Mia

Aan: peterpeters@ex_medewerkers.uu.nl
Betreft: Mia
Bijlage: Mist 

Ha Peter,

Buiten is een dichte mist gedaald die ons wereldje ineens erg klein maakt hier. Net zoals ik van de wijde vergezichten in de Auvergne hou, hou ik van de grijze mist die wij in een grote stad als Utrecht nauwelijks meer kennen. Je wordt totaal op jezelf teruggeworpen. Hoeveel kleiner kan de wereld van een pensionado worden, vraag ik me af.

Inclusiviteit, integraal denken, cliëntoriëntatie. Als ik er al iets mee had, zijn dat soort woorden inmiddels betekenisloos voor me geworden. Ik dacht altijd: samen de klus klaren, even regelen en de gebruiker heeft altijd gelijk. Kom er nu eens om Peter.

Toen jij nog bij Personeelszaken werkte, zette je je altijd in voor mensen die op de een of andere manier waren vastgelopen in hun werk. Dat had weinig met outplacementtrajecten te maken. Je had kennis in huis over de universiteit en de werkplekken die er bestaan. Zo kwam je op een dag bij me langs met een laborante van diergeneeskunde aan je zijde. Of ze bij mij kennis kon maken met onderwijsroostering en automatisering. Wij konden altijd wel wat extra secure en slimme geesten gebruiken. Prima dus Peter!

Na een tijdje raakte ze geïnteresseerd in de vastgoedafdeling van onze club. Daar begon ze aan een nieuw hoofdstuk van haar carrière bij de universiteit. Ik verloor haar min of meer uit het oog in de waan van de dagelijkse beslommeringen.

Na de zoveelste reorganisatie kwam ik haar, Mia, weer tegen. Het personeel moest weer eens solliciteren. De een op zijn eigen baan en de ander (zoals ik) op iets anders omdat de functie op mysterieuze wijze overbodig was geworden. Verdwenen! Ik deed ook eigenlijk niks hoor.

We kwamen samen op één kamer, Mia en ik. Beide terecht gekomen op een plek in de organisatie die waarschijnlijk gezien onze leeftijd voor ons niet meer veranderen zou. We hadden een hoop plezier in het werk, vooral als er weer eens iets geruisloos geregeld was. Scoren hoefde niet echt.

Naarmate de tijd verstreek, werd de Bestuursdienst zogenaamd professioneler. Processen werden belangrijker dan het resultaat. Daar heb jij het staartje nog van meegemaakt, Peter. De gediplomeerde externe ik-jes stroomden de hut binnen en konden zonder enige moeite het management overtuigen van de debiliteit van het zittende werkvolk en de zwaar achterhaalde vorm van organiseren.

Mia werd er niet blij van. Ook worstelde ze al geruime tijd ernstig met haar gezondheid. De inmiddels ook al briljant geworden HR-afdeling ziet vertrekken als beste oplossing voor mensen die ongelukkig worden in de organisatie.

Mia verdween op haar eigen manier, geruisloos voor de bühne, maar zorgvuldig naar betrokken collega’s. Hoe fijn was het om haar tegen te komen op mijn eigen afscheid waar ik haar hoorde lachen met een aantal collega’s uit een, ook voor mij, ver verleden.

Gisteren hoorde ik dat ze is overleden Peter.

Ik dacht weer aan hoe ik Mia ontmoet had. Hoe broos en kort het leven is.

Baaierd.