Van vakantiepark naar gastenverblijf: internationals op queeste naar een kamer

Verschillende universiteiten in Nederland zitten met internationale studenten die geen kamer kunnen vinden in de maag. De Rijksuniversiteit Groningen bracht ze onder op een camping en de Universiteit Utrecht zorgde tot 1 oktober voor kamers in de jeugdherberg op de Neude en in een vakantiepark op de Utrechtse Heuvelrug. DUB ging tijdens de laatste week op bezoek bij de internationals in Doorn. Sommigen bleken net op tijd een kamer te hebben, maar voor anderen lag een dakloos bestaan op de loer.

Naar het grote bos
Bij een geïmproviseerde halte op de Leuvenlaan stopt een grote touringcar. Het is de pendelbus naar vakantiepark Het Grote Bos in Doorn. Het is kwart voor zes en de campus loopt langzaam leeg. Het is aangenaam warm voor het begin van de herfst, maar een lange student in een zwarte trui vindt het vooralsnog te koud voor een t-shirt. Hij stapt de bus in. Ik beklim na hem het trappetje. In de bus zitten nog drie andere internationale studenten die sinds het begin van dit collegejaar het vakantiepark noodgedwongen hun thuis noemen.


Tientallen stoelen in de bus blijven leeg. Dat was eerst wel anders, vertelt Dominik, de student met de zwarte trui. “Toen we begin september net in het park woonden, zaten er wel meer dan dertig mensen in de bus. Met de tijd vonden steeds meer studenten een eigen kamer.” De Duitse masterstudent Sustainable Development heeft er ook net één gevonden. “Van de SSH. Ik kan dit weekend al verhuizen naar De Uithof.” Op het nippertje, want na deze laatste week van september loopt het contract tussen de universiteit en het park af.

De bus komt in beweging. Als we geluk hebben, zijn we een klein half uur onderweg, zegt Dominik. “Maar vaak blijven we steken in de avondspits en doen we er dubbel zo lang over. In het begin hadden de chauffeurs nog moeite met de route. Zo zijn we eens na een uur rijden afgezet bij het verkeerde vakantiepark en een andere keer moesten we met Google Maps de buschauffeur helpen De Uithof te vinden.”

Te druk om te genieten
File of geen file, de Texaanse Sarah verkiest de touringcar boven het openbaar vervoer. “De bushaltes zijn vanaf het park een kwartier lopen dus ben je met het OV langer dan een uur onderweg.” Een boodschappentas vol groenten houdt de stoel naast haar bezet. “Vanaf het park moet je drie kwartier lopen naar de dichtstbijzijnde supermarkt, dan doe ik liever boodschappen in de stad.” Omdat de bus maar twee keer per dag rijdt, pakken de studenten soms toch het OV. “De bus rijdt om acht uur naar De Uithof en om zes uur weer terug, maar het washok op het park is alleen open tussen negen en vier. Dan plan ik soms om de bus heen.”

Binnen een half uur draait de bus het met bomen omgeven parkeerterrein van het park op. We worden onthaald door een subtiele dennengeur. Als ik Sarah vraag of ze graag in het vakantiepark woont, kijkt ze bedenkelijk. “Vind ik het een fijn park? Ja. Vind ik het fijn om hier te wonen? Niet echt. Het doen van boodschappen, de was en de lange reistijden kosten veel tijd. De locatie daarentegen is gewoonweg prachtig.“ Een studente uit Dubai met een op een Britse kostschool verworven Brits accent, valt Sarah bij. “Je zit hier midden in het bos en het is hier altijd rustig. Toch heb ik liever een plekje in de stad.”

We lopen langs de receptie en een restaurant. Twee oudere koppels beginnen net aan hun diner. “Ik zou daar niet gaan eten als ik jou was”, vervolgt ze. “Het is nogal prijzig voor een student. Overigens hebben we ook nog een midgetgolfbaan, verschillende sportvelden en een openluchtzwembad. Het huisje van Sarah heeft zelfs een sauna.” Perfect voor de vakantieganger al die voorzieningen, maar voor de studenten ontbreekt het aan tijd om er van te genieten, zegt Dominik. “Ik heb één keer gezwommen. Ik had wel vaker gewild, maar kwam hier niet aan toe. Als ik thuis kom, ga ik koken, een beetje studeren en vroeg naar bed om 's ochtends op tijd de bus te halen. Alleen in het weekend maak ik wel eens een wandeling of ga ik fietsen.”

Wat de studenten dan wel doen in hun vrije tijd? “Huilen” grinnikt Sarah. “’s Avonds ben ik meestal op zoek naar een kamer. Ik mail organisaties en studentenhuizen en herlaad Facebookpagina’s zodat ik als eerste het nieuwe aanbod te zien krijg. Na mijn derde hospiteeravond van vorige week moest ik bijna echt huilen. Op het einde van de avond vertelden ze dat ze toch liever een jongen hadden. Gelukkig heb ik vandaag net een kamer in Hoograven gevonden!” De student uit Dubai vestigt haar hoop op SSH. “Veel internationals vinden daar een kamer, maar zelf heb ik helaas nog geen geluk gehad. Ik sta nu op nummer 420 ofzo, helemaal onderaan de wachtlijst.”

Na een boswandeling van tien minuten bereiken we de tien huisjes van de studenten die rond een lege parkeerplaats zijn gebouwd. De meeste staan nu leeg, vertelt Sarah. “Van de veertig studenten zijn er minder dan de helft over. Ik heb gehoord dat sommige overblijvers particulier een huisje willen huren als ze er volgende week uit moeten. Ik snap dat wel. De bereikbaarheid is misschien slecht, maar met zo’n 300 tot 350 euro per persoon is het hier niet heel duur.” De studenten vertrekken elk naar hun eigen huisje. Dominik nodigt mij uit voor een rondleiding in de zijne.

Symptoombestrijding
Zijn optrekje staat verscholen achter enkele berken en ziet er exact hetzelfde uit als de andere huisjes. “Let niet op de rotzooi, twee huisgenoten zijn net verhuisd”, waarschuwt Dominik. Het valt mee met de troep. De bedden zijn netjes opgemaakt, de slaapkamers zo goed als leeg. “De Chinese en Amerikaanse student met wie ik hier ben geplaatst, hebben beiden een kamer in de stad gevonden. Ze waren vriendelijk maar wel erg op zichzelf. Met de Kazachstaanse student die hier nog woont, kan ik het wel goed vinden. We gaan binnenkort op stedentrip.”

In de keuken vult Dominik de waterkoker. Net als het keukengerei is ook de televisie en wifi inbegrepen in de prijs. “Ik ben de universiteit best wel dankbaar voor dit goedkope verblijf, maar toch voelt het wrang. Voordat ik hier kwam, las ik op internet al over het woningtekort en wist ik al dat ik op het park zou terecht komen, maar eenmaal hier zie ik pas hoe ernstig de situatie is. Het vakantiepark is goed geregeld maar wel een vorm van symptoombestrijding. Eigenlijk moet het probleem bij de kern aangepakt worden, namelijk het woningtekort.”

Met een theepot vol Russische Earl Grey verplaatsen we ons naar het terras buiten. De laatste zonnestralen weten nog net de toppen van de dennenbomen te raken. In de oranje wordende lucht enkel geluiden van vogels en een verre auto. Om de warmte binnen te houden trekt de student Sustainable Development de deur achter zich dicht. “Je kan duurzaamheid niet prediken als je het zelf niet naleeft”, verklaart hij.

Het gesprek komt weer op het woningtekort. Het zit Dominik duidelijk hoog. “Sociale connecties zijn bij het zoeken van een kamer heel belangrijk. Je moet niet verwachten dat instanties als SSH je zomaar een kamer aanbieden. De Chinese student die hier woonde, vond bijvoorbeeld pas een kamer toen de ouders van een andere Chinese student hier een huis voor hun kind kochten.” De studenten die hier voor een half jaar komen, hebben de meeste moeite iets te vinden, zegt hij. In het kwalijkste geval vertrekken internationals na een vergeefse zoektocht weer naar huis. “Een Turkse jongen die hier woonde, is twee dagen geleden afgetaaid. Hij was een half jaar op Erasmus uitwisseling en wilde hier een plezierige en interessante tijd hebben. Als je dan ver van de stad op een vakantiepark terechtkomt en daar je studie probeert te combineren met het zoeken van een kamer, komt er weinig van die interessante tijd terecht.”

Extra kamers voor internationals
De universiteit weet ook dat enkele studenten zijn vertrokken. Volgens woordvoerder Maarten Post moet nog blijken of huisvesting de enige aanleiding hiervoor is. “Er zijn ook studenten naar huis die in de afgelopen weken een kameraanbieding via de Housing Support Officer hebben gehad, bijvoorbeeld een kamer op UCU of een kamer bij een particulier. Ze hebben de kamer afgewezen, of niet gereageerd. In de drukte van september is het niet mogelijk om hierover het gesprek aan te gaan, maar we zouden wel willen weten wat we nog extra kunnen doen om studenten door die onzekere periode heen te helpen.

Over de samenwerking met het park is de universiteit te spreken, zegt Post. “Dankzij het park hebben wij in elk geval weer een aantal studenten een tijdelijk en betaalbaar onderkomen kunnen aanbieden van waaruit ze verder konden zoeken. We zullen evalueren hoe het verblijf is bevallen en bekijken of er volgend jaar weer een dergelijke afspraak mogelijk is.” Dat het woningtekort nog lang blijft spelen, staat buiten kijf. De universiteit wil alles uit de kast trekken om het alsnog tegen te gaan, zegt Post. “We houden alle projecten in de gaten en breiden het aantal gereserveerde kamers zoveel mogelijk uit. Met SSH willen we de hospiteeropties voor internationals verbeteren. Daarnaast is het een grote wens dat Nederlandse studenten die naar het buitenland gaan, hun kamer aanbieden aan een inkomende international. Voor zowel de huisgenoten als de buitenlandse student kan een semester in een Utrechts studentenhuis een geweldige ervaring opleveren.”

Voor de internationals die momenteel nog dakloos zijn, is er goed nieuws. “We hebben 150 studenten gemailed met een aanbieding voor een kamer in een voormalig gastenverblijf op Landgoed Dijnselburg in Zeist. De groep die gebruik maakte van het bungalowpark is hiervoor ook benaderd. Op initiatief van de nieuwe eigenaar van het landgoed kunnen 36 studenten daar één of twee semesters blijven. We weten niet exact hoeveel internationals er nog op zoek zijn naar een kamer, maar vooralsnog zit dit nieuwe verblijf niet vol.”