Het leven als één langgerekte huisactiviteit

“Volgens mij hebben mensen het zichzelf aangeleerd om bang te zijn voor spinnen.” “HALLO? Heb je vorig jaar helemaal niet opgelet bij college of zo? Het is evolutionair dat mensen bang zijn voor spinnen, omdat die in sommige landen wel erg gevaarlijk zijn.” Welkom in Huize Psychologie.

“Weet je, eigenlijk is ons hele leven één huisactiviteit.” Deze stelling wordt op deze koude woensdagavond gebracht met een knipoog, maar er blijkt wel degelijk een kern van waarheid in te zitten. De vijf dames die sinds april van dit jaar samenwonen aan de drukke Croeselaan in de Dichterswijk, zijn namelijk allemaal tweedejaars Psychologie. Via de verschillende werkgroepen waarin ze elkaar vorig jaar ontmoetten, kwamen ze tot de huidige samenstelling van het huis dat werd gekocht door de ouders van Suzanne (19). Dat wonen tussen studiegenoten heeft ze tot nu toe geen windeieren gelegd: op het moment van schrijven, heeft geen van de huisgenoten ook maar één studiepuntje laten liggen.

Het recept

Wat is de succesformule? Stappen wanneer je wilt tot aan een week voor de tentamens. Dan gaan in dit nette huis de deuren dicht, worden alcohol en het nachtleven vergeten en ziet men hier een week lang alleen de vier muren van de eigen kamer. Omdat het huis nog te mooi is om er wilde huisfeesten te geven, doen de vrouwen liever gek in de stad. Gisteravond was het nog raak, dus niet iedereen is even fit. Suzanne, die voor aanvang van het eten nog zwoer niet te drinken, gaat toch overstag wanneer er flessen pro secco op tafel verschijnen.

Dat we vanavond met zijn allen aan een tafel aan de goed gelukte bietenrisotto met feta en rucola zitten, is voor de dames een unicum. Normaliter eten ze met het bord op schoot op de bank om, licht vooroordeel bevestigend, Friends te kijken. Een woonkamer is er niet, maar de kamer van ‘Suus’ is ruim genoeg om met zijn allen in te vertoeven. De dames hoeven door uw verslaggever niet getriggerd te worden om verhalen te tappen: stel een vraag en je krijgt er twee terug, stel geen vraag en mooie verhalen komen vanzelf.

Hamburgse lijdensweg
Spannende gesprekken of niet, toch gaat ook vanavond de televisie aan. Je zou het misschien niet verwachten, maar dit huis herbergt een voetballiefhebber van de bovenste categorie: Yara. Haar opa, die internationaal topscheidsrechter was, heeft het haar met de paplepel ingegoten. Stipt om 20:45 uur, wanneer het Nederlands elftal begint aan haar lijdensweg in Hamburg, gaat de enorme flatscreen aan. Na een kleine stoelendans genieten de dames van de tiramisu en praten ze verder over aankomende dates en de wil om meer te gaan sporten. De kreten van afschuw die Yara spuwt na weer een prachtige goal van de Duitsers, hoort men amper. Hoewel de tafel met zes mensen niet extreem bezet is, valt op hoe snel gesprekken door elkaar lopen. Het lijkt niemand te deren.

Als na het avondeten blijkt dat de stapavond van gisteren nog duidelijk doorwerkt op de gemoedstoestand van de huisgenoten, wordt er besloten de avond gezellig en geheel in minimalistische katersfeer af te sluiten met de voor de studie verplicht gestelde film Paradise Now. Als vaste huisgast Arlette - die eerder op de avond tot haar grote ergernis binnen een kwartier zowel als huiskat en als huishond bestempeld werd - na een half uur het gevecht tegen de slaap verliest en er geswitcht wordt naar een humoristisch bedoelde film over een te jong echtpaar dat een kind op moet voeden, is het tijd om de dames alleen te laten. Ik vind het buiten flink koud, maar of dat is aangeleerd of dat het een evolutionaire reactie is, kunt u misschien beter aan de dames vragen.

Willen jullie Marijn ook gezellig over de vloer om hem te laten twijfelen aan zijn evolutionaire of aangeleerde kanten? Laat hem dan met een stel schone DUB-mokken aanschuiven aan het diner.