Een toevallige ontmoeting

Aan: Niels@cartoonisten.uu.nl
Betreft: Een toevallige ontmoeting
Bijlage: Dog sees God

Ha Niels,

We zijn weer eens grote schoonmaak aan het houden. Naarmate je langer leeft, blijft er steeds meer aan je kleven. Spullen die je eigenlijk allang al eens op had moeten ruimen. Maar het komt er niet van. Tijd is meestal een excuus, maar sentiment speelt de hoofdrol. Deze keer zijn weer eens de boeken aan de beurt die door ons huis zwerven. Je komt er op een gegeven moment in om. En hoewel je het bestand regelmatig opschoont, blijft het aantal telkens toch groeien.

En moeilijk dat het is om afscheid te nemen van dierbare geschiedenis. Een boek hoort bij een bepaalde tijd. Er zitten herinneringen aan vast. Er hoort een sfeer of een gevoel bij. Hoe langer het in je bezit is, hoe moeilijker het wordt om het weg te doen. Zal je dat boek nog eens lezen? Nee, dat gebeurt eigenlijk bijna nooit. Die paar keer dat je het probeert is meestal een teleurstelling.

“Zullen we die stapel maar wegdoen?”, zegt mijn vriendin. Wegdoen? Weggooien bedoel je? Want wie wil er nou nog boeken hebben. Ja, ‘Een mooie jonge vrouw’ van de gevierde Tommy Wieringa bijvoorbeeld, krijg je nog wel weggezet.  Maar ‘De ontdekking van de hemel’? Zeg nou eerlijk: zou jij nog een boek van Mulisch bewaren? Ja hoor, voor de stijgende oudpapierprijs zeker! Maar toch, het zijn dozen herinnering die uit je leven vertrekken. Niet meer terugkomen. Ik word er wat droefgeestig van.

Zoals ook de meeste stripverhalen uit ons huis verdwenen zijn. Die hebben we trouwens wél vaak herlezen. En met de kinderen nog eens herlezen. Tot ook de dozen vol Suske en Wiskes vertrokken. Naar de buren. Van Guust heb ik nog steeds geen afscheid kunnen nemen. Hoewel ik ze nooit meer bekijk omdat ‘de Flaters’ al in dozen opgeborgen zijn. Het voorportaal van een definitief afscheid. Net als de strips van Professor Pi. Geesteskind van een van de geniaalste striptekenaars van Nederland. Ken je die tekeningen nog Niels? Ik gebruikte er ooit een voor een column. Je kijkt drie keer naar het plaatje en begrijpt van geen meter wat er leuk aan is. Tot ineens het kwartje valt.

Maar goed, ik zocht dus tijdens het opruimen Charlie Brown-strips. Een vriend had mij meegevraagd naar een toneelvoorstelling van zijn dochter. “Leuk man, een parodie op die strip van Charlie Brown.” Kan dat en is dat ook leuk?, vroeg ik me af. Ik kon me er weinig bij voorstellen.

Zodoende kwam ik je dus bij de ingang tegen, want jouw zoon speelde ook mee. Een striptekenaar wiens zoon meespeelt in een parodie op een strip! Het moet niet gekker worden.

Ik heb genoten van de voorstelling, het enthousiasme van de kinderen en de professionaliteit van de drama-docent. Hulde!

De UU is ook bevlogen! Alleen zonder cultuuronderwijs tijdens de studie. En hoewel theateronderwijs is opgeheven, ‘geven’ we nog wel een praktijk-cursus. Voor 10 van de 30.000 studenten... . Bij Parnassos!