Waarom je twijfelt of je met de juiste persoon in bed ligt

Mijn huisgenootje kondigt het aan alsof ze erover in de Ikea-gids heeft gelezen: “Ik denk dat ik een scharrel neem.” Het klinkt alsof zij zich eindelijk heeft gerealiseerd wat ze al zolang in haar toch behoorlijk luxe ingerichte studentenkamertje miste.

Mijn andere huisgenootje trekt haar wenkbrauwen op: “Schat, weet je het zeker?”
Maar huisgenootje 1 luistert al niet meer: ze heeft de oneindige catalogus der potentiële scharrels, partners en onenightstands geopend op haar telefoon en is fanatiek aan het swipen geslagen.

Vanuit de veilig opgemaakte bedjes rollen we een smoezelige studentenkamer in

Seks, scharrels en relaties: het is een onderwerp waar je in het Utrechtse studentenleven nauwelijks omheen kan. In mijn huis is het niet anders. Dat leidt tot ongemakkelijke badkamerontmoetingen, ontbijttafelgesprekken over verliefdheid en de aanschaf van steeds geavanceerdere oordopjes. Maar ook: tot gezamenlijke huilsessies op de bank en verstopt verdriet op de slaapkamer. Toen ik voor het schrijven van dit artikel ervaringsdeskundigen nodig had, hoefde ik dus niet ver te zoeken: ik ging in gesprek met mijn huisgenootjes.

Het eerste dat ik vaststel is dat wij “studenten” veel met seks en relaties bezig zijn. En dat is natuurlijk niet zo gek. Vanuit de veilig opgemaakte bedjes in ons ouderlijk huis, rollen wij ongewaarschuwd een smoezelige studentenkamer in. Daar staan wij plotseling voor de keuze met wie, met hoeveel en op welke manier wij ons bed willen delen (erop hopend dat de schurftbeestjes zich niet als ongewenste bezoekers tussen onze lakens nestelen).
Die keuze is nieuw en spannend, maar ook overweldigend. Logisch dus, dat zoveel van onze gesprekken over seks en relaties gaan. En ja, geeft huisgenootje 3 aan, hoe goed het met haar relaties gaat, heeft vaak ook grote invloed op haar gemoed. Huisgenootje 2: “Ik heb juist vaak het gevoel dat mijn gemoed invloed heeft op hoe ik mij voel in mijn relatie. Als een soort wisselwerking.

Ik ervaar een druk om met iemand bezig te zijn

Dat is brandstof voor mijn eerste vraag: als het minder goed gaat, waar worstelen jullie dan precies mee?
Huisgenootje 1 (single): “Ik ervaar vaak een soort druk van buiten om ‘met iemand bezig te zijn’. Dat komt door perfecte stelletjes op social media, maar ook door mijn ouders en studenten om mij heen. Als ik even niets heb, willen mensen gelijk weten waarom dan niet. Alsof het op onze leeftijd gek is om helemaal geen scharrels of rela te hebben.”

Huisgenootje 2 (relatie) herkent dat wel: zij geeft aan minder vragen te krijgen sinds ze in een relatie zit. Toch ervaart ook zij een bepaalde druk: “Veel van mijn vrienden zijn bezig met experimenteren. Het regent verhalen over trio’s, polyamorie en onenightstands. Dan word je in een vaste, monogame relatie al snel bestempeld als saai.”

Medestudenten vragen haar wel eens of ze niet bang is om dat soort avonturen te missen en of ze wel tijd heeft om zichzelf uit te vinden. “Daar krijg ik fomo van. Dan ga ik ineens aan mijn relatie met mijn vriend twijfelen. Terwijl ik eigenlijk heel gelukkig met hem ben. Het gras is altijd groener bij de buren.”

Daar moet huisgenootje 3 om lachen: “Het leuke aan het studentenleven is dat je ook echt kunt gaan kijken of dat zo is.”

Huisgenootje 2: “Leuk of problematisch?”

Leuk of problematisch, het is in ieder geval precies wat huisgenootje 3 (recent single) aan het doen is: losjes daten, rondscharrelen en uitproberen: “Seks en relaties zijn voor mij belangrijk in de zoektocht naar mijn identiteit. Je vraagt je af: welke vorm van daten past eigenlijk bij mij?”

Dat is niet altijd even makkelijk: “Ik heb vaak gehad dat ik met iemand belandde die iets anders wilde dan ik. Ik was bijvoorbeeld een tijdje op zoek naar iets vasts, maar kwam alleen maar mensen tegen die wilden scharrelen. Daar werd ik toen erg onzeker van.”

Mijn huisgenootjes laten zien dat alle worstelingen die studenten in hun relaties kunnen hebben een veelkleurig palet vormen. Wel ervaren ze dezelfde gevolgen als het even niet zo lekker gaat: stress, onzekerheid, concentratieproblemen.

Huisgenootje 2: “Die twijfels over mijn vriend … . Die passen eigenlijk goed in het rijtje van: doe ik wel de juiste studie, of had ik iets anders moeten proberen? Is mijn horecabaantje goed genoeg, of moet ik iets vinden dat beter binnen mijn carrière-pad past?”

Huisgenootje 3: “Zijn mijn huisgenootjes wel leuk genoeg?”

Huisgenootje 2 lacht: “Die vraag stel ik natuurlijk meerdere keren per dag! Maar ja, zoiets bedoel ik wel. Wij hebben zoveel vrijheid en mogelijkheden, dat ik een grote druk voel om precies dat te vinden wat perfect bij mij past.”

Huisgenootje 3: “Dat ken ik wel: keuzestress.”

Huisgenootje 1 (rillend): “Fomo.”

Huisgenootje 3: “En dan de sluimerende vraag: wie ben ik? Daar proberen studenten op studie-, carrière- en hobbyvlak achter te komen. Maar die vraag is op relatiegebied net zo belangrijk.”

Huisgenootje 1: “Ja. Dan heb je het ook over vragen over genderidentiteit en seksualiteit.” Zij richt zich tot huisgenootje 3: “Hoe was dat voor jou, toen je erachter kwam dat je ook op meisjes viel?”

Huisgenootje 3: “In mijn vriendengroep was het heel fijn en veilig, met hen kon ik goed praten. Wel was ik veel bezig met de vraag: verandert er iets?  En ik heb het bijvoorbeeld, eigenlijk zonder reden, nog steeds niet aan mijn ouders verteld. Of misschien wel juist om die reden: omdat ik niet vind dat het iets heel belangrijks zegt over mij als persoon.”

Wat is er mis met leuk genoege seks?

Ik merk op dat mijn huisgenootjes thema’s noemen die relevant zijn voor studentenwelzijn in het algemeen: identiteitsvragen, perfectionisme, keuzestress. Blijkbaar spelen die door in hun seks- en relatieleven. Ik leg deze bevindingen voor aan pedagoog en socioloog Daphne van de Bongardt. Zij doet al veertien jaar onderzoek naar seks, jongeren en relaties.

Daphne: “Wat mij vooral opvalt, is dat veel jongvolwassen op zoek zijn naar de perfecte partner. Tot enkele decennia geleden hingen relaties af van je afkomst, inkomen, de sociale kring van je vader. Nu hebben we de vrijheid om op zoek te gaan naar romantische liefde. Dan wordt de vraag of iemand (perfect) bij je past veel belangrijker.”

Daar speelt ook het internet een belangrijke rol bij: “Op sociale media komen talloze plaatjes voorbij van perfecte koppels. Bovendien geven datingapps het idee dat de zoektocht naar de ‘perfecte’ partner, seks of relatie daadwerkelijk mogelijk is: als de ene niet aan al je standaarden voldoet, is de volgende potentiële partner binnen handbereik.”

Aha. Dus dat verklaart de keuzestress en het perfectionisme van mijn huisgenootjes. Maar hoe moeten wij hiermee omgaan?

Daphne: “Ik denk dat we van de zoektocht naar perfectie af moeten. We vergeten dat perfectie eigenlijk niet bestaat. We moeten ons misschien wat vaker bedenken: wat is er mis met een leuk genoege relatie, met leuk genoege seks? Daarmee bedoel ik niet dat je te snel tevreden moet zijn. Maar aan een goede, fijne relatie – en ook aan seks – moet je soms nou eenmaal werken.”

Eenmaal thuis, deel ik het advies met mijn huisgenootjes.

Huisgenootje 2: “Ja, daar zit wat in. Misschien moet ik proberen om mezelf minder met anderen te vergelij …”
Huisgenootje 1: “OMG! Ik heb een match!”
Huisgenootje 2 buigt zich over haar scherm, en laat zich dan zuchtend achterovervallen. “Had mijn vriend maar zulke mooie ogen.”