Arts van de toekomst gaat 3D-foto’s gebruiken
Artsen kunnen met 3D-afbeeldingen veel beter de vervorming van botten zien en beoordelen welke behandeling erbij past. Nu is het nog te duur en te omslachtig, maar volgens promovendus Tomaž Vrtovec heeft de driedimensionale foto in het ziekenhuis de toekomst.
Om te kijken hoe je lichaam er van binnen uitziet heeft een arts al lang geen operatie meer nodig. Het is sinds de ontdekking van röntgenstraling, ruim honderd jaar geleden, heel normaal om plaatjes van de binnenkant van je lichaam te kunnen maken. En volgens Tomaž Vrtovec, onderzoeker bij de faculteit Geneeskunde, houdt het daarbij niet op. Over enkele jaren zal het heel normaal zijn om een volledig driedimensionale afbeelding van lichaamsdelen te maken. Vrtovec promoveert vrijdag 26 augustus op een vergelijkend onderzoek naar verschillende methoden om 3D-afbeeldingen te maken voor medische toepassingen.
Om een tweedimensionale afbeelding te maken gebruikt een arts meestal straling (radiologie) of magnetische resonantie (MRI). Met dezelfde technieken is het ook mogelijk een driedimensionaal plaatje te maken. “Als je een heleboel foto's maakt, en bij elke foto een stukje opschuift, heb je een 3D-foto als je alle foto's aan elkaar plakt”, legt Vrtovec uit. “Dat is wat een MRI-scanner in principe doet. Een andere mogelijkheid is om vanuit verschillende hoeken een foto te maken en deze door een computer om te laten rekenen in een 3D-model. Dat gebeurt bij de CT-scan, de driedimensionale variant van een röntgenfoto.”
In zijn onderzoek heeft Vrtovec verschillende methoden vergeleken die uit MRI- en CT-metingen een driedimensionaal plaatje kunnen samenstellen. Daarbij bleken vooral nieuwe technieken veelbelovend die automatisch vaststellen waar en hoe gemeten moet worden, en de meting vervolgens zelf uitvoeren. Deze technieken waren sneller en nauwkeuriger dan metingen waarbij de arts handmatig de metingen instelde.
Driedimensionale foto's hebben volgens Vrtovec veel voordelen: “In mijn onderzoek heb ik vooral gekeken naar driedimensionale afbeeldingen van vervormde botten, zoals de ruggengraat of het bekken. Hiermee is het voor de arts veel gemakkelijker te zien waar de vervorming precies zit en welke behandeling hierbij past. De beschrijving van het lichaamsdeel is nauwkeuriger, dus is het ook preciezer te zien wat er mis is.”
Als je met dezelfde technieken een 3D-foto kunt maken en deze ook nog een betere kwaliteit heeft, waarom kiezen artsen dan toch nog vaak voor een platte foto? “Om een scherpe driedimensionale afbeelding te maken moet je heel veel foto’s maken”, stelt Vrtovec. “Je moet dus een snelle en goedkope manier hebben om dat te doen. En je hebt ook een snelle computer nodig om al die gegevens te kunnen verwerken. Nu zowel meetapparatuur als computers steeds sneller worden, is het steeds interessanter om in 3D te gaan werken. Als de technologische ontwikkelingen zo door gaan, denk ik dat op termijn alle medische scans driedimensionaal zullen zijn.”