Het dagboek van Navo-reporter Ronnie

Op de achterbank zitten van minister Rosenthal of op de foto met Hillary Clinton? Het overkomt niet iedereen, maar Ronnie Hossain toevallig wél. Als special reporter voor het ministerie van Buitenlandse Zaken deed hij verslag van de Navo-top op Facebook. Voor DUB hield hij een dagboek bij .

Vrijdag 18 mei
Na een lange vlucht via Detroit kom ik tegen elf uur ‘s avonds aan in het hotel in Chicago. Ik monteer en upload vanuit mijn hotelkamer een nieuw filmpje voor op Facebook. Daarna snel slapen. In Nederland is het inmiddels tien uur…
Zaterdag 19 mei
Vijf uur ‘s  ochtends wakker door mijn mobiel. Vervelend, want ik kom niet meer in slaap. Ik begin de dag met een tegenslag: bij de Amerikanen is iets misgegaan, waardoor ik mijn pas nog niet heb. Ik word daarom bij de toespraak van Secretaris-Generaal Rasmussen, die ik vanochtend zou bijwonen, niet binnengelaten. Dan maar wat sfeerfilmpjes over Chicago maken. Later op de middag krijg ik alsnog mijn pas.
Vanmiddag geeft Rutte een lezing aan de Chicago Council for Global Affairs. We vertrekken vanaf het hotel en ik krijg een lift op de achterbank in de auto van minister Rosenthal. Best spannend. Maar dat valt enorm mee. Hij is verrassend open en erg vriendelijk. De tijd vliegt.

Na de lezing sluit ik aan bij de Nederlandse pers voor een kort vragenrondje met de premier. Wanneer hij mij ziet herkent hij me direct en groet me hartelijk. Ik weet zeker dat het mij niet lukt de grijns op m’n gezicht te onderdrukken.

’s Avonds spelen de Chicago Cubs tegen de Chicago White Sox. Honkbal dus. Een groepje jongeren, die net als ik verslag van de top doen (maar dan vanuit de Navo), zouden hier moeten zijn dus ik ga naar het stadion. Ik laat bij de ingang mijn pas zien en word naar een zijdeurtje verwezen waar een official mij ophaalt en naar een soort skybox brengt. Maar jongeren zijn hier nauwelijks. Ik vermoed dat ik elders ben uitgekomen door het verschil in badge. Zij kregen een gele press pass, ik een blauwe delegate pass. Jammer, maar de wedstrijd is al begonnen dus ga ik maar zitten.

Ik strek de benen in een pauze en zie ineens tot mijn stomme verbazing anderhalve meter voor mij Hillary Clinton staan, in ontspannen gesprek met andere aanwezigen. Waar ben ik beland? Erop af! Ik wissel enkele woorden met haar (ze is voor de Cubs) en geef een andere aanwezige mijn camera om het vast te leggen. Ze gaat weer terug naar de tribune en ik check mijn camera, maar ik kan geen beelden terugvinden. NEE! Wat een gemiste kans. Ik ben daar best eventjes terneergeslagen over. Ondertussen zit Hillary al een halfuur met iemand naast haar in de tribune te kletsen, wie is dat toch? Ik kijk wat beter. Het is Catherine Ashton, hoge vertegenwoordiger van de EU. Dat is iets als Europees minister van Buitenlandse Zaken. Topoverleg tussen Amerika en Europa twee stoeltjes rechts van me. Ach, waarom ook niet …

Zondag 20 mei
Ik ben aan het begin van de dag erg vermoeid. Afgelopen nacht weer gemonteerd en het slaaptekort stapelt zich op. Gek genoeg ben ik niet slaperig. Ik mag die ochtend bij een bilateraal gesprek aanwezig zijn. Nederland voert veel van zulke vertrouwelijke gesprekken in de marge van de top, met overheden en andere organisaties. Naast concretere zaken blijkt het onderhouden van goede contacten en het uitwisselen van informatie een belangrijk doel bij zulke gesprekken.
Ik ontdek in de loop van de ochtend dat er toch een kort stukje film van mij en Hillary is opgenomen, YES! Na een persconferentie in het hotel vertrekken alle leden van de delegatie, inclusief de ministers, in een konvooi naar het conventiecentrum waar de top plaatsvindt. Wij treffen het niet met onze toegewezen chauffeuse, ons vehikel staat al gauw bekend als het kotsbusje. Accelereren kun je leren…

In het gigantisch grote conventiecentrum film ik het tekenen van een verdrag tussen Nederland en Denemarken over het samen inkopen, delen, en vernietigen van munitie. Ook interview ik de minister van Defensie hierover. Ik heb één van de felbegeerde toegangspassen voor de ‘luisterzaal’ toegewezen gekregen. Ik kan dus de geheime vergadering tussen Navo-bondgenoten bekijken en beluisteren. Helaas is ook achter gesloten deuren, de discussie erg formeel en weinig levendig.
Op eigen gelegenheid moet ik van het centrum mijn weg naar het hotel vinden en kom al lopende - op zoek naar een taxi - enkele jongeren tegen die zien dat ik ergens naar op zoek ben. In de verte hoor ik onrust. Blijkbaar zijn het de rellen die ik op CNN heb gezien, maar waar ik verder nog niets van heb gemerkt. De jongeren vragen waar ik vandaan kom en na ze even in de ogen te hebben gekeken, besluit ik hen te vertellen dat ik van de Navo-top kom. Waar ik een lauwe reactie verwachtte, zijn ze dolenthousiast en willen met mij als foreign dignitary op de foto. Als toegift hang ik voor die foto mijn Navo-badge, die ik had verstopt, weer even om. Ook dat vinden ze geweldig, al kijken ze wel even snel om zich heen en zeggen dat ik die straks beter maar weer weg kan stoppen. In no-time vinden ze voor mij een taxi, en ben ik op weg terug naar de stad.

’s Avonds een sjiek galafeest met uitgebreid diner en drankjes, verzorgd door de stad Chicago. Jesse Jackson vormt het voorprogramma voor een speech door burgemeester Rahm Emanuel, die daarvoor vergezeld van professionele fotograaf, al handenschuddend, door de zaal liep. Dat is echte Amerikaanse politiek. Tot slot een groot vuurwerkdisplay vanaf een bootje langs de sprookjesachtige locatie van dit alles. Ik zou hier best aan kunnen wennen.
Maandag 21 mei
Nu alweer de laatste dag. Het voelt alsof de top nog nauwelijks begonnen was. Zes uur ’s ochtends al mijn spullen gepakt en beneden aan het ontbijt. Ik ben iets te enthousiast, want ben er met grote afstand als eerste.
’s Ochtends is er naast een bijeenkomst over Afghanistan, een vergadering van de ministers van buitenlandse zaken samen met vier landen die graag tot de Navo willen toetreden. Ik mag bij deze vergadering in de zaal zelf zijn. Erg gaaf want ik zit gewoon bij een internationaal topoverleg, waar verder geen pers bij mag zijn. Mobieltjes zijn streng verboden, maar toch zie ik veel mensen kiekjes van de zaal maken.

Gedurende de dag doe ik interviews met Rosenthal en Rutte. Mensen die langslopen kijken wat gek naar mijn lullige flipcameraatje, maar het is het resultaat dat telt. Halverwege de middag is de top afgelopen en vertrekt de stoet weer richting vliegveld. De Secret Service begeleidt ons over het vliegveld (direct langs de security checkpoints) en in no-time zijn we weer in de lucht. Terug naar Nederland.

Eén van de filmpjes die Ronnie maakte tijdens de Navo-top.