Koningslaan 2 is trots op Laurien

Stilte, krachttermen, droefenis. Laurien Leurink mist net als haar teamgenoten een shoot-out en ziet vervolgens Groot-Brittannië er met het goud vandoor gaan. De huisgenoten van Laurien Leurink zien het op twee beeldschermen gebeuren. Samen met ongeveer honderd gasten: leden van bevriende verenigingen, oud-huisgenoten, aanhang.

“Kut!”, is korte tijd het enige dat de zestien huisgenoten van Laurien kunnen uitbrengen, maar even later zegt huisgenote en rechtenstudente Willemijn van der Storm (20): “Ik kan nu ook wel relativeren. We zijn onwijs trots op Laurien, ze heeft dit toernooi onwijs goed gespeeld.”

Treurnis past ook helemaal niet bij de setting deze avond. Koningslaan 2, een studentenhuis van de Utrechtsche Vrouwelijke Studenten Vereeniging (UVSV), heeft nabij het Wilhelminapark alles uit de kast gehaald voor Laurien. Vlak voor aanvang van de finale wordt het ‘huislied’ ingezet (‘Koningslaan 2 is het huis, daar voelen zeventien godinnen zich thuis’, ‘We maken echt van alles mee op Koningslaan 2) door studentes gehuld in T-shirts met de tekst ‘Leurink K2’. Muren zijn oranje geschilderd, de Nederlandse vlag hangt uit, een oranje ballon is op de deur geplakt… Koningslaan 2 is veranderd in Café ‘t Kroontje.

De huisliefde zit diep. Ook de 48-jarige Janneke, een oud-rechtenstudente die in 1989 in het huis kwam wonen, is samen met oud-huisgenoten komen kijken. Ze zag de oproep om te komen kijken op Facebook. “Eén van ons is nu zelfs in Rio en heeft het huisteken op de Nederlandse vlag getekend.”

Laurien is ook één van hen. Ze speelt met een kettinkje met een kroontje, dat de zestien huisgenoten ook dragen. Alle huisgenoten zijn lovend over Laurien. Te beginnen over haar sportprestaties. Ze beleeft een meisjesdroom. Ondanks dat ze slechts tien interlands op haar naam had, selecteerde de bondscoach haar na een verpletterende indruk op de training. Maar vooral over hoe ze is, wordt in het studentenhuis de loftrompet gestoken. “Zij is één van de weinige mensen die een studentenleven en topsport kunnen combineren. Hoe hard en veel ze ook traint, ze blijft enorm betrokken bij ons huis”, zegt Alix van der Goes (21). “We kunnen ons geen betere huisgenote wensen dan Laurien”, zegt Willemijn van der Storm. Laurien heeft bewust haar kamer op de begane grond, zodat ze midden in het ‘huisleven’ staat. Ze wil het beste van twee werelden. Tijdens het toernooi heeft ze regelmatig contact met haar ‘Uffenhuis’. Een dag voor de finale wilde ze via Facetime direct weten hoe het was met de ‘jongensproblemen’ van een huisgenote. “Terwijl wij natuurlijk eerst willen weten hoe het met haar in Rio gaat”, zegt Alix, die nergens van opkijkt. Laurien is bescheiden en betrokken. En relaxt. Twee uur voor de wedstrijd zei ze tegen Willemijn dat ze er vertrouwen in had. ‘Het komt vast goed’ zei ze.

Zo ontspannen zijn haar huisgenotes zeker niet. Nagels worden afgebeten en de een na de andere sigaret gaat aan. Binnenshuis, zodat de rookmelder continu een oorverdovende herrie maakt. Alix weet daar wel wat op. Ze neemt de hockeystick ter hand en drukt daarmee de rookmelder uit. Met een groot applaus als gevolg. Dat is dweilen met de kraan open, dus gaat er later een plastic hoesje omheen.

Bij een 3-2 voorsprong en een goed spelende Laurien (bij de 1-0 is ze betrokken) is de sfeer uitgelaten. Maar die slaat om als nota bene Laurien zelf met een groene kaart het veld moet verlaten en de Britsen direct de overtalsituatie benutten. 3-3, shoot-outs. Oranje verliest, Laurien is in tranen, alle hockeysters huilen.

“Ik hoop dat ze snel trots op zichzelf kan zijn”, zegt Willemijn. “Dat ze als 21-jarige een Olympische finale speelt, is ongekend.” En je moet het maar durven, zo’n shoot-out nemen. Willemijn: “Dat de bondscoach haar dat liet doen, zegt echt iets over Lauriens kwaliteit.”

Al gauw gaan de eerste mensen naar huis, maar de diehards drinken nog een borrel op de ‘zilveren huisgenoot’. Lawaai maken mag, want alle buren zijn netjes geïnformeerd over het feestje. Ze brachten een taart en zeiden op veel overlast te hopen, want dat zou goed nieuws betekenen. Het is vanavond niet het gehoopte feestje, maar de thuiskomst van Laurien zal er straks niet minder op zijn. “Ze krijgt een heel warm onthaal”, zegt Alix. “We gaan haar ophalen op Schiphol en we hebben een cadeautje voor haar.” Wat? "Zeggen we natuurlijk niet. Maar het is een aandenken aan deze Olympische Spelen, want die mag ze nooit vergeten.”