Eindelijk weer hoop

Aan: Frank@oudgedienden.uu.nl
Betreft: Eindelijk weer hoop
Bijlage: Onbegrijpelijke cursistenwerving

Ha Frank,

Het is eindelijk gelukt hoor. We zitten weer in de Auvergne. De hele winter konden we door omstandigheden niet vertrekken. Ik voel me nu weer een bevoorrecht mens omdat ik naar een plek kan reizen waar je nog echte stilte kan beleven. Stilte niet in de betekenis van een korte afwezigheid van lawaai, maar gewoon stilte. Permanent. Rust.

Als de wind uit het zuidoosten komt, hoor ik de Burande, een beek die veel verderop in de Dordogne uitmondt. Als het windstil is, hoor ik de vogels die zingend de komst van de lente vieren. Alles wordt weer fris. De sneeuw op de top van de Sancy begint langzamerhand te smelten. Ik zie aan de omgevallen, afgebroken boomtoppen dat er een hoop sneeuw gelegen moet hebben. Zij zijn er onder bezweken. Maar erg is dat niet. Elke keer vindt de natuur zich hier als vanzelf opnieuw uit. Tussen de afgebroken rommel begint van alles weer uit te lopen. Hetzelfde als voorheen, maar toch weer als nieuw. Dat geeft me hoop. Systematische chaos.

Wat hier als vanzelf gaat gebeurt aan onze universiteit ook. Maar dan georganiseerd. Bazen komen en gaan als de seizoenen. De laatste vijftien jaar verandert het klimaat . Bureaumanagers lijken nauwelijks te beseffen wat hun taak is. Vol moderne ambitie, meestal behoorlijk autistisch, zijn ze vooral met zichzelf en hun carrière bezig. Dwingen het werkvolk in een keurslijf dat elk enthousiasme om zeep helpt. Links en rechts wordt zinloos geherstructureerd. Meer om te laten zien wie de bazen zouden moeten zijn dan voor de verbetering. Belangrijk is een grote en flink gelaagde organisatie. Met veel inhuur. Dan hoef je niet meer te weten wat er speelt op de werkvloer. Deed je nog wat, dan moet dat in ieder geval volgens een gedefinieerd proces, en dacht je wat te kunnen dan weet je inmiddels dat de inhuur dat vanzelfsprekend veel beter afgaat. Ik zag ze vorige week de lente bezingen met een nieuwe navelstaarcursus. En het volk blijft verbijsterd achter.

We zijn ouderwetsch Frank, wij denken nog dat leiding geven faciliteren, inspireren en richting geven betekent. Niet: je bemoeien met het werk van een ander. Mensen onder de duim houden. Processen vastleggen, richtlijnen uitvaardigen. Vooral met jezelf bezig zijn. Een ander aanpassen aan jouw wensen.

Die vorm komt voorlopig niet meer terug zonder het zittende management buiten spel te zetten. Veranderen kunnen ze niet meer gezien de cursussen die ze elkaar laten volgen, en eruit gooien: wie moet dat doen?

Toch is er hoop Frank! Het tij begint te keren. De aanstormende nieuwe garde zal een verandering veroorzaken die zijn weerga niet kent. Ik voorzie zichzelf organiserende groepen op alle fronten, die wars zijn van oude structuren, geen enkele behoefte hebben aan autistisch management, maar probleemoplossend zichzelf sturen. Gelijkwaardig, intelligent en geïnspireerd. Ze doen gewoon niet meer mee. Stappen uit en beginnen met elkaar iets nieuws! Mooi Man, eindelijk Lente.

Je Baaierd