'Lady' Sarah-Quita moet nu even studeren

Ze was vorig jaar de jongste Nederlander die een lintje kreeg van de koningin. De studente Natuurwetenschap & Innovatiemanagement Sarah-Quita Offringa is een grootheid in de surfwereld en op haar thuiseiland Aruba, maar studeert in het koude Utrecht.

Ze is zevenvoudig wereldkampioen en wordt alom beschouwd als de koningin van het freestyle windsurfen. Maar als we Sarah-Quita Offringa (22) ontmoeten in een hondsdrukke binnenstadsbibliotheek aan de Drift, is ze gewoon één van de honderden studenten. Legergroene halflange jas, zwarte maillot, rugzak.

Zelfs het uitbundige zongebleekte afro-kapsel, haar opvallende handelsmerk, is afwezig. Dat zal er wél weer zijn wanneer ze in de zomer opnieuw op tour gaat langs de stranden van de Professional Windsurfing Association (PWA). De komende maanden is ‘Cabeibusha’ (wilde bos haar, red), zoals haar bijnaam in de windsurfwereld luidt, gewoon student in Utrecht en wil ze haar bachelor Natuurwetenschap & Innovatiemanagement (NW & I) afronden.

Normaal gesproken volgt ze vakken in De Uithof, deze woensdag is Sarah-Quita even aan De Drift omdat ze bijvakken Frans en Arabisch volgt. “Talen gaan me gemakkelijk af. Mijn moeder is tolk en door al het reizen voor mijn sport spreek ik nu vijf talen. Nog afgezien van het Engels/Nederlands/Papiamento dat alleen mijn Arubaanse vrienden verstaan.”

Met een vies gezicht kijkt ze naar de kruimels op de enige vrije tafel in de kantine van de UBB. Ze gaat liever naar de Bakkerswinkel aan de overkant. “Ken je de high tea daar? Die is echt de bom.”

Even later vertelt ze bij een kop thee waarom ze vier jaar geleden ooit koos voor een studie in Utrecht. Ze was op dat moment al enkele keren wereldkampioen surfen.

Had een stad dichter bij zee en in een warmer oord niet meer voor de hand gelegen?
“Als vwo-scholier op Aruba weet je dat je of in de VS of in Nederland gaat studeren. En Nederland is dan gewoon het gemakkelijkste te regelen. De opleiding die ik nu doe, sprak me het meest aan: je krijgt iets mee van natuurkunde, van scheikunde en van innovatietheorieën. Maar NW & I wordt alleen in Utrecht gegeven, daarom kwam ik hier naartoe. De studie is oké, maar ik moet hier echt moeite doen om te surfen. Dat is een nadeel. Het gesleep met mijn spullen naar Schiphol vind ik vreselijk. In mijn kamer bij het Julianapark heb ik geen plek voor mijn planken en zeilen, die liggen nu ergens in De Bilt. Dat betekent een auto huren, zware tassen afleveren bij het bagagedepot van het vliegveld, en dan weer naar huis. De volgende dag moet ik weer een auto huren om de rest van mijn bagage mee te kunnen nemen naar Schiphol waar ik vervolgens een hoop moet discussiëren bij de balie over het gewicht van de bagage en over hoeveel ik moet betalen en of het überhaupt meemag. Op Aruba reden mijn ouders me met de pick-up tot aan het vliegtuig. Iedereen wist daar wie ik was en wat er in die tassen zat.”

Samen met haar broer leerde Sarah-Quita al op jonge leeftijd surfen op het Fishermens Huts-strand. Daar waar iedere Arubaanse surfer het leert. Ze groeide uit tot een topper. Op 17-jarige leeftijd werd zij voor het eerst wereldkampioen.

Op Aruba ben je een beroemdheid …
“Mwah, iedereen kent iedereen op het eiland. Maar ik ben inderdaad net iets meer bekend. Als ik daar ben, word ik altijd aangesproken op straat. Arubaanse scholieren sturen me mailtjes waarin ze om raad vragen, bijvoorbeeld of ze hun sport en hun school moeten blijven combineren. Nu sta ik op een kalender met andere jonge succesvolle Arubaanse jongeren. Ik doe al die dingen met heel veel plezier, ik ben een soort rolmodel. Ik hoop dat ik kan laten zien dat je het ver kunt schoppen als je ergens echt je best voor doet.”

Het lintje dat je vorig jaar van de koningin kreeg, was dus ook een beloning voor je inzet voor de Arubaanse gemeenschap?
“Ja, ik ben er echt supertrots op, ook omdat ik de jongste was en omdat het voor het laatst was dat koningin Beatrix een lintje uitdeelde. De NOS maakte een uitgebreid verslag. Je merkt ook dat mensen in het buitenland zoiets erg bijzonder vinden. Bij wedstrijden word ik nu vaak aangekondigd als Lady Sarah-Quita Offringa.”

Op internet word je ook vaak de Queen of Freestyle Windsurfen genoemd. Kenners zeggen dat je de sport “op een heel ander niveau hebt gebracht”.
Offringa salueert: “You’re welcome”. 
Ze legt uit: “Wat daar vooral bedoeld wordt, is dat ik me steeds probeer te vernieuwen en trucjes laat zien die vrouwen eerder nog niet konden. Zo was ik de eerste die switch stance liet zien. Daarbij ga je voordat je je trucje inzet, in de tegenovergestelde richting staan. Hierdoor is je onderlichaam half gedraaid terwijl je dezelfde richting aanhoudt. Voor mij blijft dat altijd de uitdaging: het zoeken naar nieuwe dingen die ik kan doen. Daar kan ik volgens mij nog jaren mee doorgaan. Ik zit nog niet aan mijn top.”

Je hebt dus geen ambities om over te stappen naar de Olympische RSX-klasse? Dat zou je bekendheid in Nederland waarschijnlijk enorm vergroten. Kijk naar Olympisch kampioen Dorian van Rijsselberghe …
“Die vraag krijg ik heel vaak. Misschien komt het er ooit nog van. Maar eerlijk gezegd vind ik die Olympische discipline een beetje …. saai. De Olympische wedstrijden worden vaak gehouden op plekken waar niet zo veel wind is, maar ze kunnen het zich natuurlijk niet veroorloven om er geen wedstrijd te surfen. Daarom gebruiken ze grote zeilen en grote planken en gaat het allemaal wat traag. Dan is het freestyle surfen veel aantrekkelijker. En het interesseert me ook helemaal niet hoe beroemd ik ben. Ik wil vooral lekker op het water zijn en dingen doen die ik leuk vind.”

Het imago van de surfsport is er één van relaxte gasten die het vooral heel erg naar hun zin hebben. Klopt dat een beetje?
Offringa lacht: “Mijn vrienden op de tour zijn echt de coolste mensen die ik ken. Je moet bedenken dat je alles zelf moet regelen. Waar je slaapt, waar je eet, hoe je reist. Surfers zijn daarom heel flexibel en onafhankelijk. Als ik hier in Utrecht een avondje ga stappen, weet ik ongeveer wel wat er gaat gebeuren. Maar wat er na een surfwedstrijd gebeurt, is altijd een verrassing. Je komt op de meest bizarre plekken terecht. En het gaat er echt hard aan toe. Het kan zomaar gebeuren dat je wakker wordt op het strand en denkt: o ja, feestje gisteravond.”

Heb je nooit overwogen om je alleen op de sport te richten? Je hebt heel wat sponsoren …
“Er zijn alleen een paar mannen die zich dat kunnen veroorloven. Voor mij is het niet meer dan een hobby die zichzelf terugbetaalt. Maar ik zou ook niet anders willen. Hoe graag ik ook uren op het water doorbreng en hoe leuk mijn vrienden on tour ook zijn, het zou me gaan vervelen. Ik wil ook met mijn hoofd bezig zijn. Een combinatie met een studie vind ik daarom perfect, al is het soms lastig te regelen.”

Krijg je steun van de universiteit?
“Nee, eigenlijk niet. Voor een topsportstatus kom ik niet in aanmerking, omdat ik geen Olympische sporter ben. En eerlijk gezegd weet ik ook helemaal niet wat ik aan zo’n status zou hebben. Het enige is dat docenten nu soms zeggen dat ik “op eigen risico” colleges mag overslaan als ik een wedstrijd in het buitenland heb. Maar dat risico kan ik eigenlijk niet nemen. Als ik mijn vakken wil halen, dan heb ik de hoor- en werkcolleges keihard nodig. In mijn eerste jaar heb ik een blok vrijgenomen, waardoor ik nu bijna een jaar uitloop. Maar in april hoop ik klaar te zijn, voordat het wedstrijdseizoen weer begint.”

En daarna? Wat brengt de toekomst?
“Ik wil een master doen. Ergens ter wereld. Waarschijnlijk niet in Nederland. En later? Over 20 jaar? Geen idee. Ik ben niet zo’n planner. Maar ik surf dan in elk geval nog steeds. Misschien woon ik op een boot in de Caraïben en vaar ik van eiland naar eiland. Europa is een mooie ervaring, en mijn vader is een echte West-Fries uit Den Helder, maar mijn echte thuis is toch daar.”