‘Ik heb wel een relaxtere blik op seks gekregen’

En dan te bedenken dat het boek eigenlijk niet eens een boek had moeten worden. Milou Munsters, inmiddels 25, pende het verhaal van Niet bepaald sexy neer als losse anekdotes. Omdat dat nou eenmaal is wat ze doet: schrijven. “Zo’n drie jaar geleden ging mijn zoektocht naar fijne seks steeds meer ruimte innemen in mijn hoofd. Ik merkte dat de gedachten ‘ik ben vast de enige’ en ‘ik ga hier nooit uitkomen’ begonnen te overheersen en vond dat ik hier iets mee moest. En dus schreef ik het op. Pas jaren later, en de schaamte voorbij, dacht ik aan publiceren. Ik stuurde het manuscript alleen naar Blossom Books en die was meteen enthousiast. Tja, dan gaat zo’n bal rollen en wen je vanzelf aan het idee dat andere mensen dit verhaal nu ook te lezen krijgen”, lacht Milou.

Deels geïnspireerd door de documentaire Mijn seks is stuk (2019) van Lize Korpershoek en samenvallend met populaire series als Sex Education (2019-heden) heeft Niet bepaald sexy de tijdsgeest mee. Met onderwerpen als ongemak en onzekerheid op het vlak van seks, de moeizame of niet aanwezige communicatie tussen seksparners, en vriendinnen die zonder het van elkaar te weten in hetzelfde schuitje zitten, is Milou’s verhaal herkenbaar. En dat is misschien wel wat zo verrassend is aan haar boek. Series als Sex and the City’ (1998-2004) en Normal People (2020) ten spijt, anno 2023 blijkt het nog steeds lastig te praten over, met name vrouwelijke, seksualiteit.

Die herkenbaarheid verbaast Milou niet meer. “In eerste instantie had ik dat niet verwacht, maar ik merk dat mensen van mijn leeftijd het lezen en het aan hun moeders doorgeven of aan hun vriend. Maar ook mensen van de leeftijd van mijn opa en oma lezen het en herkennen zich erin. Ik vind dat wel bijzonder. Dat er zoveel mensen, ook in mijn naaste omgeving, eigenlijk hetzelfde denken over seks als ik. Dat zij dus niet, zoals ik ooit dacht, het gevoel hebben er alleen in te staan. Dat is dus echt niet zo.”

Gesloten luik
Voor Milou begon de zoektocht tijdens een uitwisselingsprogramma in het Amerikaanse Nashville een aantal jaar geleden. Een vriend vroeg haar op de man af naar haar ervaringen met seks. “We waren met z’n tweeën en hij legde het onderwerp op tafel. Toen kon ik er niet meer om heen. Het is niet dat ik geen ervaring had, maar mijn seksleven kon ik op een post-it samenvatten. En dat had op mij geen positieve indruk achtergelaten. Dat luik in mijn hoofd stond ook gewoon nog niet open. Daarbij was het thema seks en daarvoor toestemming vragen op de campus erg aanwezig. Een andere vriend was er als queer bezig met seksuele vorming. Hij was heel goed in het voeren van dat gesprek. Ook dat was voor mij een eyeopener en dwong mij erover na te denken.”

Rond dezelfde tijd kwam de documentaire van Lize Korpershoek uit. Voor Milou de eerste keer dat ze iemand zo open en kwetsbaar hoorde vertellen over seks. “En dat seks voor haar niet altijd leuk was”, voegt ze toe. “Natuurlijk hoor je de traumatische ervaringen en de succesverhalen, maar dat grijze gebied ertussenin ‘ik weet niet zo goed hoe ik me tot seks moet verhouden’ dat was voor mij helemaal nieuw. Ik voelde me daar alleen in. Van het studentenleven kreeg ik het idee dat verbondenheid komt nadat je seks hebt met iemand. Je hebt seks en daar vloeit dan wel of niet een relatie uit voort. Omdat het voor mij niet zo werkt, vroeg ik me dus af hoe ik ooit een relatie zou krijgen”.

Dat beeld dat Milou had van seks is niet per toeval ontstaan. Veel van wat wordt voorgeschoteld in literatuur en film is volgens haar vanuit een mannelijk perspectief. “In die zin is Sex Education zo’n goed voorbeeld”, vindt ze. “Dat was de eerste keer dat ik een vrouw zag masturberen in een cultureel product dat geen pornofilm was. En het werd niet weergegeven als erotisch maar als iets heel normaals. Iets wat er gewoon bij hoort. Voor mannen is dat nooit een issue geweest. Die worden regelmatig ‘casual’ zelfbevredigend in beeld gebracht”.

Die houding over seksualiteit zag Milou ook terug in het studentenleven. “Bij studenten is het vaak aan het begin van de avond: ‘wie gaat er regelen?’ en de volgende ochtend: ‘waar ben je wakker geworden?’. Dat is best leuk om te bespreken, maar daar blijft het dan vaak ook bij. Het gaat nooit over wat je er misschien ingewikkeld aan vond of hoe je ervoor zorgt dat je het allebei fijn vindt. Het kan zijn dat jij en je sekspartners dat allebei niet weten. Laat staan dat je dat kunt of durft te benoemen. Voor mannen is dat misschien nog wel ingewikkelder, omdat hen minder wordt aangeleerd over gevoelige zaken te praten. Ik begrijp dat. Maar daardoor loopt het soms ook goed mis.”

Dit soort zaken open op tafel leggen, wordt in het studentenleven niet zo sexy gevonden, zegt Milou. "Alles moet 'spannend' blijven en er moet een zweem van will they of won't they omheen hangen. Terwijl ik juist heel erg fan ben van eerst bespreken waar je staat", lacht ze. "Seks werd voor mij pas leuk op het moment dat ik dat ben gaan doen.

“Voor mij was van praten over seks (met diegene die nu mijn vriend is) essentieel, om te kunnen benoemen dat ik het spannend vond en dat mijn ervaringen tot dan toe niet zo positief waren. Dat haalde de druk eraf, nog voordat we überhaupt seks hadden. Praten tijdens seks of later over de seks die je hebt gehad, ben ik ook gaan doen, en dat is een blijvend iets binnen mijn relatie nu.”

"Natuurlijk vond ik dat in het begin spannend want vindt die ander het wel oké om alles met klare taal te benoemen?' Dat heeft even geduurd maar uiteindelijk maakte dat het voor mij wel makkelijker."

De desinteresse in seks die Milou ooit ervoer, is er niet meer. Hoewel het volgens haar ook niet erg is als mensen die wel ervaren. “Ik vond het erg omdat ik het idee had dat ik abnormaal was. Dat ik daardoor nooit een romantische relatie met iemand kon hebben. Dat denk ik nu niet meer. Het voelt ook niet alsof ik nu op een eindpunt ben beland en weet ‘zo moet het zijn’. Maar ik heb wel een relaxtere blik op seks en het heeft een positieve plek in mijn leven. Dat had het eerst niet. Of deze tijd meer open staat voor dit onderwerp weet ik niet. Ik mag hopen dat dat zo is. Ik merk wel dat de reacties die ik krijg positief zijn. Natuurlijk is het spannend je kwetsbaar op te stellen, maar door die kwetsbaarheid te tonen, kan ook veel minder je deren. Ik heb de schroom van me afgegooid en niets meer te verbergen”.