Ben jij iemand die zijn vrouw in een kliko verstopt?

Verdachten liegen tegen de klippen op en slimme advocaten halen alles uit de kast. Studente Anna Korterink (24) woonde een jaar lang strafzaken bij en schreef er een boek over: ‘Bij de rechtbank’. Dat bleef niet onopgemerkt. Voor DUB schrijft ze over haar ervaringen. We geven drie exemplaren van Anna's boek weg.Woensdag 26 oktober, café De Rechtbank, Utrecht.“Kun je nog even een boek signeren? Dan monteren we dat er leuk in.”Net op het moment dat ik denk dat het erop zit wordt er een pen in mijn handen gedrukt, een lamp op mijn gezicht gezet en de camera draait weer. Met trillende handen krabbel ik wat woorden op de eerste pagina van het boek, alsmaar denkend: wat heb ik allemaal gezegd, heb ik dom gelachen, heb ik de interviewster wel aangekeken, wat doe ik hier, ik doe dit nooit meer. Pas twee dagen later – als de uitzending is geweest, mijn boekpresentatie voorbij is en ik het interview terug durf te kijken – kom ik erachter wat ik heb opgeschreven dankzij John van den Heuvel, die het vanachter de RTL Boulevard-desk voorleest. Tja. Wat deed ik daar?Een jaar geleden haalde ik mijn bachelordiploma voor Taal- en Cultuurstudies. Het oorspronkelijke plan was dat ik aansluitend de master Journalistiek in Amsterdam zou gaan doen, maar wegens wat administratieve onenigheid stond ik in september niet ingeschreven waar dat wel had gemoeten. Het vooruitzicht een jaar lang fulltime te moeten werken bij mijn bijbaan – op een callcenter, gelegen op een deprimerend industrieterrein – stemde me erg ongelukkig. Vandaar dat ik meteen ontslag nam toen mijn vader, die misdaadjournalist is, met het voorstel kwam om af en toe eens een rechtszaak bij te wonen waar hij zelf niet bij kon zijn en daar een verslag van te maken.Ik was nog nooit bij een rechtszaak geweest, maar in mijn hoofd was de rechtbank met alles erop en eraan – rechters, advocaten, officieren van justitie, verdachten, strenge beveiligers – een groots en indrukwekkend instituut. Het was dan ook een nogal vreemde gewaarwording om te ontdekken dat dit grootse instituut bestaat uit ‘gewone’ mensen: rechters die in slaap vallen tijdens een lange zitting of officieren van justitie die tijdens het pleidooi van de advocaat hun Facebookpagina bekijken. Ik dronk koffie met advocaten die ik alleen van televisie kende en schudde handen met iemand die daarmee zijn eigen vrouw had vermoord.Zo’n drie keer per week bezocht ik strafzaken, de ene dag in Leeuwarden, de andere dag in Roermond. Omdat de reacties op de verslagen – die onder andere gepubliceerd werden op www.misdaadjournalist.nl en www.nu.nl – erg positief waren, werd besloten de verslagen te bundelen en een boek ervan uit te brengen. Er zijn zaken bij die ik niet snel vergeet, vanwege de gruwelijkheid van de daad, vanwege de bizarre en soms lachwekkende getuigen die op de zitting werden gehoord of vanwege de trieste samenloop van omstandigheden.Een van de indrukwekkendste zaken waar ik bij ben geweest was die van de moord op de 23-jarige Narges uit Zeist, die door haar liefdesrivale werd overgoten met benzine en in brand werd gestoken. Er werden geluidsfragmenten afgespeeld van mensen die haar zagen branden en 112 belden. Op de gang, tijdens een schorsing, zakte haar verloofde huilend in elkaar. Ook de zaak tegen Robert M., de man die meer dan tachtig kleine kinderen misbruikte, is me heel erg bijgebleven. Om te weten wat zo’n man gedaan heeft en hem dan op een paar meter afstand te zien zitten blijft vreemd.Na bijna een jaar lang week in week uit verslag te hebben gedaan van al die rechtszaken ben ik erachter gekomen hoeveel rare dingen er dagelijks gebeuren en betrap ik mezelf er soms op dat ik in de trein om me heen kijk en denk: ben jij iemand die zijn vrouw zou kunnen vermoorden en haar dan, verstopt in een kliko, in te bouwen op de slaapkamer van je driejarige dochtertje? Of zou jij vier keer een pasgeboren baby kunnen doden zodra het geluid begint te maken en de lijkjes in koffers op zolder bewaren?Aan de andere kant heb ik ook geleerd om niet meteen een oordeel te vellen over iemand als ik een stuk in de krant lees. Het verhaal achter een verdachte is veel genuanceerder dan wat er in de krant staat – iets wat ik in mijn boek probeer te laten zien. Toch bedacht ik iedere keer als ik in de rechtszaal zat hoe blij ik was dat ik zelf niet op de stoel van de verdachte zat: alles draait om jou, ze willen alles van je weten en je hebt niet in de hand wat er over je wordt gezegd of geschreven.De media-aandacht rond het uitkomen van mijn boek had van mij dan ook niet perse gehoeven. Ik word al zenuwachtig als ik een presentatie voor de klas moet houden, laat staan een interview voor 1,2 miljoen mensen die naar RTL Boulevard kijken. Dat aantal hoorde ik gelukkig pas donderdag, de dag na de uitzending, toen John van den Heuvel nog even langs kwam op de boekpresentatie. Toen de uitzending op vrijdag terugkeek was ik allang blij dat het signeermoment uit het Boulevard-item was geknipt.Wie graag gratis een exemplaar van het boek van Anna wil veroveren, kan een mailtje sturen naar redactie@dub.uu.nl ovv 'Bij de Rechtbank'. Winnaars krijgen bericht.