Afzien en doorbijten: 100 kilometer roeien voor het goede doel

De laatste verplichte stop in Leidschendam kwam als een geschenk uit de hemel. We drinken wat misschien wel de lekkerste cola van ons leven was en eten de laatste bananen. Nog 12 kilometer te gaan. Op dat moment vragen we ons af hoe we dat nog kunnen opbrengen. Maar eenmaal terug op het water komt er onverwachts een tweede adem. Onze techniek is nog steeds solide, de zon zakt prachtig achter de horizon, en het publiek langs het water in Delft geeft ons vleugels. Overal zitten mensen te picknicken, te klappen en te roepen: “Jullie zijn er bijna!”

Ja ik heb de Ringvaart Regatta geroeid. Samen met acht andere dames – acht roeiers en een stuur - van het dispuut V.I.N. van Orca. Elk jaar zet dit dispuut zich in voor een goed doel door een roeimarathon van 100 kilometen af te leggen. Dit jaar besloten wij geld in te zamelen voor Lafiya Nigeria. Deze organisatie legt speciale nadruk op seksuele gezondheid, veilige zwangerschappen en educatie voor meisjes en vrouwen. Het was voor ons een tocht om nooit te vergeten.

De zon hangt laag boven het water terwijl we Leiden waar we van start gaan, achter ons laten. Ons blad snijdt synchroon door het spiegelgladde water. De eerste kilometers zitten erop, en hoewel de dag net begonnen is, voelen we al hoe ons lichaam zich schrap zet voor wat nog komt. De sfeer zit er goed in, en ook technisch zijn we sterk. Al snel bereiken we de Kaag. Normaal een pittig stuk vanwege de wind, maar nu kalm en beheersbaar. De zon schijnt fel; wat een wereld van verschil met de voorspelde regen op 28 mei toen de race eigenlijk verroeid zou worden.

Tranen met tuiten
We hadden toegewerkt naar die 28ste mei maar vlak voor deze dag werd de race afgelast. Storm op komst, rukwinden, zware regen, gevaarlijke omstandigheden op met name het open water van de Kaag. De organisatie kon de veiligheid niet garanderen. We waren er kapot van. De tranen vloeiden. Alle voorbereidingen leken voor niets. 

Op 28 mei aten we, zittend in – hoe cynisch - de zon, de met liefde bereide pasta die eigenlijk voor onderweg bedoeld was. Gelukkig werd er al snel een nieuwe datum vastgesteld: 11 juni. De training werd voortgezet en we hadden extra tijd om nog meer sponsorgeld op te halen. En natuurlijk hoopten we op beter weer en dat kregen we ook gelukkig.

Waarom überhaupt 100 kilometer? 
De eerste 25 kilometer zitten erop. We bereiken onze eerste stop in Aalsmeer. Tijd voor een snelle outfitwissel, een sanitaire stop in de bosjes en een paar slokken water. Daarna weer snel door naar Haarlem: een traject van 17 kilometer. Hier aangekomen is de stemming nog steeds goed. We hebben er intussen 42 kilometer op zitten en we zijn dus bijna op de helft. We eten bananenbrood, tapen onze handen opnieuw in en smeren ons in met zonnebrandcrème. Langzaam beginnen we onze lichamen te voelen, met name de billen. Ondanks onze roeikussens wordt het zitten steeds pijnlijker. Stiekem begin ik mij af te vragen waarom je in hemelsnaam 100 kilometer zou willen roeien. Gelukkig vertelt ons stuur tussendoor leuke feitjes over de Ringvaart, waaronder de historie.

In 1975, zegt ze, werd ter ere van het 100-jarig bestaan van roeivereniging Laga in Delft de eerste editie van de Ringvaart Regatta georganiseerd: een uitdagende roeimarathon van 100 kilometer, langs plaatsen als Leiden, Amsterdam, Haarlem en uiteindelijk weer terug naar Delft. De uitdaging werd destijds aangegaan tegen roeivereniging Njord uit Leiden. Deze tocht groeide uit tot een ware traditie onder fanatieke roeiers. 

De vierde stop is bijna in zicht. We besluiten om deze relatief sobere stop over te slaan. Dat betekent echter wel dat we 25 kilometer achter elkaar moeten roeien zonder pauze. En dat blijkt zwaarder dan verwacht. De pijn in onze billen wordt ondraaglijk, en de vermoeidheid slaat toe. Maar we blijven lachen, moedigen elkaar aan en halen kracht uit het publiek langs de kant. De muziek en gejuich slepen ons erdoorheen. Ook onze techniek, waar we eindeloos op hebben geoefend, houdt ons overeind.

Techniek boven kracht
Onze coaches hadden er wekenlang op gehamerd: “Het wordt sowieso zwaar, ongeacht hoe sterk je bent. Maar als je als team technisch goed samenwerkt, scheelt dat enorm!” Toen we in februari begonnen met trainen, bleek al snel dat het combineren van roeien met ons drukke studentenleven geen makkelijke opgave was. Met zijn allen samen trainen was moeilijk dus splitsten we ons op. We oefenden op specifieke onderdelen: korte, krachtige halen voor op open water zoals de Kaag, perfect synchroon roeien en het passeren van lage bruggen.

We namen onze voorbereiding serieus. Twee weken voor de geplande wedstrijd op 28 mei tilden we onze training naar een hoger niveau: geen alcohol, geen feestjes, vroeg naar bed en zelfs een rookstop voor sommige ploeggenoten. In die periode verzamelden we ook alle benodigdheden: sporttape tegen blaren, gelletjes en eiwitrepen voor energie, sportbrillen, hoosblikken en inbussleutels. De lijst leek eindeloos. En natuurlijk: Tupperware vol pasta voor onderweg. Tot de nieuwe datum hielden we stoïcijns vol alleen moesten we nieuwe pasta maken.

Eindeloze kilometers
Na 62 kilometer stoppen we en eten deze heerlijke pasta op in Lisse. We doen wat stretchoefeningen en laten ons aanmoedigen door ouders en vrienden langs de kant. We besluiten de volgende stop weer over te slaan maar dit blijkt zwaarder dan gedacht. De laatste stop op de 88 kilometer lijkt maar niet dichterbij te komen. De pijn in onze billen wordt ondraaglijk, en de vermoeidheid slaat toe. Gelukkig komt Leidschendam eindelijk in zicht. 

Na een korte pauze terug het water op. De laatste drie kilometer lijken eindeloos, maar we weten dat we het gaan halen. Aan de finish staan onze ouders juichend op de kade. We hebben nauwelijks nog kracht om de boot uit het water te tillen, maar we hebben het gehaald: 100 kilometer geroeid.

Trots, moe en spierpijn
Het is kwart over negen ’s avonds. De zon gaat onder, we zijn uitgeput, maar vol trots. We hebben er ruim 13 uur over gedaan. Na het afriggeren en uit elkaar halen van de boot worden we warm onthaald door familie en vrienden. Thuis vallen we vrijwel direct in slaap. Fysiek gebroken, maar mentaal voldaan.

De volgende dag hebben we veel spierpijn maar wel minder dan verwacht. We zijn erg trots op onze prestatie en vinden de ervaring veel positiever dan verwacht. Wie de ringvaart wil roeien, heeft vooral veel doorzettingsvermogen nodig, goede aanmoediging en een ijzersterke kont. Want hoewel mijn conditie en kracht prima bleken, heeft mijn kont nog nooit zoveel pijn gedaan.