Gaudeamus Igitur!
Aan: brandingofficers@uu.nl
Betreft: Gaudeamus Igitur!
Bijlage: Blaine de Mono1
Ha Rene,
Ik heb je gemist bij de opening van het academisch jaar in de Domkerk. Het was weer een feestje hoor! Ik was er een paar jaar niet geweest, gewoon omdat ik niet meer uitgenodigd word. En om nou voor de lol elk jaar een kaartje te vragen om waarschijnlijk achter een pilaar terecht te komen, gaat ook wel ver. Maar indrukwekkend is het nog steeds! Die schitterende toga’s en zwarte baretten die in een lange rij statig over het Domplein voortschrijden. De laatste keren heb ik het spektakel met een schuin oog in de hoek van mijn monitor gevolgd. De zwevende camera verhult niets. Zag ik vorig jaar nog links en rechts menigeen stiekem een uiltje knappen, nu was bijna iedereen goed bij de les!
Dit jaar was ik er weer live bij. Ik liet me overhalen en raad bij deze ook iedereen aan om er een keer heen te gaan. Al was het alleen maar om een glimp van onze leidsvrouwe op te vangen. Ik heb haar eigenlijk na haar eerste publieke optreden, vorig jaar bij de opening van het academisch jaar, nauwelijks meer gezien. Jij wel? Nu ja, druk, druk, druk hè? Vermoed ik. Een collegevoorzitter moet heel wat regelen in het buitenland natuurlijk.
Nu begreep ik uit haar eigen woorden dat ze zich, net als ik, nogal gestoord had aan die jaarlijkse jammerlijke vertoning tegen het eind van de plechtigheid: het gezamenlijk zingen van het Gaudeamus Igitur2. Om een goede eerste indruk op haar te maken had de organisatie vorig jaar karaokeschermen opgehangen. Die moesten de meute helpen tenminste dezelfde woorden te zingen. Niet onder de indruk van dit vocale gereutel had Marjan Oudeman nu zelf geregeld dat niet alleen de tekst zichtbaar was, maar dat ook een koor studenten het voortouw zou nemen in het gezang. Aanjagers.
Dat maakte het geheel helaas treuriger Rene. Je zult het niet geloven, maar de ‘culturele’ erfgenamen van de bedenkers van dit lied, de uitgenodigde studenten, kenden de tekst ook niet. Ze hadden een spiekbriefje. Een ontgroeningsgrap met feuten? Het stond in ieder geval wel in schril contrast met de prijswinnaars van vlak daarvoor. Dus zoals ik al schreef vorig jaar: als dit lied zo nodig gezongen moet worden, film dan het erbarmelijke eind van deze plechtige dag niet.
En last but not least zijn we natuurlijk weer heerlijk geïnspireerd door de rede van onze leidsvrouwe. Ik ga mij de komende weken bezinnen op haar verzoek om het bijzondere foodgerelateerde onderzoeksprogramma dat hier aan onze universiteit plaatsvindt meer zichtbaar in ons profiel te krijgen. Ja, dat behoort tot onze mogelijkheden hoor! Want zijn wij niet allen ‘Branding Officers’. Misschien moeten we die ouwe Sol toch eens gaan inwisselen voor een bak patat. Als je de frittekes een beetje drapeert, lijken het net zonnestralen, dus veel hoeft dat niet te kosten.
Gaudeamus Igitur!
1Uit: Stephen King’s De zwarte Toren
2Laat ons verblijden