Tentoonstelling kindertekeningen vertelt verhalen van ver

Op de loungebrug tussen de UB en het Van Unnik hangt de tekening van Lidia uit Guatemala. Ze is elf jaar en tekende zichzelf in vrolijke kleding bij haar huis. In totaal zijn er twintig kindertekeningen te bewonderen. Hun werken vormen samen de tentoonstelling ‘Colors of My Life’. Student Jiri Pasz, die het initiatief voor deze expositie nam, vertelt over de totstandkoming ervan.
“Als kind maakte ik heel graag tekeningen en schilderijen en tot ik een jaar of zes was, vonden mensen mijn werken heel mooi. Later begonnen ze kritischer te worden en toen zag ik zelf ook dat ik de werkelijkheid niet perfect natekende. Uiteindelijk stopte ik ermee en dat is heel jammer. Want ik denk dat juist tekenen een manier is om verhalen te vertellen. Ook voor volwassenen.
“Ik moest voor mijn master International Development Studies drie maanden naar een ontwikkelingsland. Ik ging naar Nepal om onderzoek te doen naar geboorteregistratie. Kinderen worden in Nepal lang niet altijd ingeschreven bij hun geboorte, waardoor ze totaal geen rechten hebben. Ik ben naar een van de meest afgelegen delen van het land gegaan om te onderzoeken in hoeverre kinderen geregistreerd worden en of het een positieve invloed op hun leven heeft als dit wel gebeurt.
“Omdat een verblijf in een ontwikkelingsland voor alle IDS-studenten verplicht is, vond ik dat we die gelegenheid moesten aangrijpen om iets extra’s te doen, iets te creëren. Het is niet moeilijk om bij een basisschool langs te gaan met een doosje kleurpotloden en kinderen te vragen een tekening te maken. Medestudenten waren bereid mee te doen en uiteindelijk hebben we tekeningen van drie continenten: Amerika, Afrika en Zuid-Amerika.
“Zelf heb ik een tekenwedstrijd gehouden in het dorp waar ik mijn onderzoek deed. Ook heb ik een huis bezocht waar voormalige kamlari’s wonen, jonge meisjes die door hun familie verkocht zijn om voor rijke mensen te werken. In het huis wonen meisjes die uit deze vorm van slavernij gered zijn en een van hun tekeningen is ook te zien. Ik vind het mooi dat de kinderen op deze manier over hun eigen leven kunnen vertellen, zoals de jongen die allerlei schoolattributen begon te tekenen. Logisch, want hij woont ook op zijn school, omdat zijn huis te ver weg is. Maar veel tekeningen laten de huidige ontwikkelingsproblematiek zien. Een deel van de kinderen kan niet naar school, maar droomt wel van een baan als dokter.
“Hopelijk laat de tentoonstelling zien dat de verschillen tussen ons en mensen in ontwikkelingslanden kleiner zijn dan we soms denken. Natuurlijk, een kind in een Indiase sloppenwijk heeft andere dingen aan zijn hoofd dan wij. Toch delen we dezelfde zorgen en vreugdes. Daarnaast zijn er nog veel vooroordelen over ontwikkelingslanden, die gewoon niet kloppen. Wij denken bijvoorbeeld dat arme mensen geen mobiele telefoons hebben. Die hebben ze vaak wel, ook als ze verder bijna niets bezitten. Je kunt je afvragen of dat positief is, maar het is in elk geval anders dan het stereotype beeld.
“De kinderen waren heel enthousiast toen ze hoorden dat hun tekeningen tentoongesteld worden in een land zover bij hen vandaan. Sowieso vonden ze het heel leuk om te tekenen. Kinderen reageren nog heel direct en oprecht. Ook de kinderen die opgroeien onder zware omstandigheden, zijn meestal vrolijk. Ik denk dat we veel van deze kinderen kunnen leren."
De tentoonstelling Colors of My Life is nog tot 31 december te zien in de ‘Lounge brug’ van de UB. Een deel van de weken is ook te zien op de website www.colorsofmylife.nl