Eva promoveerde na haar overlijden op een onderzoek naar de ziekte die ze zelf kreeg

Nadat haar vader op jonge leeftijd aan een hersentumor was overleden, besloot Eva dat zij later zelf iets met oncologie of neurologie wilde gaan doen. Drie keer werd ze uitgeloot voor geneeskunde. Via de studies Neurowetenschappen en Klinische Neuropsychologie kwam ze in het Prinses Máxima Centrum voor kinderoncologie terecht, waar ze begon aan een promotieonderzoek onder kinderen die net de diagnose hersentumor hadden gekregen. 

Het onderzoek doen was niet altijd gemakkelijk, omdat Eva vage vermoeidheidsklachten kreeg. Long-covid, werd gedacht. De klachten verslechterden. En toen, in september 2023, bleek Eva zelf kanker te hebben. Nog geen twee maanden na die constatering overleed ze.

Iets extra’s geven
“Eva was echt een doorpakker”, zegt haar promotor Martha Grootenhuis, die direct een klik had met haar 39ste promovendus. “Ze was gedreven, leergierig en veelzijdig. Deed verschillende dingen in de research, maar ook in de zorg.” 

Eva had nog geen professionele ervaring met kinderen toen ze in 2019 in het Prinses Máxima Centrum van start ging. Ze kon aan de slag met een onderzoek naar een richtlijn, moest de literatuur induiken en mensen aan zich verbinden. Dat vereiste veel samenwerken met een wereldwijd consortium van experts, wat haar heel goed afging, herinnert Grootenhuis zich. 

Daarnaast gaf Eva altijd iets extra’s en maakte ze het werk voor iedereen leuker. Een nieuwe collega was net begonnen en om haar te verwelkomen op hun eerste gezamenlijke congres bouwde Eva haar hele hotelkamer om tot feestlocatie. 

Eva ging aan de slag met een studieprotocol voor een nieuwe studie bij kinderen met een hersentumor. Dat werd de SuSPeCT-studie, waar Eva uiteindelijk op is gepromoveerd. “Ze was op een positieve manier een control-freak, die graag alles goed wilde doen.”

“Ook moest ze contact leggen met de zieke kinderen, om hen te vragen mee te doen aan het onderzoek. Daarvoor had ze heel goede lijnen gelegd in de kliniek en met haar lach en het vertrouwen dat zij uitstraalde, had ze al snel een complete groep bij elkaar.”

Eigen foto

Grapjes maken
Ouders voelden de liefde van Eva voor de kinderen in haar studie. Na haar overlijden kreeg haar man, Jeroen Kremer, berichten van verschillende ouders die Eva waardeerden om de manier waarop Eva met hun kinderen omging. De rust waarmee ze een bang kind toch op zijn of haar gemak stelde, was opmerkelijk.

Eva was zorgzaam voor de patiënt en voor de ouders, had oog voor detail en voelde goed aan wat iemand op een specifiek moment nodig had. Ouders schreven dat Eva grapjes maakte en hun kind stoer liet zijn. Dat ze deed wat nodig was om samen aan de slag te gaan. En dat Eva voor ouders flexibel, duidelijk en relaxt was, waardoor zij ook zichzelf konden zijn.

Belangrijk onderzoek voor zorgprofessionals
Haar beschrijvende studie werd omvangrijk (69 kinderen namen deel) en gaf wetenschappelijke bevestiging voor wat zorgprofessionals al vermoedden: dat speciale aandacht voor slaap en stress bij kinderen bij wie net de diagnose hersentumor is gesteld, belangrijk is. 

Eva toonde aan dat kinderen met hersentumoren al in een vroeg stadium veel problemen met slaap, stress en cognitie ervaren. Ze leverde daarmee aanvullend bewijs voor het belang van een multidisciplinaire aanpak. 

Het bleek dat slaapproblemen in de eerste fase na een diagnose vaker voorkomen. Goed om te weten voor zorgprofessionals: tijdige aandacht en behandeling kan nodig zijn om latere slaapproblemen te voorkomen. Hetzelfde geldt voor posttraumatische stresssymptomen bij zowel kinderen als ouders. 

Daarnaast bleek dat een hydrocephalus (overmatig hersenvocht dat druk uitoefent), gerelateerd was aan problemen met slaap, geheugen en concentratie. Allemaal aanleidingen om snel na de constatering van een hersentumor met deze problematiek aan de slag te gaan met interventies. 

Het onderzoek waarbij Eva behalve door hoogleraar Martha Grootenhuis begeleid werd door hoogleraar Eelco Hoving en onderzoekers Marita Partanen en Raphaële van Litsenburg is daarmee een mooie basis voor verder onderzoek en verdere ontwikkeling van de zorg.

Eigen foto

Ook psycholoog in de zorg
Eva’s grote droom was om naast haar onderzoek te werken in de zorg. Dit werd werkelijkheid toen zij in 2022 ook aan de slag ging als psycholoog, iets wat vrij bijzonder is voor PhD-kandidaten in de psychologie in het Prinses Máxima Centrum. 

In datzelfde jaar solliciteerde Eva zelfs nog voor een gz-opleidingsplek. Ondanks haar ziekte en nog niet afgeronde PhD-werk, bleef ze als tweede kandidaat over. Eind 2022 verergerden haar gezondheidsklachten, waardoor ze stopte met haar taken in de zorg, zodat ze zich volledig kon toeleggen op haar onderzoek en eigen gezondheid. 

Zelfs toen Eva na haar diagnose in het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis werd opgenomen, liet ze blijken hoe trots ze was op haar werk in het Prinses Máxima Centrum. Ze bleef de oranje Prinses-Máxima-trui dragen om te laten zien dat ze onderdeel was van eenzelfde team. De wereld iets lichter maken voor of hoop bieden aan mensen in de meest verschrikkelijke periode van hun leven; ze was er trots op dat ze dat had kunnen doen. Trots op haar rol en op de impact die ze samen met collega’s had gehad.

Getrouwd
Haar proefschrift heeft Eva grotendeels zelf kunnen schrijven. Martha Grootenhuis en andere collega’s zorgden voor de afronding toen Eva haar diagnose kreeg. “Kort voor Eva’s overlijden, hadden we het gevoel dat we haar proefschrift moesten vormgeven en bundelen. Met man en macht hebben we gewerkt en hebben we bijvoorbeeld nog dankwoorden verzameld van mensen om Eva heen. Het lukte gelukkig om het nog aan Eva te overhandigen.”

Tot op het laatst bleef Eva humoristisch: “Oh, zo gemakkelijk is promoveren dus.” En: “Jeroen, schrijf je wel nog iets op mijn LinkedIn als ik echt promoveer? Ik wil wel mijn titel!” 

Eva is op 19 november 2023 overleden. Vlak daarvoor was ze nog getrouwd met Jeroen, met wie ze een jaar eerder verloofd was. Ze is 30 jaar geworden.

Eigen foto

Intens verdrietig
Afgelopen september is Eva postuum gepromoveerd. Een officiële commissie van de universiteit gaf groen licht, waarna er op 4 september van dit jaar in een bomvolle zaal in het Prinses Máxima Centrum een symposium plaatsvond. 

Collega’s met wie Eva aan papers had gewerkt, spraken lovende woorden en het werd duidelijk hoeveel belangrijk werk Eva had verricht. Vrienden zagen hoe rijk het werk van Eva was. Hoeveel ze kon. Hoeveel verschillende facetten ze had aangeraakt. “Bij elke foto of e-mailconversatie waaraan gerefereerd werd, hoorde je Eva gewoon lachen”, blikt Jeroen terug. 

Na het symposium ging een kleiner gezelschap naar het Academiegebouw voor de officiële postume promotie. Het was mooi, maar ook intens verdrietig. Eva had daar moeten staan stralen. Nu straalde ze op een foto. 

Zowel na het symposium als na de ceremonie klonk een minutenlang en oorverdovend applaus. Voor een veelbelovend onderzoeker en inspirerende vrouw waar iedereen nog veel meer van had willen zien.