Lente, een belofte

Aan:  Kees@pensioengerechtigden.uu.nl
Betreft: uitnodiging 13 maart
Bijlage: lente, een belofte?

Ha Kees,
Je afscheid plannen op je laatste werkdag is typisch iets voor jou! Op de valreep nog een lekkage oplossen, je weekstaten invullen, je telefoon inleveren en dan hup, nog even een drankje doen. Hoort er nou eenmaal bij! Geen poespas. Ik denk dat het toch erg druk zal zijn Kees, want dat gun ik je van harte na 42 collegiale jaren.

Bij het vertrek van iemand, of die nou de pijp uit gaat, of gewoon definitief uit het oog verdwijnt, horen altijd verhalen. Verhalen die meestal alleen leuk zijn voor de direct betrokkenen, en soms zelfs dat niet. Maar het moet. Rituelen maken het leven draaglijk en grijpbaarder. Alsof we over het vertrek een bezwering uit kunnen spreken. Alsof de onverbiddelijkheid te beteugelen is. Verteerbaar wordt.

Maar wat zou het leuk zijn als de gastvrouw de Horlepiep danst op een van die suffe tafels in de Egginkzaal! Dat de gasten onder de biertap gaan hangen, de bitterballen door de zaal vliegen en men elkaar mayonaise in het haar smeert. Dat het feestgedruis eindigt met een wilde polonaise waarin de directeur de uitzinnige massa voorgaat in een Marche Funèbre.

Opdat men zwijgt over het verleden en liever de spot drijft met de bureaucratie die stiekem onze burelen is ingeslopen. Plannen smeedt tegen de wereld van de onvindbare, maar hoogstnoodzakelijke formulieren, de vastgelegde ijzeren procedures en het type medewerker dat daar zo uitstekend mee uit de voeten kan. De oorlog verklaart aan de falende infrastructuur met zijn over de schutting gooiende aspergers. Ze met de eigen wapens bestrijden! Zelf een formulier 22A bedenken. Eerst informeren bij een Service Centrum of ze dat hebben. Dan er steeds serieuzer en dringender naar vragen. Is er iets mooier dan een robot te laten zoeken naar een niet bestaand object?

Maar omdat ik dinsdag verhinderd ben, moet ik toch één verhaaltje vertellen: Eens, lang geleden bezat de universiteit een door krakers bezet pand aan de Jutfaseweg. Het voormalig knekelhuis van Perizonius. De chaos was er compleet. Zo ’n chaos dat buiten ons tweeën en een bewaker, niemand dat pand binnen durfde. Het vroor dat het kraakte. Toen we er achter kwamen dat een van de krakers in verwachting was, zorgde jij voor een kraantje, een werkende wc en een stopcontact om warm water te kunnen maken. Het “project” was net op tijd klaar. Natuurlijk probeerden we haar over te halen om ergens anders haar kind ter wereld te brengen. De leefomstandigheden waren een derdewereldland waardig. Maar toen ik haar vroeg waarom ze in hemelsnaam daar wilde blijven, antwoordde ze: Ja, begrijp je dat echt niet? Thuis bevallen is toch het fijnst!

De klassieke Chinese wijsgeer Meti sprak: Ook als een vriend weggaat, doe de deur dicht, anders wordt het te koud ... Het kan niet kouder worden, Sprak Kin-Jeh. Dat kan wel degelijk, zei Meti.

En jij: hup, de lente tegemoet Kees!

Baaierd.