De 4Daagse van Yvon Vos: Volgend jaar zeker weer

Goede middag Utrecht. Het is zaterdagmiddag en ik ben weer thuis na een inspannende, maar prachtige week. Gisteren dacht ik daar trouwens nog anders over, want de laatste handvol kilometers waren in één woord verschrikkelijk. Dat betrekkelijk korte stukje leek wel een dag te duren.Tot een kilometer of 25 ging het nog goed, maar in Cuijk was de pijp echt leeg. Helemaal tegen mijn gewoonte heb ik tussen Cuijk en de Via Gladiola zelfs nog twee keer een rustpauze ingelast, één keer bij mensen langs de weg, die zagen dat ik echt even moest zitten.De drukte op de Via Gladiola beurt je dan wel weer even op, maar eerlijk gezegd heb ik dat laatste stuk puur op de automatische piloot uitgelopen. Op een gegeven moment hoorde ik niets meer, geen muziek, geen toejuichingen van mensen. Ik zat er volledig doorheen.Na de finish lukte het me niet om mijn familie te vinden. Ik ben ergens gaan zitten en heb ze ge-sms’t waar ik zat. Daar kwamen mijn kinderen me komen ophalen. Ze hebben me in een taxi gestopt en we zijn nog diezelfde middag naar huis gegaan, naar bed, heerlijk. Al toen ik de finish passeerde, verlangde ik naar dat bed.Dit klinkt misschien een beetje somber, maar één goede nacht doet wonderen, want vandaag kijk ik er al weer heel anders tegenaan. Ik heb toch maar mooi mijn eerste kruisje en ik heb het nu zelfs al over volgend jaar, want ik ga dan zeker weer meedoen. Gisteren had ik dat waarschijnlijk niet uit mijn mond gekregen, maar ik heb echt de smaak te pakken gekregen.Maandag zit ik weer om negen uur achter mijn bureau in het Bestuursgebouw. Dan zal het nog wel even verhalen vertellen worden. Het is trouwens onwaarschijnlijk hoe enthousiast collega’s en vrienden hebben meegeleefd. Ik heb een onvoorstelbare hoeveelheid sms’jes gekregen. Nee, al met al is deze eerste 4Daagse een onvergetelijke ervaring voor me geweest.EH

Artikel
on 24/07/2010

Goede middag Utrecht. Het is zaterdagmiddag en ik ben weer thuis na een inspannende, maar prachtige week. Gisteren dacht ik daar trouwens nog anders over, want de laatste handvol kilometers waren in één woord verschrikkelijk. Dat betrekkelijk korte stukje leek wel een dag te duren.

Tot een kilometer of 25 ging het nog goed, maar in Cuijk was de pijp echt leeg. Helemaal tegen mijn gewoonte heb ik tussen Cuijk en de Via Gladiola zelfs nog twee keer een rustpauze ingelast, één keer bij mensen langs de weg, die zagen dat ik echt even moest zitten.

De drukte op de Via Gladiola beurt je dan wel weer even op, maar eerlijk gezegd heb ik dat laatste stuk puur op de automatische piloot uitgelopen. Op een gegeven moment hoorde ik niets meer, geen muziek, geen toejuichingen van mensen. Ik zat er volledig doorheen.

Na de finish lukte het me niet om mijn familie te vinden. Ik ben ergens gaan zitten en heb ze ge-sms’t waar ik zat. Daar kwamen mijn kinderen me komen ophalen. Ze hebben me in een taxi gestopt en we zijn nog diezelfde middag naar huis gegaan, naar bed, heerlijk. Al toen ik de finish passeerde, verlangde ik naar dat bed.

Dit klinkt misschien een beetje somber, maar één goede nacht doet wonderen, want vandaag kijk ik er al weer heel anders tegenaan. Ik heb toch maar mooi mijn eerste kruisje en ik heb het nu zelfs al over volgend jaar, want ik ga dan zeker weer meedoen. Gisteren had ik dat waarschijnlijk niet uit mijn mond gekregen, maar ik heb echt de smaak te pakken gekregen.

Maandag zit ik weer om negen uur achter mijn bureau in het Bestuursgebouw. Dan zal het nog wel even verhalen vertellen worden. Het is trouwens onwaarschijnlijk hoe enthousiast collega’s en vrienden hebben meegeleefd. Ik heb een onvoorstelbare hoeveelheid sms’jes gekregen. Nee, al met al is deze eerste 4Daagse een onvergetelijke ervaring voor me geweest.

EH

Advertentie