Fietsie foetsie!

Eveline Verburg baalde dat ze enige dagen fietsloos door het leven moest nadat haar fiets bij het station spoorloos verdwenen was. Ze vond hem toch nog terug, in het fietsenweeshuis.

Na vier dagen festival kwam ik ’s nachts aan op Utrecht Centraal. Nog na-neuriënd liep ik naar mijn fiets, mijn kindje, mijn betrouwbare rit naar huis. De paal die ik mijn stalen ros had toevertrouwd, bleek echter leeg. Mijn fiets was weg, evenals de laatste bus naar huis. Zwaarbeladen met weekendtas, tent, vermoeidheid en ongewassen haar begon ik de buurt uit te kammen. Het onnozele idee dat iemand hem misschien verplaatst had, gaf hoop. Helaas zonder succes. Chagrijnig stapte ik in een taxi, die me voor 15 euro naar huis bracht. Bah, mijn fiets deed dat voor niets!

Een paar dagen bleef ik fietsloos. Ik voelde me gehandicapt. Als een rolstoeler die sommige gebouwen niet in kan komen door te hoge drempels of onhandige trapjes, kon ik fietsloos half Utrecht niet bereiken omdat er simpelweg geen fatsoenlijke busverbinding was.

Ineens ontsprong me het lumineuze idee dat in plaats van een louche junkie het weleens De Boze Gemeente kon zijn die mij mijn mobiliteit had afgenomen; mijn fiets stond immers wel érg goed vast op een wel érg openbare plaats. De dag daarna dus naar het fietsendepot. Met de bus.

Zodra ik dit fietsenweeshuis binnenliep, kreeg ik medelijden met al deze brokken ijzer op wielen. Ze hadden stuk voor stuk geen ouders meer. Door onvoorzichtig gebruik, verwaarlozing, nalatigheid of door onnodige bureaucratie en moeilijkdoenerij van autoriteiten als de gemeente. Maar tijd om hier dikke, emotionele tranen om te laten had ik niet, want daar, in de hoek stond mijn eigen vertrouwde fietsie. Mee naar huis nemen en terug-adopteren mocht, mits ik daar 13 euro voor neerlegde en een handtekening zette dat ik niet in bezwaar wilde gaan tegen deze harteloze actie. (meer protest hierover volgt vast nog, genoeg stof voor een nieuwe column!)

Op de terugweg stopte ik bij de Albert Heijn, zette mijn fiets enkel op het kleine slot -het hangslot was immers doorgeknipt- en sprintte de winkel door. Bij de kassa rekende ik snel mijn beschuit, muisjes en flesje wijn af. Dit moest gevierd worden; mijn fiets –en daarmee mijn vrijheid- was wedergeboren.

Tags: fiets

Advertentie