Aan alles komt een einde

Aan: Josje@verdwenenvrijdagmiddagborrelclub.nl
Betreft: vergankelijkheid
Bijlage: was ik maar in de Auvergne

Ha Josje,

Wat is het weer mooi buiten he? Alles staat in het teken van een nieuw begin. En ik heb er ook zo’n zin in. Een nieuw begin.

Hoewel, misschien heb ik wel helemaal geen zin in een nieuw begin, maar heb ik een stille hoop dat niet alles verdwijnt wat me lief is. Ik word op het ogenblik alleen maar herinnerd aan de dingen die voorbijgaan.

Een collega, Gertjan, nam vorige week afscheid. Ik was er niet bij omdat de griep me onbehoorlijk te grazen had. Ik ga tegenwoordig vrijwel nooit meer naar dat soort bijeenkomsten. Meestal zijn ze te tragisch voor woorden. Ik zie een ‘leidinggevende’ zich in bochten wringen om een verhaaltje te houden terwijl hij zich vertwijfeld afvraagt wie het is die afscheid neemt. Dapper maakt hij wat kwinkslagen over een paar gebeurtenissen die hem zijn aangeleverd, of die hij uit een vertrouwelijk personeelsdossier heeft opgeduikeld.

Hupsakee, dat was het dan. Dertig jaar samengevat door een vreemde in wat kreupele zinnen. Gertjan wilde dus gewoon een taartje eten met collega’s. Ik weet niet of dat gelukt is en ik hoop dat het gezellig was, want hij heeft het verdiend. Het was een prima collega.
Wanneer is dat onpersoonlijke er toch ingeslopen?

Jij zei gisteren, in een nostalgisch borreluurtje dat we vroeger elke vrijdag hielden, dat het begon toen ze ons vroegen om te professionaliseren. Jij riep toen: hoezo, zijn we nu aan het hobbyen dan? En de meute riep: “waar maak je je toch druk over?” Mijn vriendin zei: het is begonnen toen we moesten vertellen wat ons carrièreplan was. Dat had ik helemaal niet. Ik wilde gewoon lesgeven. Onderwijzeres zijn, dat is mijn lust en mijn leven.

Wat hebben we ons laten opnaaien en wat is er van ons geworden? De enige bedoeling was om alles vast te leggen in protocollen taken en procedures. Iedereen vervangbaar te maken. Te anonimiseren.
Nou, dat is gelukt.

Maar intussen is niemand is meer verantwoordelijk, en is niemand te vertrouwen.
Tegen alle logica in moeten we groter, breder en excellenter. Ranglijsten en carrières zijn interessanter dan het geloof in onszelf, ons gezamenlijk doel en het vertrouwen in de ander.
Onze vertrekkende rector is een van de weinigen die deze mechanismen door heeft.

De drang naar groter, meer en beter zonder enige nuancering heeft de toestroom naar onze universiteit voorzien van allerlei mensen die daar totaal niet horen. Een leerfabriek met slechte grondstoffen.

Wel Internationaal, roept een ander die op en neer mag vliegen om studenten in China te ronselen. Zogenaamd om wat muntjes te verdienen en lekker Engelstalig te zijn. Onze minister beloont dat (!). Toch heb ik nog geen Chinees hier verstaanbaar Engels horen spreken. Zelf spreekt hij inmiddels zo slecht Nederlands dat hij niet meer begrijpt wat de rector bedoelt met: Wij zijn een Nederlandse universiteit en daarom houd ik de Diesrede in het Nederlands. Sukkel.

Jammer dat je weggaat Bert!

Baaierd.