Studenten en Utrechters: De liefde komt van twee kanten

Ik heb donkerblauw bloed, hij een donkerblauw hart’

Anish komt het dakterras van Michel op, geeft de vrouw van Michel drie kussen en groet Michel met een stevige handdruk. Ook Bunker, de hond van Michel is blij om Anish te zien. Michel is beheerder van het Triton-terrein en Anish is bestuurslid bij Triton. De sfeer is direct gezellig en vertrouwd.De familie Heuvelman staat gewoon gelijk aan Triton, dat is hetzelfde.

Michel werd geboren op het oude terrein van Triton aan de Oude Rijn in park Oog in Al. Zijn vader deed daar de reparaties aan de boten, zoals zijn eigen vader dat ook al had gedaan. Met zijn ouders verhuisde Michel op achtjarige leeftijd naar het huidige terrein van Triton aan de Verlengde Hoogravenseweg. Zijn vader ging daar het onderhoud en de reparaties doen, niet alleen voor Triton, maar voor Orca en Viking. Michel woont er nog steeds.

Toen Michel zijn vader kon opvolgen, zag hij het eigenlijk niet zo zitten om aan de boten te klussen. Maar gelukkig mocht hij ook blijven als beheerder. “Die kans heb ik met beide handen aangegrepen”, straalt Michel. “Ik houd het terrein in de gaten, check of alles is afgesloten en ik doe hier en daar klusjes. Ook kunnen de studenten altijd bij mij terecht als ze vragen hebben.”

Anish kijkt naar Michel: “De familie Heuvelman is echt al ontzettend lang betrokken bij Triton. We zijn dan ook heel blij met Michel. Als bestuurslid zie ik hem eigenlijk elke dag wel, meestal als ik ga afsluiten en hij een rondje loopt met Bunker. “Hij staat echt altijd voor je klaar.” Hoe belangrijk de familie Heuvelman is voor Triton, maakte de vereniging op een bijzondere manier duidelijk. “Op de plek waar vroeger het terrein van Triton was, is helemaal niets dat nog aan de vereniging herinnert. Dus ik zei ieder jaar weer tegen het bestuur dat ze daar een herinnering moesten plaatsen”, zegt Michel, “Een bankje ofzo.” Dat bankje kwam er, niet als herinnering aan Triton, maar ter ere van de familie Heuvelman. Michel is duidelijk ontroerd.

Hij staat altijd voor je klaar

“Ja, of die ene keer dat je dochter schoolfeest had en ik haar, met twee man sterk ín pak, wegbracht in de limo”, gaat Anish enthousiast verder. “Haha, ja, maar ik heb ook echt weleens last van ze hoor”, lacht Michel, ‘We hebben de gekste dingen al meegemaakt. Vroeger stond hier een grote trampoline van mijn dochter. Het is weleens voorgekomen dat een jongen en een meisje dachten van we gaan hier gewoon naar boven het dakterras op en even ‘gezellig’ op de trampoline... Maar ja… eigenlijk hebben we er achteraf wel ongelofelijk schik om gehad.’

Anish helpt Michel bij verschillende klussen en is medeverantwoordelijk voor het afsluiten van het terrein, maar bovenal zijn het vrienden geworden. Michel: “Ik heb gelukkig te horen gekregen dat ik in ieder geval nog twaalf jaar mag blijven zitten. Nou, goed, dan ben ik 62. Misschien dat ik dan wel in een appartementje wil, maar daar moet ik nu echt nog niet aan denken.’ En ook Anish ziet Michel liever niet vertrekken, “Als ik aan Michel denk, dan denk ik: vriend, vraagbaak en Triton. Het is niet voor niets dat oud-bestuursleden Michel nog weleens opzoeken.’

'Het is goed om nuttig te zijn voor andere mensen, dat geeft je leven zin’

De voordeur staat open, buurtbewoners komen binnen en de woonkamer stroomt vol. Het wekelijkse koffie-uurtje is begonnen. In de Ibiskamer op de Ibisdreef, in woning 280, zitten Nellie en Hedwig samen op de bank, diep met elkaar in gesprek.

 We willen de studenten hier echt niet kwijt

Hedwig is één van de studenten die meewerken aan het project ‘Springlevende wijk Ibisdreef’. De studenten wonen zelf in de straat in Overvecht, maar organiseren daarnaast allerlei activiteiten om de buurtbewoners met elkaar in contact te brengen. Elke dinsdagavond staat de deur van hun huis open voor buurtbewoners, om even binnen te lopen voor een praatje of een kopje koffie. “Hoewel je dicht op elkaar woont, is het makkelijk om in dit soort flats langs elkaar heen te leven: je stapt naar buiten en je bent weg”, zegt Hedwig.

Het project is een initiatief van de Academie van de Stad, een stichting die maatschappelijk betrokken studenten inzet om de leefbaarheid in wijken te verbeteren. En het is wegens succes verlengd. “De buurtbewoners willen ons hier gewoon niet weg hebben”, grijnst Hedwig naar Nellie. Nellie woont ook op de Ibisdreef en is elke dinsdag trouw te vinden bij het koffie-uurtje. “Wij willen ze écht niet kwijt!”, reageert Nellie ferm. “We zijn heel erg blij met ze.”

Het koffie-uurtje lijkt zijn vruchten af te werpen, in ieder geval voor Nellie. “Ik heb mevrouw Peters hier leren kennen, tijdens het koffie-uurtje. En nu gaan we elke week samen eten bij het buurthuis.” Met de andere bewoners bespreken de studenten aan welke andere initiatieven de buurt behoefte heeft. Hedwig: “We hebben bijvoorbeeld Clean Up, waarbij we simpelweg afval prikken buiten, om de buurt schoon te houden. En er zijn verschillende projecten voor kinderen. Wat ik leuk vind is dat we ontzettend flexibel zijn, dus als we iets nieuws willen opstarten dan kan dat ook gewoon.”

“Ik vind het fijn om hier te zijn”, zegt Nellie. ‘Ik kijk bij mensen altijd als eerste of ze hart op de juiste plek hebben. Maar mijn brein wil ook wat, en deze studenten zijn gewoon heel slim. Daar geniet ik van.” Hedwig is nog steeds erg blij met haar keuze om op de Ibisdreef te gaan wonen. “In een studentenhuis zit je in je studentenbubbel. Hier blijf je echt met je benen op de grond staan en leer je bewust aandacht te geven aan je buren. Als ik een buurman tegenkom dan blijf ik even kletsen. Ik denk ook dat we als studenten energie met ons meebrengen en dat voelen de buurtbewoners.”

Hedwig geniet van het contact met haar buurvrouw Nellie. “Ze heeft altijd de leukste verhalen; ze is bijvoorbeeld gek op skiën en dat doet ze ook nog steeds. Maar het mooiste aan Nellie is dat ze altijd iets voor een ander wil doen.” Nellie: “Ik doe wat ik kan. Het is goed om nuttig te zijn voor andere mensen, dat geeft je leven zin. Ik hoop dat als ik oud ben, er ook iemand is die iets met mij wil doen.”

'Zelfs al je alleen komt, is het gezellig’

Het damesgroepje bezoekt al vijf jaar lang trouw café Dikke Dries op het Oudkerkhof. “Logisch. Jos is de vader van Joëlle én hij heeft topkroeg”, vindt Janne. Omdat ze elkaar zo vaak zien is er een hechte band ontstaan tussen Jos en de studenten.

Als je een slechte dag hebt, kun je bij Jos terecht voor een biertje

De dames van de Utrechtsche Vrouwelijke Studentenvereniging (UVSV) komen uit alle hoeken van het land. “Wij zijn de laatste vereniging in Nederland die alleen uit vrouwen bestaat!”, zegt Janne trots. De meiden vinden het heerlijk. Zonder mannen kun je volgens hen “de beste versie van jezelf” zijn. “Mannen zijn ratten”, lacht Joëlle.

“Jos is heel gezellig en vrolijk en altijd goedlachs”, zegt Janne. “Als je een slechte dag hebt, kun je bij Jos dan ook altijd een biertje krijgen.” Joëlle: “Dit is echt een hele fijne plek. Zelfs als je alleen komt, is het heel gezellig. Je hebt hier altijd wel een praatje, dan merk je pas hoe leuk het eigenlijk is om zomaar een praatje met iemand te maken.” Maar ook voor een goed feestje kunnen de dames hier terecht: “Ja, we verleggen onze grenzen hier wel!”

Volgens Janne is het de combinatie van het terras overdag en feesten in de avond wat Dikke Dries zo perfect maakt. Ze woont bovendien een soort van met Jos samen. “Ik hierboven op de derde etage en Jos met zijn gezin op de eerste en tweede etage. Hiervoor woonde Joëlle op de etage boven haar vader, tot zij ging samenwonen met haar vriend.”

Dit artikel staat in sterk verkorte vorm in het magazine Student en Stad dat DUB in september 2019 publiceerde. Met dat magazine viert DUB vijftig jaar onafhankelijke universiteitsjournalistiek in Utrecht. Het thema is de verhouding tussen de Utrechtse studenten, de stad Utrecht en de Utrechters. Klik hier voor alle verhalen uit het magazine en enkele extra artikelen.