De oubolligste buluitreikers

Aan : Anton@voormaligedecanen.uu.nl
Betreft: De oubolligste buluitreikers
Bijlage:  De schaapjes van diergeneeskunde

Ha Anton,
Je baan is er niet echt rustiger op geworden hè? Alleen al aan huisvestingsperikelen heb je je handen als collegelid vol. Zo’n hoofdweg door het hart van de universiteit, die voor de zoveelste keer weer maandenlang opgebroken moet worden... . Alsof er nooit over is nagedacht! Een fontein waar je niet om hebt gevraagd maar die wel onderhouden moet worden. Never a dull moment met al die bright minds!

Hoewel ik een dagje ouder word, probeer ik toch van alles op de hoogte te blijven! Ik was vorige maand bij het afstuderen van een familielid dat er hard voor gewerkt heeft om de doctoraalbul (een van de laatste waarschijnlijk) te halen. Zeven jaar studeren aan zo’n faculteit die toch maar de belangrijkste van Europa is en dan afstuderen in het Academiegebouw. Wat kan je je nog feestelijker en plechtiger wensen dan zo’n afscheid van een twintigtal studenten Diergeneeskunde? Die ken je als docent allemaal van haver tot gort zou je zeggen, zeker na een jaar of zeven.

Ik had me dan ook voorbereid op een feestelijk gebeuren waarbij eens uitgepakt werd over wat die jonge mensen allemaal gepresteerd hadden tijdens hun studie. Wat voor scriptie ze gemaakt hadden en wat voor onderzoek ze gedaan hadden. Geen promotie uiteraard, maar wel een stevig stuk werk en een lange stage waarin toch bewezen moet worden dat men het vak verstaat.

In het begin dacht ik het niet allemaal even goed te begrijpen, maar over scriptie of onderzoek ging het bij vrijwel niemand. Over de stage eigenlijk ook niet. Het verhaal dat de voorzitter van het buluitreikingspanel opdiste, kwam uit een liber amicorum. Niet geschreven door de docenten, maar door vrienden, familie en kennissen.

Het gevolg was dan ook dat de geïnteresseerde aanwezigen allerlei schaamteloze verhalen te horen kregen die, half verstaanbaar, in een veel te hoog tempo werden voorgelezen door de voorzitter. Veelvoudig doorspekt met zijn lievelingstekst “ja, ik lees alles hoor” .

De broer van Carla gaat het vreselijk missen dat zus niet meer studeert. Hij herinnerde zich een telefoongesprek met Carla. Die riep, toen hij haar aan de lijn kreeg:  “Klaas effe wachte hoor, ik zit net tot aan me oksel in de reet van een paard, ik ga je nu hangen hoor!”
Kleine Marleen was als kind al erg begaafd wist haar vader te schrijven. Toen zij drie jaar was kwam er een vrachtauto voorbij. “Van Gend en Loos” stamelde het wicht tegen pappa. Je gelooft het toch niet hè? Vertederend!

De voorzitter ontsteeg mijn plaatvervangende schaamte door bij een van de kandidaten te refereren aan zijn stage waarvan het verslag was zoekgeraakt. Ja, en toen moest alles nog een keer over gedaan worden hè? Lache dokter. Een memorabele herinnering voor de kandidaat!

Anton, kan de universiteit een prijs uitloven voor de oubolligste buluitreikers? Kan iedereen eens meegenieten!

Baaierd.