Niets is wat het lijkt

Aan: josje@mijnfrancofielelezers.nl
Betreft: niets is wat het lijkt
Bijlage: Chez Geraldine (1)

Ha Josje,

We zijn weer in de vermaledijde Auvergne. Ha, ha, ik dacht de lente nog een keer mee te maken omdat alles hier later begint, maar dat pakte even anders uit. “Zoals gewoonlijk”, hoor ik je al zeggen, c’est l ‘Auvergne, hein. We vielen met onze neus in tien centimeter sneeuw! Het was weer onvergetelijk. Net als de Auvergnats. Ruw, grillig en niet kinderachtig. Stug, en dan ineens onverwacht vriendelijk of kinderlijk ontroerend.

Als we hier zijn bezoeken we altijd even Geraldine die in een gehucht bij de Sancy woont. Op de weg naar de top van de Sancy staat haar kleine bezinepompstation. Als liefhebber van het Franse land heb jij er waarschijnlijk honderden gezien. Het is een verdwijnend fenomeen. Een vervallen huisje in de goedkoopste steensoort met twee smaken brandstof: diesel en superbenzine. De pompen zijn oud en voorzien van een merk dat niemand nog kent. Meestal werken ze ook niet meer. Maar je zult van de weg af moeten om er achter te komen.

Ooit was het een bloeiend bedrijfje met een bar waar iedereen regelmatig even langskwam om een praatje te maken over het weer, de buren en de kwaliteit van het brood bij de bakker. En toen de streek nog bloeide dronk menig toerist op de terugweg van de skipiste er een gezellig drankje of kwam er even op verhaal na een fantastische wandeling door het gebied met steile paadjes, beekjes, watervallen en uitgestrekte bloeiende weiden. Het pompstation was meer een alibi. Zorg dat je tank vol is, want het kan wel eens erg lang duren voor je het volgende tegenkomt.

De pomp werkt inderdaad niet meer dus je moet echt goed opletten wanneer je tankt, maar het barretje wordt sinds een paar jaar aangekondigd langs de inmiddels vrijwel onbereden weg met een groot kleurrijk bord voorzien van de tekst “Bar Chez Geraldine”. Het bord stond jarenlang in de hoek van de bar naast het nog steeds aanwezige tafelvoetbalspel. Het was een plaisanterie permanente als we langskwamen. “Mooi bord, Geraldine”. Ja mooi hè, gevolgd door een diepe zucht. Van mijn zoons gekregen. “Maar waarom staat het dan niet langs de weg?” Dat kan ik toch niet zelf, maar zij zetten het er niet neer. “Zal ik het dan doen?” Non, non. Waarom haar kleinzoon het bord uiteindelijk langs de weg heeft neergezet blijft een raadsel want sinds het er staat is Geraldine met pensioen.

De bar crêperie is nog wel open, maar alleen als ze er zin in heeft en zeker niet tussen de middag voor een crêpe, want dan doet ze haar middagdutje. Een paar jaar geleden toen het barretje nog floreerde en er ‘s middags soms ook nog toeristen kwamen, werden we verrast door gasten buiten op het terras. Ze bestelden crêpes. “Pas aujourd’hui” zei ze.

Ze wisten niet dat Geraldine nog nooit crêpes voor toeristen heeft gebakken.

Bise,
Je Baaierd