Kriebels

Aan: Mijn_lezers@uu.nl
Betreft: Verantwoording
Bijlage: Chris’ tafel

Ha lezers,

Het is inmiddels alweer een jaar (!) geleden dat ik met pensioen ging. De tijd raast voort he? Het lijkt wel of alles steeds sneller gaat.
Mijn werk heb ik achtergelaten. Dat werd vergemakkelijkt door de zoveelste reorganisatie die in de bestuursdienst plaatsvond en de komst van een nieuwe directeur die wel in de gaten had dat ik aan het eind van mijn Latijn was. Mijn taken en mijn gezondheid waren inmiddels flink uitgehold. Hoewel ik altijd van mijn werk, mijn naaste collega’s en de universiteit gehouden heb, was ‘t werk geen feestje meer.  

Het mismanagement van een aantal lieden dat al jaren eerder zijn biezen had moeten pakken, maar zelf telkens weer mocht reorganiseren (!) is daar flink debet aan geweest. Althans dat is mijn idee en helaas zijn ze nog steeds niet allemaal verdwenen. Maar gelukkig voor mij en jammer voor mijn hardwerkende collega’s is dat proces door corona nog steeds niet afgerond. Ik kreeg de tijd mijn zaakjes op te ruimen en geleidelijk afstand te nemen van mijn collega’s en het werk. Daar ben ik mijn directeur zeer erkentelijk voor.

Naast mijn werk schreef ik al tien jaar, sinds de oprichting van DUB, een column. Een observatie of een vraag over de bestuursdienst, de universiteit, het management, de communicatie en als ik in Frankrijk was, wat me opviel of wat ik beleefde in de Auvergne. Daar was ik mee begonnen omdat de poging om dingen te veranderen via de U-raad jammerlijk keer op keer getorpedeerd werd. Meestal door collega’s nota bene. Te bang om hun rol met verve te spelen.

Of dat met het schrijven van een column beter lukt  vraag ik me af, maar het levert in ieder geval meer plezier op. Het plan vorig jaar was om de serie van tweehonderd columns vol te maken. Dat liep uit de hand en inmiddels zijn we twintig columns verder!

In de Auvergne had ik deze zomer willen bedenken wat ik nog kan betekenen voor DUB en welke vorm de column dan zou moeten krijgen. Beschrijven wat ik tegenkom in de universiteit, want meer was het eigenlijk niet wat ik deed voor een column, zou niet fair zijn als buitenstaander en bovendien slecht voor mijn gezondheid. Er rondlopen geeft me nog steeds de kriebels. Want ik heb nog steeds het idee dat er heel veel eenvoudiger en beter kan, maar ik maak geen deel meer uit van het proces en dat is misschien maar goed ook.

In de Auvergne vergat ik even de universiteit. Het was deze keer stiller dan anders. Corona dwong me terug naar de begintijd van ons Franse avontuur.  De nu lege tafel werd ooit heel intelligent en robuust door een van de eerste bezoekers gemaakt. Voor een van de belangrijkste bezigheden: gezamenlijk eten en drinken. Achtien Jaar geleden.

Het centrum van mijn werkend bestaan is verdwenen. Maar de Auvergne blijft.
De tafel zal zich weer vullen. En de column ook nog een poosje.

Baaierd