Singing in de rook, aan de Kapelstraat

Het zicht is slecht. Ogen tranen, monden staan wagenwijd open en armen maken wilde bewegingen. Er zouden vier mensen in de kamer moeten zitten, maar dat zouden er ook best drie kunnen zijn. Sigarenrook of niet, de stembanden moeten worden getest. Onder begeleiding van een mini-djembé en een gitaar, galmen teksten van The Eagles en Oasis door Wittevrouwen. Herrie? Gezelligheid!

And all the roads that lead you there were winding
And all the lights that light the way are blinding
There are many things that I would like to say to you
But I don't know how

Grafpand
In een huis dat drie jaar geleden nog prima dienst had kunnen doen als kandidaat voor het programma bouwval gezocht, wonen de 23-jarige studenten Lukas (Marketing), Jurre (Bouwkunde) en Tim (Economie).  Van de bouwval van weleer is nu nauwelijks meer iets te zien. Onder het koken wordt in de keuken, één van de twee gemeenschappelijke ruimtes die het huis aan de Kapelstraat herbergt,  de geschiedenis van het inmiddels opgeknapte huis vertelt. Lukas: “Toen we het kochten, was het echt een grafpand.” Jurre: “Uiteindelijk hebben we het alleen kunnen kopen, omdat we subsidie krijgen voor Tim.” Tim:  “Jurre is eigenlijk een staatsproject. Ontoerekeningsvatbaar, maar wij hebben hem onder onze hoede genomen. Je lacht erom, maar eigenlijk is het in en in triest.”

Survival of the fattest
Voor wie nog twijfelde: deze mannen weten in tegenstelling tot wat de songtekst van Oasis suggereert wél hoe ze dingen tegen elkaar moeten zeggen. Beter gezegd: hoe ze elkaar belachelijk moeten maken. Genietend van de door Jurre zelf gemaakte  nasi (“Het is hier survival of the fattest, Jurre wint”) blijkt dat vragen stellen weinig zin heeft vanavond.  Voor lachsalvo’s aan de lopende band zit je hier goed, voor het krijgen van snelle antwoorden iets minder. Wie er het beste kookt? Drie vingers. Wie maakt het meeste lawaai? Weer twee vingers. Ik geef het op.

Internationaal gezelschap
Die vlotte babbel levert de heren nogal eens internationaal bezoek op. Hongaren, Amerikanen, Ecuadorianen: ze passeerden allemaal de revue de afgelopen jaren. Laatstgenoemde groep, van het vrouwelijk geslacht, bleven zelfs slapen. Het was de nacht dat de vrouwen voor het eerst in hun leven sneeuw aanschouwden. Dat ging wel gepaard met klachten over kou. Lukas: “Wij ze uitleggen hoe ze beneden de thermostaat hoger moesten draaien, gaan ze aan de knopjes van de magnetron zitten. Dat vonden we zo mooi, dat we er maar niks van gezegd hebben.”

Invalidenbedoeling
Wat de heren mooi vinden, is creatief omgaan met de mogelijkheden die de omgeving biedt.  Aan huisdieren doet men hier niet, hoewel ze ooit wel een goede poging hiertoe waagden.  Toen er vanwege een muizenplaag per dag vijf mormels in klemmen zaten, werd er besloten een “gehandicaptenopvang” te openen voor gewonde muizen die de klem overleefden. Jurre: “ We hielden ze vast in een enorme vissenkom waar ze niet uit konden ontsnappen. Dat was twee weken lang leuk, maar het gezellige samenzijn begon op een gegeven moment zo te stinken dat we ze maar twee straten verderop hebben vrijgelaten.”

Eén lijn
De keuken is vanavond op en top schoon, maar de heren zijn de eersten om ruiterlijk toe te geven dat dat op toeval berust. Lukas: “Kijk, wij zijn de moeilijkste niet. Afwassen kan van ons nog wel eens wachten en de wc en douche mogen smerig zijn, het maakt ons allemaal niks uit. Wat wij belangrijk vinden, is dat we op één lijn zitten.“ Mocht je binnenkort door Wittevrouwen fietsen en hard gezang horen: aan het op één lijn krijgen van de toonhoogte wordt nog gewerkt.

Ook een deuntje meezingen met Marijn? Mail de redactie. Marijn brengt de enige echte en schone DUB-mokken voor jullie mee.