Shut up & write!

Ook dit jaar kiest DUB weer een campuscolumnist. Wil je graag meedoen, maar lukt het je steeds maar niet om je columns op papier te krijgen? Tot 30 oktober kun je nog inschrijven voor de eenmalige gratis workshop op 7 november van DUB. Maar wil je echt zelf aan de slag, dan is Shut up & write iets voor je. Een initiatief waar je wel gedwongen wordt te schrijven. DUB-verslaggeefster Inge Razenberg nam een kijkje.

Bijna te laat arriveer ik in de werfkelder waar vanavond de schrijfavond Shut up & Write wordt georganiseerd. Ik kom binnen in een ruimte waar zo’n tien mensen – jong en oud, weinig studenten - aan een lange tafel zitten. Laptops en schrijfblokken voor zich, klaar om van start te gaan. Ik heb nog net de tijd om een glaasje water te pakken en van organisatrice Marloes Robijn te horen wat de bedoeling is: Een uur lang schrijven. In stilte. Aha. Vandaar die naam.

Voor ik meer kan vragen, beginnen we. Iedereen wordt muisstil en begint druk te pennen. Verbouwereerd – dit had ik niet verwacht – probeer ik mijn schrijfblok uit mijn net te kleine tas te trekken. Nou, dan zal ik ook maar gaan schrijven.

Terwijl iedereen al aan de slag is, dringen vragen zich aan mij op. Wat als ik wat wil drinken, naar de wc moet? Kan dat? Mag ik stoppen met schrijven? Een uur, pff.. Dit gaat mijn langste artikel ooit worden.

Iedereen is stil. Iedereen schrijft. Ik ben nieuwsgierig, wat zouden ze schrijven? Ik probeer te spieken bij mijn buren maar herpak me; dat is niet netjes. Hoe lang moeten we nog? Ik weet het niet. Een ding weet ik wel: ze schrijven allemaal een stuk netter dan ik. Ik neem een druif.

Opeens kondigt Marloes aan dat het negen uur is. Hoe kan dat? Is het me dan toch gelukt helemaal op te gaan in het schrijven? De volgeschreven blaadjes voor me duiden erop dat het antwoord ja is. Ook om me heen ontwaakt iedereen uit zijn roes. We hebben met zijn allen keihard zitten schrijven het afgelopen uur.

Als iedereen weer ‘wakker’ is, mogen mensen hun teksten voordragen. Marloes draagt een gedicht voor over een berg in IJsland, die door de mist slechts af en toe te zien is, voor. Een jongen leest zijn tekst voor, geschreven vanuit het perspectief van een kind. De andere deelnemers durven niet.

Ik ben niet de enige voor wie de bijeenkomst productief was. Andere schrijvers die er voor het eerst waren, hebben dezelfde ervaring. “Ik kom zeker terug”, zegt een meisje, “ik heb drie bladzijden geschreven van een boek waar ik al drie jaar niks aan heb gedaan!” Iemand anders heeft een verhaal geschreven, een meisje iets voor op haar blog. Zij is helemaal vanuit Den Haag gekomen om hier te kunnen zijn vanavond.

Voor Marloes Robijn was de productiviteit een reden om met de bijeenkomsten te beginnen: “Dit is een initiatief dat in New York is begonnen, en door een student meegenomen naar Amsterdam. Het sprak mij heel erg aan omdat ik als ik thuis ben, duizend dingen tussendoor ga doen zoals de afwas, of er belt iemand. Nu moet je gewoon een uur schrijven. Ik weet zeker dat als ik deze bijeenkomst vandaag niet had georganiseerd, ik niet had geschreven. En nu heb ik een gedicht gemaakt. Het stimuleert dat je de anderen om je heen zo geconcentreerd bezig ziet.”

Ook is dit een handige plek om te netwerken. De aanwezige creatievelingen staan open om elkaar verder te helpen. Aan het eind van de avond zijn er dus afspraken gemaakt om te linken naar elkaars website met teksten, wordt het initiatief Shut up & write meegenomen in een filmproject en hebben zelfs de overgebleven druiven en koekjes een nieuwe bestemming gevonden.

Een leuk, inspirerend initiatief. Handig als je wil meedingen naar de positie van campuscolumnist. Het is een goede stok achter de deur: als je er toch zit, kan je net zo goed even die winnende column schrijven.