Dressed to kill

Aan: moeder@verzorgingshuishengelo.nl
Betreft: Pakkende Beelden op het netvlies
Bijlage :dressed to kill, ofnie?

Ha Moeder,

We hebben de Auvergne met zijn dramatische luchten en weidse vergezichten weer achter ons gelaten. Melancholisch ben ik deze keer niet aan het werk gegaan. Zou ik mijn liefde voor dat onherbergzame land verloren zijn?

Welnee, de herfst is nog niet ingezet en het is fantastisch om de universiteit weer vol te zien stromen met jonge mensen die nog alles van het leven verwachten, er zin in hebben. Onbedachtzaam bewegen. Herrie maken. In vrolijke zomerkleren op het gras zitten. In groepjes praten, lunchen lachen of verliefd zijn. Weliswaar huilt er (zoals gewoonlijk) een gierende wind over de busbaan - die clevere planologen door het hart van onze universiteitscampus projecteerden - maar die wind is nog zwoel en vol zomerse beloftes.

Ik geniet met volle teugen. En het jonge volk laat zich in de middenberm van die windtunnel niet van de wijs brengen.
Vreemd genoeg lijkt het alsof de dametjes hun accessoires uit jouw garderobe hebben gepakt. Zo’n tas met van die lange dunne hengsels. De retro-look tas kent meerdere draagstijlen: met omlaag hangende arm, de hengsels in de hand, zodat hij vlak boven de grond hangt. Of in de knik van een gehoekte arm die onnozel leeg naar voren steekt. Maar het mooist ziet het er uit als de tas met de hengsels in de hand van die gehoekte arm vóór het lichaam gedragen wordt. De hand licht voorover gekanteld als van een blinde die met zijn stok tast.
Op stiletto’s naar college! Afgezien van het alom aanwezige mobieltje ziet het er gelikt uit.
Tijdens de opening van het academisch jaar zag iedereen er ook weer tip top uit!

Ik kon de ceremonie met een schuin oog schitterend volgen in de hoek van mijn computerscherm. Inmiddels wordt er niet meer gefilmd met één vaste camera, maar is er ook zo’n camera die rondvliegend beelden produceert waar Justin Bieber jaloers op zou zijn! ‘Het gaat ons ondanks de crisis toch niet slecht, al moeten we natuurlijk scherpe keuzes maken’ hoorde ik. Onze nieuwe voorzitter van het College van Bestuur, weerde zich kranig doch voorzichtig tijdens haar eerste speech voor de universiteit. Op de live-uitzending zag ik nog niemand knikkebollen.

Wonderlijk mooi was het harpspel, dat zelfs via mijn gammele computerspeakertjes tóch fantastisch klonk. Maar ik haakte (anderen zichtbaar knikkebollend eerder) af tijdens een retorische vraag van minister Timmermans: “Is het vergroten van kennis juist niet het vergroten van onrust en onmacht”.  Bedoelde hij: te veel informatie maakt ongelukkig? Wat is kennis?

Dat informatie synoniem is met macht in de politiek begrijp ik. Maar dat deze vergaarde ”kennis” hetzelfde zou zijn als wetenschappelijke kennis of dat wetenschappelijke kennis tegenwoordig verkregen wordt door te googlen?

Vervolgens joeg de organist al toetsen ranselend de wind zó krachtig de pijpen door dat niemand de geprojecteerde tekst van het Gaudeamus nog kon lezen. Laat staan zingen. Een apotheose…Camera eerder uit volgende keer?

Tot snel, Baaierd.