‘Als je vlucht neem je je lichaam mee en laat je je hart achter’

Tagrid Ali Dinar (37) kijkt vol verlangen uit naar het moment dat ze haar masterdiploma Epidemiology ontvangt en aan het werk kan als veterinair epidemioloog.

Het lijkt heel vanzelfsprekend maar dit is het niet, want vier en een half jaar geleden vluchtte de in Soedan geboren Tagrid naar Nederland. De weg naar het diploma is er één vol obstakels. “Ik ben zo trots op mezelf om wat ik allemaal heb bereikt in de afgelopen jaren. Het was niet makkelijk maar met doorzettingsvermogen, veerkracht en de hulp van vooral het UAF zie ik het licht aan het einde van de tunnel.”

Ze moest vluchten vanwege haar activistische activiteiten

Ze studeerde Diergeneeskunde in haar geboorteland en werkte jaren als dierenarts. Ook was ze politiek actief. Toen ze merkte dat door haar activisme gevaar liep, nam ze de moeilijkste beslissing in haar leven. Ze liet haar familie en vrienden achter in Soedan, omdat ze haar leven niet langer zeker was. In Nederland kreeg ze al snel de asielstatus en begon met een cursus Nederlands bij het asielzoekerscentrum. Daarna kreeg ze een woning toegewezen in Breda en leerde ze het Nederlands tot niveau B2 beheersen aan Tilburg University.

Tagrid voelde zich weer veilig en wilde weer aan de slag. Maar voor het oppakken van haar oude beroep zou ze de bachelor Diergeneeskunde opnieuw moeten doen. Haar in Soedan behaalde bachelordiploma gaf geen toegang tot de master Gezondheidszorg landbouwhuisdieren en veterinaire volksgezondheid in Utrecht. Voor deze master kom je alleen in aanmerking als je in Utrecht de bachelor hebt gevolgd. Omdat Tagrid niet opnieuw jarenlang wilde studeren, koos ze voor de master Epidemiology. “Ik had zelf al uitgezocht dat ik mij kon inschrijven bij de Universiteit Utrecht.” Nadat haar diploma’s en cijferlijsten waren goedgekeurd en ze slaagde voor de Engelse test kon ze beginnen.

De toelating ging uiteindelijk makkelijker dan ze van te voren had gedacht. "Ik had geen flauw idee hoe de aanmeldprocedure zou verlopen, omdat het onderwijssysteem hier zo anders is dan in Soedan. Het was een spannende tijd omdat ik niet wist of ik aan de toelatingseisen voldeed." Toen doemde het eerste probleem op: Tagrid had geen recht op studiefinanciering. Van het UAF, de stichting die gevluchte studenten helpt om te studeren, had haar al wel een financiële bijdrage belooft voor de studiekosten. Maar in haar levensonderhoud moet ze zelf voorzien. “Ik had toen een uitkering van de gemeente Breda, maar het is normaal gesproken niet mogelijk om met behoud van een uitkering te studeren. Maar na een paar maanden bijna dagelijks bellen en praten met de gemeente werd er een uitzondering voor me gemaakt en mocht ik studeren met behoud van mijn uitkering.”

Ik moest wennen aan de strakke studieplanning

Tagrid startte met de master waar ze zo graag haar tanden in wilde zetten. Al snel merkte ze dat studeren in Nederland haar zwaar viel en dat ze erg moest wennen. Ze moest elke dag om half zeven in de ochtend van huis weg en was pas laat in de avond weer thuis. “Ik reisde vier uur per dag en dan moest ik daarna nog tot diep in de nacht studeren. Alles was nieuw voor me en ik moest mijn weg vinden. Ook moest ik wennen aan de strakke studieplanning en het hoge tempo van de colleges. Na drie maanden zat ik er doorheen en twijfelde ik aan de juistheid van mijn keuze. Maar ik ben een doorzetter en ga een uitdaging niet uit de weg. Snel daarna merkte ik dat het makkelijker werd. Ik voelde me heel blij en heel erg trots.”

Wat Tagrid nog altijd verbaast, is dat zij haar professoren bij hun voornaam mag noemen. “De afstand tussen de hoogleraren en docenten is in Nederland veel kleiner dan in Soedan. Het tutoyeren lukt me nog steeds niet. Het positieve is dat ik dankzij het goede contact veel ruimte heb gekregen om mijn onderzoek af ronden. Ik was een poos ziek, maar ik kon rekenen op alle begrip.”

Tagrid merkt wel dat ze harder werkt dan haar medestudenten om dezelfde resultaten te halen. “Ik ben dag en nacht gericht op mijn studie. Het is echter niet altijd even makkelijk om me te concentreren, want mijn gedachten zijn vaak bij mijn familie. Ik maak me dan bijvoorbeeld zorgen over mijn moeder, vooral als ze ziek is.” Het is een gemis van permanente aard voor Tagrid die haar familie en vrienden achterliet in Soedan. “Als je vlucht neem je je lichaam mee, maar je hart blijft in je thuisland.”

Ze wil graag aan de slag als promovendus

Tagrid vertelt dat zij het zonder alle hulp vanuit de Faculteit Diergeneeskunde, maar ook vanuit haar familie in Soedan en het UAF nooit had kunnen redden. “Vanuit het UAF heb ik een begeleider gekregen die me helpt als er een probleem is en daar ben ik hen heel erg dankbaar voor. Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik er alleen voor stond en dat is voor mij heel waardevol en bijzonder.”

Het UAF begeleidt Tagrid ook bij het solliciteren en de overgang van haar studie naar de arbeidsmarkt. Tagrid wil graag aan de slag als promovendus en zo haar kennis op het vlak van infectieziekten uitbreiden.

Haar advies aan gevluchte studenten die de draad weer willen oppakken? “Ga door en geef nooit op. Geloof in jezelf want de uitdaging waar je voor staat is ook door anderen overwonnen. En blijf werken aan de Nederlandse taal en twijfel vooral niet om hulp te vragen."