even kort

Bezig met praktische oplossingen

Waar was je op het moment dat de kraan viel?

"Ik was aan het werk in het Matthias van Geunsgebouw en had het net met twee monteurs over de wiebelende hijskraan. Ik keek even een andere kant op en het volgende moment zagen we de kraan niet meer. Overigens heb ik hem niet horen vallen, ik stond er net te ver vandaan. Ik sprintte meteen naar het Ruppertgebouw waar ik één van mijn twee naaste collega's tegenkwam. De andere was snel daarna ter plekke. Als er calamiteiten zijn moeten wij als brandspecialist meteen aanwezig zijn."

Wat was het eerste wat je deed?

"In de kelder van het Educatorium heb ik de kraan van de sprinklerinstallatie van het Ruppertgebouw uitgezet. Vooral omdat de sprinklers half waren afgebroken en in combinatie met elektra zou dat gevaarlijk kunnen zijn. En bovendien lag er een slachtoffer precies onder een van de werkende sprinklers. Voordat ik de installatie uitzette, heb ik natuurlijk eerst gekeken of er geen brandgevaar was, maar dat bleek niet het geval."

En daarna?

"Al heel snel kwam de eerste brandweerwagen aanrijden. Ik heb de brandweermannen de weg gewezen in het Ruppertgebouw. Het scheelde dat ik de eerste bevelvoerder van deze brandweerwagen toevallig kende van een gezamenlijke cursus voor brandweerlieden. Ik ben namelijk naast mijn werk als brandspecialist ook lid van het brandweerkorps Maarssen. We voelen elkaar goed aan dus dat was in dit geval erg handig.

Een week later ben ik met de studenten en docenten het gebouw weer ingegaan om spullen op te halen. Sommige studenten en docenten zijn nadat de kraan was gevallen heel hard weggerend, en hadden geen idee hoe en waar de kraan precies terecht was gekomen. Dat kon ik hen dus goed uitleggen."

Heb je ooit eerder zoiets meegemaakt?

"In De Uithof niet! Bij de brandweer heb ik natuurlijk veel moeilijke dingen meegemaakt en gezien, dus dit viel relatief mee. Ik heb geleerd om me goed af te kunnen sluiten. Zelfs toen ik in het Ruppertgebouw twee gewonde collega's zag, kon ik daar goed afstand van nemen. Niet dat ik het niet erg vond, maar ik ben op zo'n moment alleen maar bezig met praktische oplossingen. Ook nu ben ik er niet zoveel mee bezig, hoewel we als FBU'ers natuurlijk erg blij zijn dat onze twee collega's weer uit het ziekenhuis zijn. Vorige week donderdag, precies een week na het ongeval, zijn we met alle FBU'ers bij elkaar gekomen. Om te praten, maar vooral om te vieren dat we er allemaal nog zijn. Het had veel slechter kunnen aflopen."