Ooit een echte UU-student, door corona 16 uur per dag op bed

Ik spreek Sanne voor de zomer op haar studentenkamer in Zeist. Voor corona volleybalde ze drie à vier keer per week en deed ze in de zomer aan surfen en beachvolleybal. Ook werkte ze in de vakanties 40 tot 50 uur per week in een strandtent in Noordwijk, waar ze is opgegroeid. Ze had een druk sociaal leven met genoeg feestjes en gezelligheid met vrienden. 

Dat is een contrast met de Sanne die tegenover me zit. Ongeacht dat ze zich langzaam steeds iets beter voelt, merk ik gelijk de lage energie. Ook is ze soms haar gedachten kwijt en moet ik haar weer even op gang helpen. Zelf noemt ze het een “gepensioneerd bestaan”, want ze ligt zomaar 16 uur per dag op bed. “Ik kijk The Office nu al voor de zoveelste keer, omdat een nieuwe serie beginnen eigenlijk al te veel is.” 

Ik heb de echte oorzaak genegeerd

Begin 2022 raakte ze voor het eerst besmet met corona. Het was de tijd dat het onderwijs weer mondjesmaat op locatie werd gegeven en de anderhalve meter afstand in acht gehouden moest worden, maar ook dat de maatregelen langzaam versoepeld werden. 

Toen Nederland weer helemaal ‘open’ was, in het najaar van 2022, raakte ze opnieuw besmet. Ze zat toen in de afrondende fase van haar master en liep stage bij Auris. Het bleek het laatste zetje.
 

Sanne over die periode: “Nu ik me wat beter voel, ben ik mezelf pas ziek gaan noemen, omdat ik merk hoe slecht het toen met me ging. Na de eerste besmetting ging ik al achteruit. Ik was sneller moe, overprikkeld en constant geblesseerd. Maar ik dacht dat dat ergens anders aan lag. Ik stuurde mijn volleybalteam toen een berichtje dat ik moeite had met het verwerken van alle prikkels nu alles langzaam weer openging, maar daardoor heb ik de echte oorzaak echt genegeerd en was mijn tweede besmetting een finale klap. Daarna werd boodschappen doen eigenlijk al te veel.”

Na die tweede besmetting verbleef ze voornamelijk op haar kamer in Zeist omdat zelfs naar haar ouders gaan te veel was. Haar vriend zorgde voor haar. “Ik weet niet of ik dit zonder hem had kunnen doen,” vertelt ze licht geëmotioneerd over deze tijd. 

Niet flexibele regel

Ondanks de vele klachten, wilde ze wel graag haar master Orthopedagogiek afronden. Haar stageverlener wilde graag meewerken en stelde voor haar stage te verlengen zodat ze minder uren per dag hoefde te werken. In totaal zou ze dan genoeg uren maken om haar stage goed af te ronden.  De opleiding bleek een sta-in-de-weg te zijn. 

“Het is jammer dat de opleiding naar mijn idee onvoldoende meedacht. Mijn stagebedrijf en ik wilde graag zoeken naar oplossingen, maar de opleiding wilde geen uitzondering maken. Ik moest minimaal een bepaald aantal uur in één jaar lopen en ik mocht daar, ondanks mijn klachten, niet langer over doen. En dat terwijl de opleiding uitstraalde dat ze graag wilde dat iedereen zich fijn voelde en ook daadwerkelijk kon afstuderen,” vertelt Sanne zichtbaar geraakt. 

Sanne liep net tegen die ene regel aan die niet flexibel is als het gaat om het succesvol afronden van een stage, zegt Mariken Spuij, stagecoördinator bij de opleiding Orthopedagogiek. “Er zijn minimale eisten om orthopedagoog te worden en bij ons is het belangrijk dat bij de stage voortgang blijft in de contacten met cliënten. En daar staan we als opleiding ook voor”, geeft ze aan. “We denken welwillend mee met studenten en er is veel flexibiliteit, behalve als het gaat om deze regel.” Ze voegt toe dat Sanne weer welkom is als het beter met haar gaat. “Dan kunnen we kijken of ze de studie alsnog kan afronden.”

Onderweg naar tikkie beter

Op het persoonlijke vlak bleven de deuren van haar vrienden openstaan. Ze heeft er niet veel verloren. Ze is daar “heel blij mee, iedereen accepteerde afzeggingen en reageerde heel lief als ik het toch even niet kon opbrengen om langs te komen”. Ze weet ook dat het anders kan. Via Facebook is ze in contact gekomen met een groepje lotgenoten. Van dit groepje van grofweg dezelfde leeftijd als Sanne, hebben een aantal het sociaal wat moeilijker en zijn vrienden kwijtgeraakt.

Sanne kwam in contact met het groepje toen ze zelf onderzoek ging doen op zoek naar een remedie. Ze gebruikte vooral YouTube en Facebook voor haar onderzoek. De fysiotherapie en ergotherapie waar ze door de huisarts naar toe werd gestuurd, bleek namelijk onvoldoende te helpen. “Ik ging twee keer per week een half uur naar fysiotherapie, ook als ik moe was. Daar ging ik dan over mijn grenzen heen, iets waarvan ik nu weet dat dat niet slim was. Maar er was ook niet veel bekend over de ziekte destijds.”

Ze heeft wel veel gehad aan psychologische hulp, al dwalen er af en toe nog steeds negatieve gedachtes rond in haar hoofd. Vragen die beginnen met ‘wat als’ passeren regelmatig de revue in haar antwoorden in dit interview. De psycholoog heeft geholpen bij het accepteren van de ziekte en het inzien dat de wat-als-vragen geen zin hebben. Ook was het voor Sanne fijn om even haar verhaal te kunnen doen. Als ze nu een moeilijkere dag heeft probeert ze te “accepteren dat het leven even kut is. Ik denk dan: dit gaat ook wel weer voorbij. En ik ga dan alleen maar doen waar ik zin in heb,” besluit ze lachend.

Momenteel probeert ze de mind-body methode om beter te worden. “Eigenlijk probeer ik een beetje mijn hersenen te her-programmeren, want daar heb ik wel invloed op. Fysiek ben je onlogisch onstabiel, er is geen patroon te herkennen in waarom ik me goed voel of niet dus het is ook moeilijker om daaraan te werken.” 

Ze experimenteert ook met microdosing – het nemen van kleine hoeveelheden psychedelische paddenstoelen, een tip van haar schoonmoeder. “Eerst wilde ik het niet proberen, maar de documentaire Fantastic Fungi heeft me overgehaald. ‘Als het kan helpen, waarom niet?’, dacht ik toen. Het verhoogt mijn breinvermogen waardoor de mind-body methode effectiever is. Het is een van de puzzelstukjes die ik gebruik in mijn eigen behandeling.”

Mis de tijd waarin ik gewoon zorgeloos een drankje en dansje kon doen

Deze behandelingen hebben haar uit het dieptepunt getrokken, zegt ze . Ze kijkt sinds maart zelfs een stuk positiever naar de toekomst: “Toen ik in het dieptepunt zat, was het meer het gevoel ‘hopelijk komt het goed’, maar nu geloof ik ook echt dat het goed gaat komen.” 

Ze probeert ritme in haar leven te houden door elke dag om half tien op te staan. Ze doet een middagdutje en komt vaak pas haar bed uit voor het avondeten. Tegenwoordig kookt ze weer voor zichzelf, maar ze heeft altijd een nood-maaltijd in de vriezer liggen als de vorm van de dag koken niet toelaat. Na het eten gaat ze vaak weer naar bed, maar soms lukt het om wat creatiefs te doen: “ik ga dan tekenen, puzzelen of ik maak armbandjes.”

Van haar actieve sociale leven is weinig meer over. “Ik kan wel naar een feestje gaan, maar dan moet ik drie dagen van tevoren beginnen met voorbereiden en heb ik er zeker nog twee dagen na het feestje last van”, legt ze uit, “ik kan tegenwoordig wel kijken bij volleybalwedstrijden van mijn team, maar ook dat kost een dag voorbereiding en een dag herstel.”

Dat Sanne geen ‘normaal’ studentenleven kan hebben, vindt ze “een van de meest frustrerende dingen.” Ze vertelt: “Dit zou een van de meest vrije, zorgeloze, sociale periodes uit mijn leven kunnen zijn, maar het is het tegenovergestelde. Ik heb daar nog steeds wel moeite mee, zeker omdat ik in een studentencomplex woon waar je regelmatig een gezellig feestje hoort of dat je van vriendinnen hoort hoe leuk bijvoorbeeld carnaval was. Op dat soort momenten mis ik heel erg de tijd waarin ik gewoon zorgeloos een drankje en dansje kon doen.”

Stip op de horizon

Ze is ondertussen begonnen aan een deeltijdstudie tot gebarentaaldocent aan de Hogeschool Utrecht, waar ze ook twee keer per week een paar uur in de collegebanken zit. Ze krijgt daarbij hulp. “Als ik iets eerder de les uitga, kijken ze niet raar op. Ook kan ik veel op mijn eigen tempo doen.”

Een verbazingwekkend goede match, zegt ze zelf. “Het is een geluk bij een ongeluk. Ik ben dit gaan doen omdat mijn moeder slechthorend is en ik in mijn stage werkte met slechthorende mensen. Het is uiteindelijk mooi dat ik bij deze studie terecht ben gekomen.” 

De master zal ze waarschijnlijk niet meer gaan afronden, omdat ze “wel klaar is met studeren, maar zeg nooit, nooit,” dicht ze me toe. Sowieso wil ze kijken of ze haar orthopedagogische kennis kan combineren met haar gebarentaal. Maar voor nu wil ze nog niet veel vastzetten en maar zien hoe het loopt: “Je gaat toch anders kijken naar wat echt belangrijk is, als je ziek bent.”

Een telefoontje na de zomer; het gaat inmiddels stukken beter met Sanne. Vooral haar gezondheid heeft een vlucht genomen. Ze heeft minder klachten, meer energie en herstelt sneller. Daardoor hoeft ze ook minder in bed te liggen. Langzaam komt ze uit haar gepensioneerde bestaan.

Meer uitvallers

Bij de UU zijn er in totaal tien gevallen bekend van studenten die zijn uitgevallen met long- of post covid klachten. Ook zijn er 245 studenten die bij uitschrijving ‘corona’, ‘pandemie’ of ‘covid’ als rede hebben ingevuld, zonder verdere toelichting. Deze informatie is verzameld via Studielink waar studenten bij uitschrijving, in een niet-verplicht veld, de reden voor uitschrijving kunnen invullen.