Hoogleraar maakte prestigieuze reis rond de wereld in 80 lezingen
5 Continenten, ruim 150 hotelovernachtingen, 80 lezingen. Majid Hassanizadeh zal het jaar 2012 niet snel vergeten. Zijn uitverkiezing tot Darcy Lecturer betekende voor de Utrechtse hoogleraar hydrogeologie niet alleen de hoogste eer op zijn vakgebied; het verplichtte hem ook om zijn boodschap wereldwijd uit te dragen. Terugblik op een enerverend jaar.
“Of het hectisch is geweest?” Op zijn werkkamer glimlacht Majid Hassanizadeh. “Dat kun je wel zeggen, ja. Neem de avond na mijn lezing in Charlotte, North Carolina. Ik moest snel weg, want de volgende dag zou ik in Londen spreken. Maar uitgerekend die avond had mijn toestel vertraging, waardoor ik in Atlanta nog maar twintig minuten overstaptijd had. Ik heb letterlijk door de vertrekhal moeten sprinten om mijn aansluiting te halen. Omdat ik in vliegtuigen niet kan slapen, heb ik die nacht bovendien geen oog dicht gedaan. Daarom heb ik in Londen voor mijn lezing een zijkamertje opgezocht en daar twee stoelen tegen elkaar geschoven. Kon ik toch nog een paar uur rusten.”
De Utrechtse hydrogeoloog wist het al van zijn voorgangers: een jaar als Darcy Lecturer is een uitputtende ervaring. Vandaar dat hij toen de telefoon in maart 2011 rinkelde, even aarzelde. “Het was natuurlijk een enorme eer, maar ik wist ook dat er veel gevraagd zou worden, niet alleen van mij, maar ook van mijn collega’s en van mijn gezin. Ik zou bijna de helft van het jaar onderweg zijn, terwijl mijn werk in Utrecht gewoon doorging. Maar aan de andere kant was de uitnodiging te eervol om af te wijzen. Bovendien was het een unieke kans om een nieuw door mij ontwikkelde theorie te promoten. Vandaar dat ik toch vrij snel ‘ja’ heb gezegd.”
De reis in cijfers
Aantal bezochte ‘sites’ 57
Aantal lezingen 80
Aantal vluchten 71
Aantal vliegvelden (sommige zoals Atlanta,Chicago, Houston, Los Angeles, Schiphol meerdere malen) 56
Totaal aantal afgelegde kilometers 171500
waarvan: per vliegtuig 163000
per auto 5500
per trein 3000
Aantal reisdagen (tussen 4-2 en 7-12) 155
Reistijd in uren 595
Verste bestemming Christchurch, New Zeeland
Aantal hotels 63
Ontmoetingen met oud-studenten, promovendi en post-docs 17
De wereldreis van de Utrechtse hoogleraar hydrogeologie begon in februari met een serie lezingen in India, Australië en Nieuw Zeeland, maar aan die eerste tournee waren vele honderden uren voorbereiding vooraf gegaan. “Ik hoorde in oktober welke universiteiten op mijn lezingen hadden ingetekend, maar omdat ze qua datum allemaal zo hun voorkeuren hadden, was het een gigantische puzzel om een goed reisschema in elkaar te zetten. Ik heb dagen achter elkaar op de sites van vliegmaatschappijen gezocht naar de goedkoopste vluchten en de beste aansluitingen. Al surfende deed ik trouwens interessante ontdekkingen. Zo bleek een vlucht naar Chicago van 1800 euro opeens maar 1200 euro te kosten toen ik er een auto bij huurde. Zelfs voor mijn gastheren in Chicago was dat nieuws.”
De eerste maanden lukte het de Utrechtse hoogleraar nog om een blog bij te houden en de foto’s van Bangalore en Tasmanië doen vermoeden dat hij vooral veel vakantie heeft gevierd, maar dat is een vergissing, waarschuwt hij. “Tijdens die eerste reis en ook later in Zuid-Amerika is mijn vrouw meegegaan. Op die twee reizen hebben we inderdaad wat uitstapjes gemaakt. Maar verder was het vooral veel vliegen, autorijden en ‘s avonds hard werken. Ik werd vrijwel overal mee uit eten genomen, maar terug in het hotel wachtte altijd weer de laptop. Mijn onderwijs is weliswaar grotendeels door collega’s overgenomen, maar al het andere werk ging gewoon door. Of ik me op zo’n hotelkamer wel eens eenzaam heb gevoeld? Daar had ik totaal geen tijd voor.”
Darcy Lecture
Sinds 1986 wordt in opdracht van de Amerikaanse National Groundwater Association elk jaar een vooraanstaande wetenschapper op het gebied van grondwateronderzoek uitgenodigd om het volgende jaar Darcy Lecturer te worden. Volgens collega-hoogleraar Ruud Schotting is dit de hoogste onderscheiding en de meest vooraanstande prijs op het vakgebied van de hydrogeologie. “In ons vak worden geen Nobelprijzen uitgereikt, maar de uitverkiezing tot Darcy Lecturer kun je daarmee zonder meer op één lijn stellen, net als de Fields Medaille voor wiskundigen. In zekere zin is dit zelfs een nog waardevoller prijs, omdat hij de winnaar de kans biedt om zijn onderzoek en zijn universiteit in de etalage te zetten tijdens druk bezochte bijeenkomsten op de meest uiteenlopende plaatsen.
De Darcy Lecturer wordt geacht een lezing voor te bereiden en die aan te bieden aan elke universiteit of onderzoeksinstelling die geïnteresseerd is. Majid Hassanizadeh had dit jaar twee onderwerpen in de aanbieding. Voor vakgenoten had hij een lezing voorbereid over een door hem ontwikkelde theorie over wat er gebeurt in poreuze gesteenten in de bodem bij het samenkomen van verschillende vloeistoffen, bijvoorbeeld olie en water. Maar omdat hij ook vaak zou spreken voor een meer algemeen publiek bood hij daarnaast een minder technisch verhaal aan over het transport van virussen in grondwater. Hoewel voor die laatste lezing de meeste belangstelling bestond, werd de Utrechtse hoogleraar in meer dan twintig gevallen gevraagd om over beide onderwerpen te spreken. Daardoor gaf hij dit jaar op 57 plekken in de wereld in totaal tachtig lezingen.
Vorige week stond Hassanizadeh in Las Vegas voor de tachtigste en laatste maal voor een zaal vol toehoorders. Op de vraag of steeds maar weer hetzelfde verhaal afdraaien hem nooit is gaan vervelen, volgt een brede glimlach. “Aan de Universiteit van Illinois zei mijn inleider tegen de zaal: ‘Misschien denkt u dat er na al die maanden een versleten onderzoeker voor u staat, maar u zult verrast zijn over zijn enthousiasme.’ En zo is het ook. Zodra ik over mijn onderzoek begin te praten, valt alle vermoeidheid van mij af.”
Hij zou het niet nog een keer doen, maar hij heeft geen moment spijt gehad van zijn besluit om het Lectureship aan te nemen. “Het was een heel intensief jaar, het was af en toe echt op mijn tenen lopen, maar ik heb er enorm van genoten. Ik heb veel nieuwe contacten gelegd en een paar voor de UU heel nuttige samenwerkingsovereenkomsten gesloten. Ook uit heel onverwachte hoek was er belangstelling. Zo heeft een Zweedse overheidsinstelling, een soort TNO, mij naar aanleiding van mijn lezing benaderd omdat men geïnteresseerd is in het mogelijke gebruik van virussen door terroristen. Of ik hen van advies kan dienen.”
Aan boeken lezen is hij niet toegekomen en ook het nieuws heeft hij nauwelijks kunnen volgen. Maar daar stonden tal van inspirerende ontmoetingen tegenover met collega’s en niet te vergeten met een aantal van zijn oud-promovendi. “Ik vind het heerlijk om met onderzoekers en studenten over hun werk te praten en hun laboratoria te bezoeken. Op een congres spreek je elkaar vaak niet meer dan vijf minuten in de wandelgangen. Nu was er voor en na de lezing alle tijd om met elkaar van gedachten te wisselen. Vooral in dat opzicht is dit echt een fantastisch jaar geweest.”
De sleutel was nergens te vinden
(Passage uit het blog van Majid Hassanizadeh)
After lecturing in Socorro on Monday and in Los Alamos on Tuesday, I drove back to Albuquerque to fly to next stop: Austin, Texas. Although Albuquerque and Austin are not small cities and are not far from each other, still there are no direct flights between them. Most airlines have a hub (a large city from which they operate) in every region and to travel in that region, one always has to fly via that hub. So, to go to Austin, I had to fly into Houston, or Denver, or Salt Lake City, or some other large city in the area (depending on the airline) and from there to Austin. This means that flying within US may actually take a lot of time. So, I started in Albuquerque at 5 pm, changed plane in Houston, and by the time I arrived in Austin, picked up the car, and got to the hotel, it was midnight! I would have probably arrived earlier if I had driven. The hotel was a bed and breakfast which had no reception in the evenings. I had instructions where to find the key to my room, which was in a one-story villa in a residential area. But, I could not find the key and I didn’t dare to look around the house too much as I looked very suspicious and I had been warned that in Texas they might shoot at you at night if not at the right house! So, finally, I gave up and using my GPS started to find hotels nearby and called to find which one had a room for me. Finally, I found a room at Super 8 Motel and it was 1:30 am by the time I lied down on my bed!