Een stille dood

Aan: Frans Stalpers Voorzitter Personeelsvereniging
Van: Baaierd
Onderwerp: Een Stille Dood
Bijlage: video still

Ha die Frans,
Het is alweer lang geleden dat ik aan je dacht, Frans. Een beetje schandelijk is dat wel, maar zo gaan die dingen. Ik geloof niet dat er nog veel mensen weten wat een Personeelsvereniging is. Het stamt uit een periode dat we nog collega’s van elkaar waren. Ooit hadden we bijvoorbeeld sportdagen die er nu zo uit zouden kunnen zien: Samen buiten een broodje eten aan lange tafels. Onze rector aanvuren, die met Yvonne gillend in de kruiwagen een slalom tussen een paar pylonen door maakt. Hans Amman die de scheidsrechter omkoopt  met wat consumptiebonnen. Spindokters van Communicatie die proberen Vastgoed verkeerde aanwijzingen te geven voor het bouwen van een muur,  hilarisch en verbroederend.  Niemand die zich te groot voelt om gewoon wat plezier te maken, een spelletje te doen of uit de bocht te vliegen. Ja, ik kan het me ook haast niet meer voorstellen Frans! Maar zo ging het toch? Of behoort dat definitief tot het verleden.

Een jaar of drie geleden was je bezig “ oud-werknemers”  te organiseren en wat voorzieningen te regelen. Dat ze bijvoorbeeld hun email-adres kunnen aanhouden, een U-blad thuis krijgen om nog wat te horen van het bedrijf waar ze jaren gewerkt hebben (dat is nu uiteindelijk gelukt,  want gratis), of dat ze nog eens voor een festiviteit uitgenodigd worden. Voorzieningen die in elk bedrijf normaal zijn,  maar toen al voor ons management onbespreekbaar waren. Best practice is bij ons alleen in die gevallen maatgevend als het goed uitkomt.

Maar vorige week kwam ik een terugboeking “Opheffen PV het Trefpunt” op mijn bankafschrift tegen. Het bedrag ben ik vergeten, maar het was volgens mij meer dan ik ooit aan contributie betaald heb. Geruisloos.

Toen moest ik dus aan je denken Frans. En aan de vele andere schilderachtige figuren die de universiteit verlaten hebben. Die we de rug toekeren en nooit meer uitnodigen. Men probeert  van onze universiteit iets te maken wat het niet is en ook nooit zal worden. In die mateloze geldingsdrang wordt het personeel slechts middel om het doel te bereiken. Daar is geen plaats voor initiatief, creativiteit, kritiek of  plezier.  Er is slechts plaats voor werknemers en al helemaal niet meer voor excentrieke mensen.

Als individuen heten we uitgedaagd en ambitieus, maar tegelijkertijd zijn we hetzelfde en uitwisselbaar.  Wie wil dat eigenlijk nog? De pennenstreek die tot de definitieve dood van PV Het Trefpunt leidde maakt me sentimenteel.  Over een jaar of vijf keert je opvolger terug en worden we weer gewone mensen. Ik ga nu de video kijken van een sportdag lang geleden. Zien of ik niet schandelijk aan het romantiseren ben. Ik drink er een op je van de Trefpunt-pot.

Frans, het ga je goed,

Baaierd.

Advertentie