'Roeizigeuner' Duncan Holland, voor het eerst in dertig jaar zonder auto

'Roeizigeuner' Duncan Holland, voor het eerst in dertig jaarzonder auto

"Ik hecht aan mijn vrijheid", vertelt de nieuwe Orca-coach. "Demeeste mannen van 45 kunnen niet van de ene dag op de andere vanbaan veranderen. Laat staan naar het andere eind van de wereldafreizen. Als ik hier om half acht 's ochtends langs het kanaalfiets om één van onze jonge roeiers te trainen, zie ik defile op de snelweg staan. Allemaal mensen op weg naar hun werk. Danben ik gelukkig met mijn bestaan. Natuurlijk moet ik ookverantwoording afleggen. De club vertelt me wat ik moet doen. Maarhoe ik het doe, is mijn eigen verantwoordelijkheid."

Holland moet ervoor zorgen dat Orca de komende jaren eenkweekvijver van nationaal roeitalent wordt en blijft. "Ik las deadvertentie op Internet. Ik had net drie jaar voor de nationalebond van Nieuw Zeeland gewerkt. Mijn werk was bijna klaar en ik konhet niet goed met mijn baas vinden. Dus zocht ik iets nieuws. Orcableek een ambitieuze club te zijn. Ze zijn natuurlijk al succesvol,maar er moet nog meer mogelijk zijn. Er is veel enthousiasme binnende vereniging. Ik introduceer een aantal nieuwe dingen en ik merkdat de club openstaat voor verandering. Dat is heel prettigwerken.

"De praktische zaken zijn goed voor elkaar. Goede atleten,voldoende water, voldoende boten. Als er goede roeiers zijn en jetraint ze goed, dan krijg je snelle boten. Zo simpel is het. Er isniets magisch aan het creëren van een goede sportploeg. Het isniet gemakkelijk, alles met mensen is moeilijk. Maar het proces isduidelijk."

Schoolsport

"Roeien is ook een eenvoudige sport. We maken steeds dezelfdebeweging. Heel vaak. Als we de juiste mensen weten te vinden, zieik geen reden waarom we niet succesvol kunnen zijn. Maar dat zalwel de arrogantie van de sportman zijn. Die denkt altijd dat-ie kanwinnen. De tegenstander heeft tenslotte ook maar twee armen en tweebenen."

Holland begon zelf als roeier op school in Nieuw Zeeland. "Zoalsin alle landen met een Angelsaksische cultuur is schoolsportbelangrijk in Nieuw Zeeland. Junioren-competities gaan tussenscholen, niet tussenclubs. Een studentenroeicultuur zoals inNederland heb ik nergens anders meegemaakt. Corporaal heet dat,geloof ik."

Hij groeide uit tot een nationale topper, maar miste deOlympische Spelen in Moskou vanwege een boycot. Om zijn sport tefinancieren, moest hij werken. "Ik heb heel veel banen gehad. Zoalselke Nieuw-Zeelandse jongen heb ik schapen geschoren. Ik heb in eenfabriek gewerkt waar schapen werden geslacht voor de export. Toenik 34 was ben ik naar de universiteit gegaan. Dat was leuk. Deuniversiteit is leuk als je oud bent. Als je 19 bent, denk je datje hard moet werken. Maar als je al vijftien jaar hard hebtgewerkt, valt het allemaal erg mee."

Na zijn studie economie werd Holland marktonderzoeker. Maar hijbleef part-time roeicoach. "Het kostte alleen maar geld, want ikspendeerde meer tijd aan het roeien dan aan mijn werk. In 1992 wasik de coach van het Olympisch Team naar Barcelona. Daarna beslootik in Europa te blijven en profcoach te worden."

Een club in Zurich was zijn eerste roeibaas. "Een roeicoachheeft een goed leven. Zeker als je met geselecteerde teams werkt.Niet iedereen die roeier wil worden, lukt dat ook. Ik werk alleenmaar met mensen die hier graag willen zijn. In iedere andere baanheb je altijd te maken met mensen die werken omdat ze moeten."

Nu is Holland weer terug in Europa. "Nieuw Zeelanders zijn eenmobiel volk. Ik heb er geen moeite mee om me aan een andere cultuuraan te passen. West Europa is een prettige plek om te wonen.Nederland is een heel beschaafd land. Bovendien zijn debelangrijkste roeiwedstrijden allemaal in Europa. Ik vind dearchitectuur ook fascinerend. Het huis waarin ik woon is twee keerzo oud als welk gebouw dan ook in Nieuw Zeeland. Ik houd ook vanlekker eten en drinken. Dus is het ook prettig om naar Frankrijk ofItalië voor een vakantie af te reizen. Er zijn ook roeicoachesdie in Guatemala of Indonesië terechtkomen.

"Mijn kennismaking met de Nederlandse cultuur is tot nu toenogal clichématig. Ik woon aan een gracht en ik rijd op mijnfiets. Voor het eerst in dertig jaar heb ik geen auto. Het is heelinteressant om zonder auto te moeten leven. Ik zit trouwens heelveel op de fiets, want ik gebruik hem ook bij het coachen. Iedereochtend zit ik midden in het fietsen-spitsuur langs het kanaal. Datis voor mij iets heel aparts."

Toch mist hij zijn geboorteland wel. "Als ik in Nieuw Zeelandeen dag vrij was, sprong ik in mijn jeep en binnen twee uur zat ikin de wildernis op forel te vissen. Dan zag je de hele dag geenmens. Dat is hier onmogelijk. Eigenlijk heb ik een voet in beidekampen. Ik woon hier graag, maar ik ben ook graag bij mijn familieen vrienden in Nieuw Zeeland.

"Ik wil graag een keer teruggaan. Dat hoeft niet per sé alsroeicoach te zijn. Ik werk al 25 jaar en pas acht jaar als coach.Ik kan best weer ietsheel anders gaan doen. Ik heb een relaxe kijkop de toekomst. Het is belangrijk om het leven per dag te leven.Niet werken zodat je later kunt genieten, maar nu genieten.Natuurlijk moet je investeren. Als je met mensen traint voor deSpelen moet je daar heel veel tijd in stoppen. Maar 'it must be fungetting there'."

Jurgen Swart