Blue Monday, ja hoor

Aan: wim@bouwmeesterfans.uu.nl
Betreft : Blue Monday, ja hoor.
Bijlage: universiteitsmuseum met oude collectie

Ha Wim,

Wat een weer was het gisteren, hè? Koud, slagregens en een vieze lucht in Utrecht. Elke vezel in mijn lijf verzette zich er tegen. Ja, Blue Monday hè, zeggen ze meteen tegen me als ik vertel dat ik me waardeloos voel. Daarmee alles verklarend. Dat maakt me pas echt depressief. Ik haat die Amerikaanse modegrillen.

Dé oplossing voor het aangeprate depressiviteits-probleem? Rennen! Door het park, door de bossen en langs de grachten in de stad. Rennen. Hard rennen. Rennen en je bent weer boven jan! Even de tanden op elkaar en je bent weer gelukkig. Ik wíl helemaal niet hardrennen. Ik wil gewoon met rust gelaten worden.

Het is weer nieuwjaar, maar ook dat werd het niet zonder kommer en kwel. Voor de eerste keer sinds een jaar of zes was ik thuis in Utrecht. Dat heb ik geweten man. Wat een vergissing om hier te blijven in Utrecht. Het leek wel oorlog. En niet eventjes een vuurpijltje of wat rotjes. … Nee hoor, vanaf vier uur 's middags permanent Howitzervuur tot de volgende morgen. De ramen trilden in hun sponningen en onze oude hond kreeg een fit van angst. Gezellig oudjaar!

Wat een vreemde traditie is de jaarwisseling geworden. Granaten werpen in de tuin van de buren. Raketten afvuren. Kijken of je nog iets in de buurt kan beschadigen. Lâche man.

En op het hoogtepunt van je depressie doemt er opeens een schim uit het verleden op. Ik dacht dat hij ooit directeur Vastgoed en Campus was, maar dat heb ik verkeerd. Het was de “Bouwmeester” van de universiteit. Die naam past inderdaad beter.

Ik heb toch nooit het idee gehad dat hij facilitair bezig was; hij joeg eerder permanent zijn eigen ambities na. Niets ontziend. Kost wat kost zo veel mogelijk Nederlandse architectuur neerzetten in De Uithof. En, ere wie ere toekomt, dat is ‘m goed gelukt.

Wij bleven achter met een onderhoudsintensieve staalkaart van de Nederlandse architectuur en flinke schulden. Dat mensen ook graag gezellig bij elkaar willen zijn in ruimtes die aan de menselijke maat beantwoorden, is nooit een issue geweest. Dat ze binnen en buiten niet alleen architectuur willen ervaren ook niet.

Nog steeds gaat bij de bouwmeester vorm boven inhoud. In een petitie keert hij zich tegen de verbouwing van het Universiteitsmuseum. Maar het museum in de binnenstad kan niet meer voldoen aan de eisen die eraan gesteld worden: "Jeugd ontvangen en warm maken voor de wetenschap”. Het museum floreert!  Maar niet de stenen zijn succesvol!  

Alleen het educatieve deel naar De Uithof verplaatsen en de collectie daar laten zou voor beide onderdelen dodelijk zijn. Naar De Uithof ga je niet voor je plezier. Het is een emotioneel onherbergzame plaats. Pas als het evenwicht  tussen cultuur-natuur, wetenschap-onderzoek en educatie-spel in De Uithof hersteld wordt  gloort er hoop.  Parnassos , de Botanische Tuinen, én het museum, in één cluster in De Uithof.  Dát verdient een petitie.
Oh ijdelheid,

Baaierd