nut van) de medezeggenschap en hiervoor hun stem te laten gelden. Op tafel staan en dan je zegje doen om mensen iets te laten doen is dan toch best eng, maar volgend jaar moet ik sowieso lak aan enige vorm van onzekerheid kunnen hebben. Dus heb ik mijn stembanden flink laten gieren. Aan het einde was de spanning te snijden: bij de uitreiking ging het om de restzetel, waarvan de uitslag op 16 stemmen verschil werd uitgedeeld. De zetel ging naar ons en dat hebben wij goed gevierd samen met de andere winnaars. Allemaal toffe mensen, dus dit gaat een topjaar worden!