Een wereld te winnen

Aan: Koen@verbaasdeuithofbezoekers.uu.nl
Betreft: Een wereld te winnen
Bijlage: ichi uke

Ha Koen,
Je vroeg me om eens een kijkje te gaan nemen in De Uithof, om te zien hoe onze Universiteit erbij ligt. De moeite waard, zei je. Aangezien ik er pas geleden nog geweest was, heb ik er toch maar van afgezien dat nog eens te doen. Maar de moeite waard vond ik het zeker!

Ik heb in tegenstelling tot het gros van mijn ex-collega’s weinig op met “de campus”. Het is de laatste jaren steeds meer een bedrijventerrein geworden. Veel steen, asfalt en beton. Razende auto’s die regelrecht de files induiken, trams en bussen, iedereen doppen in de oren, blik op de telefoon of op oneindig. Stromen mensen, haastig onderweg. Ongetwijfeld naar iets belangrijks. Druk druk druk.

Het gekke is dat De Uithof nu, in deze crisistijd, veel meer op een campus lijkt dan daarvoor. Hier en daar wat rustig peddelende fietsers, fluitende vogeltjes en voornamelijk stilte, met gebouwen die ernstig geduld uitstralen. Op de een of andere manier is er ineens heel veel ruimte, groen en rust. Tegelijkertijd voelt het onwerkelijk omdat je het zo niet gewend bent. Nergens in Utrecht!

Het deed me denken aan een kinderboekje van vroeger over een jongetje dat droomt dat hij in zijn eentje op de wereld is. Helemaal alleen! Top! Hij heeft alles voor zichzelf! Eten en drinken voor het grijpen, speelgoed, auto’s, alles van en voor hem. Dan komt hij er langzaam achter dat er zo helemaal niks aan is. Het blijkt een nachtmerrie waaruit hij gelukkig ontwaken kan. Ik vond het een griezelig boekje, jammer dat het niet meer herdrukt wordt. Erg leerzaam voor onze kleine kindertjes die al bijna alles hebben wat hun hartje begeert.

Toch is dit anders. We zijn helemaal niet alleen!

Eenzaam zijn we, dat wel. Maar dat waren we al vanaf onze geboorte. Eenzaam in een gewelddadig en onrechtvaardig universum. De enige troost die we onszelf kunnen bieden is dat we ermee moeten leren leven. Er wat van maken, samen met anderen die in dezelfde situatie verkeren. Dat verbindt gek genoeg.

De campus is nu zoals die eigenlijk bedoeld is. Van de ene dag op de andere voor een groot gedeelte werkelijkheid geworden. Een oase van bezinning. Een feest om te vertoeven!

Maar waarom is er nu niemand om daarvan te genieten? Waarom zijn de Botanische Tuinen dicht? De pandhof gesloten? Waarom zitten met dit mooie weer geen werkgroepjes op de prachtig aangelegde gazons of op de pleinen tussen de gebouwen te bedenken hoe het verder moet? Hoe inventief is de universitaire gemeenschap als ze deze hobbel niet kan nemen?

De directie niet: We volgen de regering in haar besluiten en maatregelen. Duh!
Van een conservatief hiërarchisch management dat jarenlang alleen begane, platgetreden paden nog verder heeft laten platlopen, met een kader van honderden dociele meeknikkers kan je niet anders verwachten.

Verder: Je krijgt nog meer leiding las ik.
Tijd om te handelen! Weki weki!

Baaierd