Van Utrecht terug naar de Achterhoek

De Achterhoek wil haar inwoners terug. Het enkeltje Achterhoek-Utrecht dat eerstejaars nemen, moet een retourtje worden. Utrechtse studenten met Achterhoekse roots organiseerden een evenement om heimweegevoelens op te roepen bij de oud-streekgenoten in de Domstad. Marieke Migchelbrink ging kijken of het werkt.Kon ik verleid worden om weer terug naar de streek te gaan waar ik niet ben geboren maar wel getogen? Vrijdag was er in Utrecht een evenement waar studenten kennis konden maken met bedrijven uit de Achterhoek. Nieuwsgierig ging ik er heen, want net als vele anderen was ik met mijn diploma op zak vertrokken uit het oosten. Eerst bleef ik nog dicht bij huis, Arnhem, daarna volgde Utrecht en nu Amsterdam. Heerlijk, al die drukte en vele voorzieningen. Met een sceptisch gevoel loop ik vrijdag dan ook het terrein op van voetbalclub Domstad Majella, waar de Achterhoek zich presenteert.Achterhoek boogieIk ben één van de eersten, en drink een kop thee in de kantine. Ondertussen tettert de ‘Achterhoek boogie’ in mijn oren, gevolgd door de klassieker ‘Oerend hard’. Al snel komt er een meisje op mij af, Mieke, zij heeft zich als student toerisme opgegeven voor deze dag. Ze hoopt vooral veel te gaan netwerken, want ze is bijna afgestudeerd. Na een kwartier druppelen er wat meer studenten binnen. Zij zitten buiten en Mieke en ik besluiten bij ze aan te schuiven. Ik weet niet of het onze Achterhoekse band is, maar al snel wordt er flink gekletst. Achterhoekse gezelligheid? Ik hoef in ieder geval voor de eerste keer dat ik in Utrecht ben niet uit te leggen waar dat dorp van mij nou precies ligt. Wat een verademing.Bekende accentenUiteindelijk komen er ongeveer veertig studenten. De meesten met roots in de Achterhoek. Ik hoor de bekende accenten om mij heen, die ik normaal alleen hoor als ik mijn ouders een bezoekje breng. Als iedereen er is, beginnen de spellen. In elke groep zitten studenten en mensen van grote bedrijven uit de achterhoek. De spellen zijn typisch voor de streek zoals het vogelschieten: met een buks wordt op een nepvogel geschoten. Iets wat in het dorp waar ik vandaan kom ook altijd fanatiek gedaan wordt tijdens de jaarlijkse kermis. Ook moet er een zo hoog mogelijke toren van bierkratten gestapeld worden, waarbij één teamlid in een tuigje op de steeds groeiende stapel zit.Geen filesDe sfeer zit er goed in. De burgemeester van Oost Gelre toont zich een joviaal mens en is gewoon een lid van een team. Ook in andere teams bulderen hevige lachsalvo’s op. Ik praat een tijdje met het team van de Rabobank. Ik vertel dat ik het me gewoon niet kan voorstellen om weer in de Achterhoek te gaan wonen. “Daar kan je nog voor een normale prijs een huis met tuin kopen. En dan komen er ook nog eens dertig mensen helpen met de verbouwing”, hoor ik. En ook: “Geen last van files en de natuur is er prachtig.” Nu heb ik geen rijbewijs, woon ik prima zonder tuin en vind ik het Vondelpark ook groen - nog niet overtuigd dus.“En de feesten dan, die zijn echt geweldig bij ons”, zegt Rabobankmedewerker Carin Neerlaan. “In de Achterhoek kan je gezellig met elkaar feestvieren en als je iemand per ongeluk aanstoot, heb je niet meteen ruzie. Drink je gewoon samen een biertje. In het westen is dat wel anders.” De rest van de groep knikt instemmend. Eigenlijk vind ik dat wel wat bevooroordeeld, net zoals er ook veel vooroordelen over de Achterhoek bestaan.Geen universiteitIk spreek met Thijmen, hij zit in de organisatie van ECHT Achterhoek en studeert in Utrecht. Ik vertel hem dat ik nog niet overtuigd ben. “Het probleem bij veel jongeren is dat ze een nieuwe vriendengroep opbouwen in de stad waar zij gaan studeren. In de Achterhoek heb je geen universiteit, dus je gaat weg. Het is dan moeilijk om weer terug te gaan en je vrienden achter te laten in de Randstad. Wij hopen dat deze dag een start is van een netwerk van studenten uit de Achterhoek, die ergens anders studeren. Als je vrienden terug gaan naar de Achterhoek, dan zal de stap voor jou ook kleiner zijn om terug te gaan.”Zwarte CrossIk kom Mieke weer tegen, zij zit bij de burgemeester van Oost Gelre in het team. “Het is zo ontzettend gezellig. De burgemeester is erg aardig en geïnteresseerd in iedereen. Ik dacht, laat ik gewoon brutaal zijn en ik heb hem gevraagd of ik een keer zou mogen meelopen met de organisatie van de Zwarte Cross. En hij zei meteen: ‘Prima, dat gaan we gewoon regelen’. Voor mij is deze dag al geslaagd.”Thijmen verwacht niet dat er volgende week meteen veertig sollicitaties zullen zijn door deze dag. Hij hoopt vooral dat studenten zich er bewust van zijn dat er ook in de Achterhoek hoogwaardige bedrijven zijn en dat er hier een netwerk van de grond komt. “Zo ken ik een bedrijf waar ze twintig vacatures hebben, waar ze maar geen mensen voor kunnen vinden; dat is toch bizar.” De bedrijven moeten zich beter in de markt zetten, volgens Thijmen. “Vaak proberen ze via, via iemand te vinden, dan weten ze wie ze binnen halen. Op vacaturewebsites zie je relatief weinig advertenties uit de Achterhoek.  Zo kom je natuurlijk niet in contact met jonge mensen.”NostalgieRond half vijf komt het bier tevoorschijn en voor ik het weet zie ik overal groene flesjes. De spellen zijn nog in volle gang. Ik moet toegeven, het is echt heel erg gezellig. Ik krijg een beetje een nostalgisch gevoel. Als de regen losbarst en de barbecues staan te roken, wordt er binnen nog een Achterhoekquiz gespeeld. Ik word in het Aviko team opgenomen en weet zelfs een paar antwoorden. Ik zou hier de hele avond nog wel kunnen zitten. Er wordt veel gelachen en iedereen lijkt wel bevriend met elkaar. Ik heb echt even het gevoel dat ik terug ben in de Achterhoek. Het is allemaal zo lekker ongedwongen en ik voel me helemaal geen vreemde. Maar uiteindelijk blijft het dat gevoel van nostalgie voor mij, en ook al is het leuk, het is niet voor niets verleden tijd.