Masterstudent consumindert: een jaar geen nieuwe kleren
Masterstudente Renée mocht van zichzelf een jaar lang geen nieuwe kleding en woonaccessoires kopen. Ze moest consuminderen. Nu is ze weer vrij om op koopjesjacht te gaan. Maar vindt ze dat nog nodig?
Dinsdag 1 oktober 2013
Hoe het begon
Ik raap de Volkskrant van de mat. Tijdens het ontbijt blader ik door de krant. Op een van de laatste pagina ’s trekt de kop Kijken, kijken, niet kopen mijn aandacht. Het is een artikel van journalist Angela Wals. Ze vertelt over het jaar waarin ze niets kocht. Ze mocht alleen geld uitgeven aan eten, ervaringen, medicijnen, zeep, tandpasta, shampoo, deodorant en dagcrème.
Ik verlies mezelf al snel in het artikel en de quote van Steven Wright: ‘You can ’t have everything. Where would you put it?’ treft doel: ik wil ook consuminderen.
Maandag 7 oktober 2013
Mijn eerste dag
Vandaag breekt mijn consuminderjaar aan. De timing is perfect: oktober is de Buy Nothing New Month. Ik vind het nu al een verademing om de stapel reclamefolders te negeren en niet getriggerd te worden om iets te kopen. Ik hoef die nieuwste iPhone niet en mijn ‘oude’ winterschoenen gaan zeker nog een winter mee. Hoewel ik nooit echt een mode-meeloper ben geweest, geeft dit jaar mij echt de vrijheid om ook niet met de mode mee te doen.
Je kunt denken dat ik uit ideële redenen minder ga kopen, maar ik doe dit experiment vooral uit geldgebrek. Als masterstudent glipt het geld als vanzelf door mijn vingers en ik wil niet nóg meer geld lenen bij DUO. Ik wil mijn studieschuld niet laten oplopen met het gevaar dat ik later misschien geen hypotheek kan krijgen.
Ook ben ik niet zo streng voor mezelf als Angela Wals was. Mijn plan is om een jaar lang geen nieuwe kleding en helemaal geen woonaccessoires te kopen. Als de nood aan de vrouw is, mag ik iets tweedehands kopen.
Donderdag 28 november 2014
Gemengde reacties: (on)begrip
In het begin had ik veel moeite met het terughangen van een leuke trui en het negeren van Drie Dwazen Dagen en Prijzencircus. Ook heerst onbegrip bij mij wanneer studiegenootjes vertellen dat ze elk weekend de stad afklapperen om de mooiste vintage in huis te halen. Hoewel vintage kleding onder de noemer ‘tweedehands kleding’ hoort, is ook dit geen optie, omdat ik maandelijks maar net mijn hoofd boven water kan houden, zonder die extra lening van DUO.
Wanneer ik aan familie en vrienden vertel over mijn experiment, snapt niet iedereen het: ‘Soms moet je toch gewoon een nieuwe spijkerbroek of trui kopen?!’, of maken ze opmerkingen als ‘Nah sorry hoor, maar ik snap het nut hier niet van. Als iedereen dit zou doen, lag de economie al helemaal op z’n gat’. Gelukkig zijn de positieve reacties in de meerderheid en voel ik mij gesterkt door reacties als ‘Wat knap! Ik zou dat niet kunnen’.
Zaterdag 14 december 2013
Chagrijnig op de kerstmarkt
Ik ben net thuis van een dagje uit met mijn schoonzussen en schoonmoeder. We zijn naar de kerstmarkt geweest in Düsseldorf waar ik steeds getriggerd werd om iets te kopen voor in huis. De rest zag ik easy as pie geld uitgeven aan geurkaarsen, een kerststerlampion, een ruige leren tas en dat soort dingen. Hier had ik zonder consuminderjaar ook wat van die handgemaakte geurkaarsen en nieuwe kerstballen ingeslagen. Op een gegeven moment voelde ik me zelfs een beetje arm en zielig, maar ik wist ook dat wanneer ik iets zou kopen, ik daar achteraf grote spijt van zou hebben. Dus nipte ik extra van de Glühwein en pakte een tweede portie Reibekuchen.
Na het ‘overleven’ van de Weihnachtsmarkt zette ik de knop om: vanaf nu loop ik kledingwinkels voorbij als een (bijna) emotieloze robot.
Donderdag 26 juni 2014
Uitverkoop
De grote uitverkoop is begonnen en Utrecht stroomt vol met koopjesjagers. Leeftijdsgenoten fietsen mij tegemoet. Hun stuur hangt vol met tassen van kledingwinkels. Ik voel een lichte jaloezie, maar tegelijkertijd ook verbazing. Het is raar om te zien hoe makkelijk iedereen om mij heen geld over de balk gooit aan nieuwe trends en gadgets. Ik sterk mezelf met de positieve reacties die ik in de loop van de maanden krijg: ‘Wat knap! Ik zou dat niet kunnen’.
Dinsdag 29 juli 2014
Hittegolfkleding
Het is vandaag een warme zomerdag. Alles wat een beetje luchtig zit, een jurkje of rok, ligt handig in de kledingkast bij mijn ouders thuis. Gekleed in jeans, leren instappers en een topje fiets ik naar de binnenstad. Na een doosje Domtorentjes gekocht te hebben voor een verjaardag, loop ik via de Donkerstraat terug naar de fiets. In deze steeg staan rekken vol kleding op de stoep en mijn oog valt op een zomerse wikkelrok. Ik zweet me te pletter en zo ’n koele wikkelrok zou zeker aangenaam zijn. Het gaat om tweedehands kleding en ik zie mijn kans schoon en koop de wikkelrok voor vier euro. Die uitzondering op de regel komt nu goed van pas.
Woensdag 28 augustus 2014
Een nieuw outfit als cadeau
Voor mijn masterdiploma-uitreiking krijg ik van mijn ouders een nieuw outfit cadeau. Vandaag maken we er een gezellige dag van en gaan we naar Maastricht. Hier moet ik kunnen slagen voor een nieuwe look! Maar aan het eind van de middag heb ik nog steeds geen outfit gevonden. Het niet-kopen zit er zo in gebakken, dat ik het niet los kan laten. Ik kan het mezelf niet toestaan iets nieuws te kopen. Zelfs niet als het om een cadeau gaat.
Donderdag 3 oktober 2014
Het eind is in zicht
Het jaar is bijna voorbij, maar nu ik officieel weer dingen kan kopen, hoor ik nog steeds dat stemmetje in mijn hoofd: ‘ik heb het niet nodig’, ‘het geld kan ik beter besteden aan andere dingen’. Maar om hoeveel geld gaat het eigenlijk? Ik schat dat ik 100 euro per maand heb bespaard; 1200 euro dus! Voor mij is dit veel geld.
De rekensom sterkt mijn positieve ervaring met het niet-kopen. Consuminderen vind ik een verademing en ik zal een kritische koper blijven. En met het cadeau van mijn ouders is het toch goed gekomen: volgende week loop ik in een nieuw, zijden, limekleurig sjiek topje naar voren om mijn masterdiploma te tekenen!