De ambassade; ‘Je moet het zelf doen’

De grandeur en hoffelijkheden van de diplomatie maar ook een harde confrontatie met een heel andere werkelijkheid van alledag. En af en toe een erg leuk feestje. In deze aflevering van De Ambassade schrijft masterstudent Conflictstudies Marc van de Wiel dat je als stagiair op een Nederlandse ambassade vooral zelf initiatief moet nemen. Een stage bij de Nederlandse ambassade in Beiroet is typisch wat je er zelf van maakt. Aan het begin van mijn stage was ik hoofdzakelijk aangewezen om het MENA beurzen-programma af te ronden, een beleidsonderdeel dat zogenaamde ‘mid-career professionals’ in het Midden-Oosten en Noord-Afrika (MENA) de mogelijkheid biedt een korte bijscholingscursus te volgen in Nederland. Hoewel het me een vrij spannend project leek, bleek de focus eerder te liggen op categorisering en archivering dan het daadwerkelijk overleggen met de deelnemers. Registratie is hét sleutelonderdeel dat al het werk bij de ambassade met elkaar verbindt. Daarnaast ben ik de aangewezen persoon om een Facebook-pagina voor de Nederlandse ambassade te Beiroet te beheren, één die meer informatie moet verschaffen over de projecten die we financieren en tevens dient als een forum voor feedback van de Nederlandse gemeenschap in Libanon. Het leeuwendeel van mijn tijd, echter, besteedde ik tot voor kort aan het afronden van mijn masterscriptie. “Een aanzienlijk deel van de alledaagse werkzaamheden bij de ambassade bestaat uit het doen van je eigen onderzoek”, dicteert de stage-vacature. Het onderwerp van je stage mag je zelf bepalen maar moet formeel gezien ten goede komen aan het werk van de ambassade. Mijn onderzoek was al van te voren bepaald. Na overleg met de ambassadeur in februari was er daarom overeengekomen dat ik dit onderdeel kon vervangen met het schrijven van mijn scriptie. Een kopie daarvan wordt momenteel gelezen door mijn supervisor. Het vacuum dat werd gecreëerd bij het indienen van mijn scriptie is gevuld door een haast volwaardige baan als ‘policy officer’. Mijn rol als ‘policy officer’, een formele term voor iemand die projectvoorstellen van de Verenigde Naties en allerhande NGO’s beoordeelt en overlegt met de desbetreffende organisaties, blijkt in een land als Libanon een goede manier om je cv op te bouwen. Net als zoveel niet-westerse landen ontvangt Libanon een behoorlijk bedrag van buitenlandse sponsoren. Het gaat hier hoofdzakelijk om de subsidiëring van mensenrechtenprojecten, een fenomeen waar we als Nederland vrij ijverig aan mee doen. Een ieder die een aantal jaren in het buitenland zou willen werken profiteert dus van de ervaring met het bestuderen van, en onderhandelen over, projectvoorstellen. Maar hoe je ook in je stage bij de Nederlandse ambassade in Beiroet staat, initiatief nemen is ongeveer het allerbelangrijkste. Vanuit mijn eigen ervaring, alsmede die van anderen, heb ik geleerd dat er geen duidelijk takenpakket is voor de stagiair. Uit het bovenstaande moet duidelijk zijn dat je takenpakket zich vormt naar jouw eigen wensen en taakinvulling. In feite neem je als stagiair het werk van andere medewerkers uit handen, zonder dat dat al te veel verantwoordelijkheden met zich meebrengt. In overleg met je supervisor bepaal je in principe je eigen taakinvulling. Toegegeven, het dwingt je als stagiair om assertief te zijn en je creatieve geest te gebruiken; iets dat wellicht het kaf van het koren scheidt.  Marc van de Wiel is een 24-jarige masterstudent  ‘Conflict Studies and Human Rights’ die eerder zowel Internationale Betrekkingen als Culturele Antropologie afrondde. Hij loopt drie maanden stage in Beiroet.